De Nijmeegse Floortje Leander (23) wordt in de Paasnacht gedoopt. Hoe is ze tot de keuze gekomen om tot de Kerk toe te treden? Ze vertelt hierover als eerste haar verhaal in een korte serie samen met drie andere twintigers. 

Hoewel haar ouders katholiek waren gedoopt, speelde het geloof geen prominente rol in het gezinsleven van Floortje. Haar interesse werd echter gewekt tijdens haar jaren op de katholieke basisschool, waar ze gefascineerd raakte door de rituelen en verhalen die met het geloof verbonden waren.

“Naarmate ik ouder werd, zag ik dat mijn omgeving juist steeds minder gelovig werd. Daardoor raakte ik ook minder betrokken. Zo van: als zij het ook niet doen, waarom zou ik het dan wel doen?”

‘Weerstand doorbreken’

Tijdens haar studententijd op de pabo ontmoette Floortje Judith, een studiegenoot die een zeer katholieke opvoeding had genoten. Judith deelde vol passie en vreugde over haar geloof, wat Floortjes interesse weer aanwakkerde en haar aanspoorde om vragen te stellen en meer te leren.

Maar pas later, tijdens haar laatste studiejaar, besloot Floortje de stap te zetten om haar nieuwsgierigheid serieus te nemen en dieper in het geloof te duiken. “Ik moest misschien gewoon mijn weerstand doorbreken en doen wat voor anderen misschien vreemd lijkt, zoals iedere zondag naar de kerk gaan. Ik durfde die stap niet te zetten, totdat ik iemand heel dichtbij had om me over de streep te trekken.”

Wat trok haar zo aan in het geloof? “De mysterieuze aard intrigeerde me: het idee dat sommige dingen onverklaarbaar zijn maar toch een diepe betekenis hebben. Toen Judith me uitnodigde om eens mee te gaan naar de Maria Geboortekerk ben ik eigenlijk niet meer weggegaan.”

Kerkgangers bijten niet

Met een open geest en weinig kennis over wat ze kon verwachten, stond ze als verlegen nieuwkomer alleen voor de kerk, terwijl haar vriendin wat later was. Onzeker over het protocol, stuurde Floortje haar WhatsAppberichtjes voor begeleiding. “Je kunt gewoon naar binnen lopen. De mensen daar zijn super aardig. Ze bijten niet,” werd ze gerustgesteld.

Door deze aanmoediging stapte Floortje de kerk binnen en voelde zich onmiddellijk omhuld door een warme sfeer. “Ik kreeg van een parochiaan een boekje en ontving geduldige uitleg over de gang van zaken tijdens de Mis. Judith sloot later aan en gaf fluisterend uitleg over wat er allemaal gebeurde.”

Jezelf zijn

Naar de kerk gaan, geeft rust in haar hoofd. “In de hedendaagse maatschappij is alles zo hectisch en wordt alles met elkaar vergeleken. Ik ben daar erg gevoelig voor, net als veel andere jongeren, denk ik.

In de kerk hoef ik niet bezig te zijn met sociale media. Hier hoef ik me niet te vergelijken met anderen, want hier is iedereen gewoon zichzelf. Als kerken meer inspelen op dat gevoel van rust en acceptatie, denk ik dat ze veel meer jongeren kunnen aanspreken en betrekken bij de kerk.”

Twijfels en obstakels

Ze besloot toe te werken naar de doop. “Dat begon met gesprekken met kapelaan Nick Kersten, die ook de Alpha-cursus leidde. We kwamen tot de conclusie dat de Paaswake het beste moment was om naartoe te werken. En dat wordt dan ook goed aangepakt. Ik kreeg verdieping in het geloof, een onderwijstraject waarin ik vragen kon stellen. Echt catechisatie.”

Haar reis was niet zonder twijfels en obstakels. Floortje worstelde met de angst voor de reacties van haar omgeving en haar eigen interne strijd om te accepteren wat het geloof voor haar betekende. Het kostte tijd om haar ouders te vertellen over haar bloeiende geloof en verlangen om gedoopt te worden. Uiteindelijk vond ze gewoon steun en begrip, zelfs van mensen die aangaven dat ze het niet van haar verwachtten.

Jongeren

Floortje denkt ook dat katholieke jongeren er in alle soorten en maten zijn. “Ik word later in mijn leven gedoopt, dus ik heb ook een soort van leven vóór mijn geloof. Tijdens die periode heb ik bijvoorbeeld een tatoeage laten zetten. Ik denk dat ik dat waarschijnlijk ook gedaan zou hebben als ik van jongs af aan met het geloof was opgevoed.”

Haar geloofsreis vereiste wel een bepaalde omschakeling. “Tijdens mijn studententijd heb ik genoeg tijd doorgebracht in de kroeg en op sociale media gezeten. Op een gegeven moment besefte ik dat ik mezelf daardoor te veel liet meeslepen en wilde ik bewuster worden van wie ik werkelijk ben, wat ik wil zijn en hoe ik mijn leven wil leiden.

Langzaam maar zeker veranderde ik van een norse student in een vrolijke en spontane leerkracht. Ik denk dat het geloof daar echt een rol in heeft gespeeld, omdat ik nu veel positiever in het leven sta.”

Schone lei

Ze kijkt enorm uit naar het moment dat ze gedoopt wordt. Vooral het moment dat ze voor het altaar staat met alle zeven doopleerlingen. “We hebben een intensief traject doorlopen, waarbij we veel avonden samen zijn geweest en elkaar hebben leren kennen. Ik beschouw hen ook echt als vrienden.”

Zeker nu het moment steeds dichterbij komt, voel ze zich een beetje zenuwachtig. “Maar dan denk: laat het gewoon op je afkomen. Je kunt niets fout doen. Het is alleen maar een nieuw begin, een schone lei. Dat idee vind ik zo prachtig, dat het me heel gelukkig maakt.”