Monniken en monialen gunnen het zichzelf om hun leven lang te vasten. Om de grote feesten des te intenser te kunnen beleven, doen ze er graag nog een schepje bovenop. Dat geldt in het bijzonder voor Kerst en Pasen.

Geen droeve plicht

Ja, u heeft het wel degelijk goed gelezen. Zij gunnen zichzelf dat. Het is hun eigen keuze. Het is bepaald geen droeve plicht die zij er node moeten bijnemen. Het maakt deel uit van het contract waarvoor zij, in alle vrijheid, hebben gekozen door in te gaan op hun monastieke roeping. Eeuwenlange ervaring heeft geleerd dat dit vasten een bijzondere stimulans is in de zoektocht naar God.

Ik ben geen monnik. Toch kijk ook ik altijd echt uit naar de Veertigdagentijd. Ik hoop dat het ook dit jaar intense weken zullen zijn van meer aandacht, verbondenheid en ontvankelijkheid. De drie klassieke ingrediënten van de Veertigdagentijd zullen daar wellicht ook nu bij helpen: vasten, gebed en solidariteit. De drie versterken elkaar, vullen elkaar aan.

De ruimte vergroten

Het vasten helpt om scherper te voelen. Meer soberheid inzake eten en drinken, beperking van het internetgebruik –  niet evident voor een internetpastor – vergroten de ruimte om God te kunnen onthalen in mijn innerlijkheid. Meer tijd voor gebed laat toe dat de aldus ontstane leegte daadwerkelijk een springplank kan worden om dichter te komen bij de Heer. Meer aandacht voor mensen in nood maakt mogelijk dat die grotere godsverbondenheid daadwerkelijk handen en voeten krijgt.

Ik wens u van harte toe dat u uzelf een zalige Veertigdagentijd gunt!

Nikolaas Sintobin is jezuïet en internetpastor.