Ik weet soms ook niet meer hoe het werkt. Christen zijn en kritisch tegenover anderen durven staan, empathisch zijn en niet bang zijn voor duidelijkheid, de waarheid zoeken en tegelijkertijd het respect voor iedereen hoog houden.

Het lijkt wel alsof de middenweg er helemaal niet meer is: ben je duidelijk en helder, schiet dat bij veel gevoelige mensen in het verkeerde keelgat. Spreek je slechts zalvende en troostende woorden, dan doe je de waarheid vaak geen eer aan. En in dit alles lijken veel christenen te denken dat hun rol tot die laatste houding behoort – in mijn ogen een misvatting.

Paulus

Wie de brieven van Paulus leest – ik lees momenteel die aan de Korintiërs – betrapt zichzelf af en toe wel op verontwaardigd, binnensmonds gemompel, afgewisseld door tevreden knikjes en verraste kreten. Natuurlijk moeten we ons realiseren dat Paulus in een compleet andere maatschappij leefde dan wij nu, en dat de christelijke wereld er anders uitzag. Toch zijn zijn vermaningen en bemoedigingen even toepasselijk op ons, nu.

Wat me raakt aan Paulus’ manier van schrijven, is dat hij absoluut geen blad voor de mond neemt. Hij zegt ronduit wat er niet goed is en wat er verbeterd moet worden. Hij verhult de waarheid niet: het lijkt hem niet zoveel te kunnen schelen dat men zijn woorden misschien liever niet wil horen, ja, dat zijn woorden zelfs verdriet kunnen doen. Wel schrijft hij:

“Met mijn eerste brief heb ik jullie verdrietig gemaakt. Toch heb ik daar geen spijt van. Ik had eerst wel even spijt, maar nu weet ik dat die brief jullie maar korte tijd verdrietig heeft gemaakt. Nu ben ik blij over die brief. Niet omdat jullie verdrietig zijn geweest, maar omdat jullie door dat verdriet opnieuw God zijn gaan gehoorzamen. Want God heeft dat verdriet gebruikt. Daardoor heeft het jullie geen kwaad gedaan.
Want als iemand verdriet heeft omdat hij verkeerd heeft gedaan tegen God, kan God dat verdriet gebruiken om hem te veranderen. Zo wordt hij erdoor gered. Maar als iemand gewoon verdriet heeft op de manier van de ongelovige mensen, brengt hem dat alleen maar ellende en dood.” – 2 Kor.7, 8-10.

Vruchtdragend verdriet

Paulus realiseert zich dat verdriet zich op twee manieren kan ontwikkelen: als vruchtdragend, of als de dood. Hij beseft dat zijn passie voor Christus, zijn liefde voor het Koninkrijk van God, zo groot is, dat hij moet spreken en niet kan zwijgen. Alles wat hij zegt, hoe onsubtiel het soms ook is, zegt hij uit liefde.

Hierin zie ik een prachtig voorbeeld voor ons als christenen, en met name in deze moeilijke tijd: laten we niet bang zijn om te spreken over wat we in ons hart ontvangen, en laten we vragen om de Geest van onderscheiding om dat uit liefde te doen.

Laten we niet op belediging en gekwetstheid reageren zoals de wereld en de natuur dat zouden doen, maar vanuit het besef dat God ons verdriet om wil vormen tot iets dat vrucht kan dragen.