Binnenkort ontvangen onze twee oudste kinderen het heilig vormsel. Ze zijn zestien en veertien, en besloten bewust om niet mee te doen met de klassieke ‘plechtige communie’ in het laatste jaar van de basisschool. Als ouders juichten wij dat toe: enerzijds omdat de vormselvieringen bij ons in de buurt elke vorm van diepgang missen, en anderzijds omdat het voorbereidingstraject er beperkt werd tot amper vier bijeenkomsten van negentig minuten.

Onder leiding van niet bepaald bezielde parochiemedewerkers brengen de kandidaat-vormelingen een bezoek aan het kerkgebouw, wonen ze een toneelstukje over de gaven van de Geest bij, spelen ze een spel over de Bijbel en maken ze een solidariteitswandeling. En dat is het dan.

Nu zeg ik niet dat we terug moeten naar een voorbereiding van twee jaar met vier uur catechese per week. Maar toch: ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het heilig vormsel hier ontvangen kan worden na niet meer dan een draai aan een sjiekebak (West-Vlaams voor kauwgomballenautomaat).

In ons bisdom bestaat er onder de noemer ‘Lange Weg’ ook een meerjarig traject. Omdat wij uit onze ervaringen met bisdomactiviteiten echter vreesden dat die weg wel lang, maar niet per se diep of rooms zou zijn, lieten we die optie maar links liggen.

De kinderen sluiten nu aan bij de vormselwerking van een zogenaamde ‘nieuwe beweging’ – de verzamelnaam voor een paar relatief jonge katholieke gemeenschappen van divers pluimage, waar de sacramenten doorgaans met meer diepgang en trouw beleefd worden dan in de ‘officiële’ Kerk in Vlaanderen.

Groot was dan ook onze teleurstelling toen duidelijk werd dat onze tieners in die groep alwéér de enige actief gelovige jongeren zijn. Bovendien bleek ook hier de voorbereiding te bestaan uit – u raadt het al: een bezoek aan het kerkgebouw, een toneelstukje over de gaven van de Geest, een spel over de Bijbel en een uurtje helpen in een huiswerkklas voor kansarme kinderen.

Toen ik dat vernam, wist ik het even niet meer. Waar gaat het met de Kerk naartoe, als zelfs de bewegingen die reden zijn tot hoop zo achteloos met de Heilige Geest omspringen? Of ligt het aan mij? Ben ik te veeleisend, met mijn gewauwel over diepgang en bewust kiezen om Jezus te volgen?

Maar je kunt de praktijk toch altijd beter aan als je eerst wat theorie aangereikt krijgt? Dat is op geloofsvlak niet anders. Petrus waarschuwt trouwens voor onwetendheid, en spoort ons aan om kennis over onze Heer Jezus Christus te verwerven (2 Petr. 3, 16-18).

Wij hebben dus maar zelf gezorgd voor een goede inhoudelijke voorbereiding. Sinds het begin van de Advent geven we op zondagavond catechese over de Heilige Geest. Aan de hand van moeizaam bijeengesprokkeld materiaal – waaronder een geweldig Frans boekje uit 1959 (!) – stonden we stil bij gaven, vruchten, charisma’s, en leerden we hoe de Heilige Geest in en door elke christen kan werken.

Het werd een boeiend traject, waarin we veel ontdekten over het geloof, de Kerk en elkaar. En ik stelde dankbaar vast dat het gemis van tochtgenoten gaandeweg overging in een vurig verlangen naar de ultieme Tochtgenoot. Wie zei ook alweer dat God recht schrijft op kromme lijnen?

Nathalie De Clerck is tolk, auteur en therapeute gespecialiseerd in relatie- en gezinskwesties, getrouwd en moeder van vier kinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.