Ik heb een hekel aan de Veertigdagentijd.

Ik houd niet van de kleur. Ik vind groen en wit veel mooiere kleuren dan paars en grijs.

Ik houd niet van de muziek. Alles is in een lagere toonsoort en ploetert somber voort alsof we allemaal op weg zijn naar ons eigen graf.

Ik houd niet van de lengte van het seizoen. Veertig dagen is raar; wees een maand of wees niets.

Verplichtingen

Maar vooral houd ik niet van de verplichtingen. Ik houd er niet van om iets op te geven (en om dan op sociale media te delen wat ik opgeef). Ik houd er niet van om iets op een andere manier te doen. Ik heb het zo al druk genoeg, en ik denk toch dat ik gul genoeg ben!

En ik houd zeker niet van al het extra gebed dat er van me verwacht wordt. Volgens mij bid ik al genoeg.

Seizoen vol ongemak

De Veertigdagentijd is een seizoen vol ongemak, en juist daarom hebben we die zo nodig.

De dingen die ik lastig en ongezellig vind aan de Veertigdagentijd – de saaie kleuren, de sombere muziek en de plicht om te vasten, bidden en aalmoezen te geven – herinneren me aan de zwaarte van het kruis en het ongelofelijke geschenk van Christus’ offer.

Onplezierig

Er is niks gemakkelijk aan de dood, vooral niet aan een dood waartoe je veroordeeld bent, terwijl je niets hebt gedaan om die te verdienen. Er is niks gemakkelijk aan een kruis langs een steil pad omhoog dragen, terwijl een menigte je bespot en kwelt.

Er is niks gemakkelijk aan spijkers die in je handen en voeten geslagen worden en voor het oog van iedereen naar adem te moeten happen, terwijl je eigen moeder staat te huilen.

Er is niks gemakkelijk of plezierig aan de dood van Jezus. En daarom is het ongelofelijk moeilijk en enorm onplezierig om er veertig dagen over na te denken, en er dan nog meer over na te denken.

Noodzakelijk

Maar als ik er wel over nadenk, zelfs voor even, word ik herinnerd aan het pad dat Hij liep en het kruis dat Hij droeg, en de pijn en vernedering die Hij onderging. Hoewel dat voor Hem verschrikkelijk lastig was, is het absoluut noodzakelijk voor mij.

Jezus’ ongemakkelijke dood is de reden van mijn verlossing. En al wil ik er niet bij stilstaan of over nadenken, omdat het me ongemakkelijk maakt, toch is het van essentieel belang dat ik dat wel doe, omdat ik me zo bewust word van zijn geschenk.

Meer tijd met God

De Veertigdagentijd is een periode die ons gegeven wordt om na te denken over dit ongelofelijke mysterie: dat de God van het universum zijn eniggeboren Zoon stuurde om aan het kruis te sterven voor een wereld vol mensen, van wie het grootste deel Hem afwijst, negeert, bekritiseert en bespot.

In al haar wijsheid, vraagt de Kerk ons om veertig dagen lang een beetje meer te bidden, om meer tijd door te brengen in gesprek met de God die voor ons zijn leven gaf. De Kerk vraagt van ons om doelgerichte en nuttige offers te maken, of ze nu groot zijn of klein: iets opgeven om iets groters te doen. De Kerk nodigt ons uit om gul te zijn, met onze tijd, talenten en schatten.

Ongemakkelijke maar perfecte offer

En hoewel ik geen van die dingen echt leuk vind, kan ik ook niet zeggen dat ik ze echt haat. Natuurlijk, die offers zijn een uitdaging, en de tijd vinden om nog meer te bidden, geeft me het idee dat ik nog drukker ben dan ik feitelijk ben. Het gaat om ongemak en moeite, maar uiteindelijk ook om groei in deugdzaamheid en heiligheid.

Er is absoluut niks leuks aan, en niemand kijkt per se heel erg uit naar die veertig dagen. Maar de Veertigdagentijd geeft ons de kans om ons het ongemak eigen te maken, zodat we herinnerd worden aan de bittere noodzaak van Christus’ ongemakkelijke, maar perfecte offer. (Vert. Susanne Kurstjens)

Katie Prejean McGrady is columniste van het Amerikaanse Catholic News Service.