<

Geef om katholieke journalistiek

doneer
image
Column

Naar Santiago

Paul Graas 3 augustus 2021

Elke zomer organiseer ik een zomertocht voor studenten. Het idee is dat elke tocht een aantal ingrediënten heeft: vriendschap, karaktervorming, mooie natuur en geloofsgroei. De tocht van deze zomer had al deze ingrediënten en nog veel meer. We zijn namelijk op pelgrimage gegaan naar Santiago de Compostela.

El Camino

Een normale dag tijdens El Camino ziet er ongeveer als volgt uit: ’s ochtends sta je vroeg op om ongeveer vijfentwintig kilometer te lopen met een backpack van tien kilo hangend aan je schouders. Je voelt al snel de blaren in je voeten en de pijn in je enkels en knieën die je in de loop van de tocht hebt ‘opgebouwd’. Het klimaat is wisselvallig. In sommige regio’s is het kurkdroog en schijnt een felle zon, in andere regio’s is het vochtig en regent het regelmatig.

Al lopend voer je mooie gesprekken met je groepsgenoten, maar ook met andere pelgrims die je tegenkomt. Soms loop je ook een tijd in stilte. Je ziet betoverende landschappen om je heen, net als wonderschone oude, middeleeuwse kerkjes die je in de dorpen tegenkomt. De sfeer is uitermate vriendelijk en gastvrij, zowel onder de pelgrims als in de barretjes en herbergen waar je stopt om uit te rusten en een kopje koffie te drinken.

“We hebben de neiging om ergens mee te stoppen als het pijn doet of als we het gevoel hebben dat we niet meer verder kunnen. Maar op pelgrimage ontdek je dat je toch echt wel die grenzen kunt verleggen.”
- Paul Graas

Begin van de middag kom je bij volgende bestemming aan, na uren te hebben gelopen. Je laat je backpack van je schouders vallen en ploft neer op een stapelbed in een herberg. Je voelt de voldoening en de rust, maar je weet ook dat je de volgende dag weer vroeg op moet om verder te lopen. Je gebruikt de rest van de dag om te herstellen, te genieten van het dorpje waar je bent, de pelgrimsmis bij te wonen, enzovoort.

Uiteindelijk kom je aan in Santiago de Compostela. Je staat dan voor die indrukwekkende kathedraal, je feliciteert elkaar en dankt God en Zijn apostel Jacobus. Je denkt van binnen: het was écht de moeite waard – dat vroeg opstaan elke ochtend, die pijnen en blaren, die felle zon, dat gehijg terwijl je die steile heuvel op moest lopen. En ook die prachtige mensen die je gaandeweg hebt ontmoet, het heerlijk eten en de prachtige uitzichten, de goede gesprekken, de rozenkransgebeden onderweg, de stille momenten waarop je alleen je eigen adem hoort.

Grenzen verleggen

Ik deel dit omdat deze tocht naar Santiago me aan het denken heeft gezet. Ik wil graag twee overwegingen delen. De eerste is dat zo’n tocht je echt kan helpen om te groeien in karakter. Wij mensen hebben de neiging om ergens mee te stoppen als het pijn doet of als we het gevoel hebben dat we niet meer verder kunnen. Maar in zo’n tocht ontdek je dat je toch echt wel die grenzen kunt verleggen.

https://www.kn.nl/donaties/

Je ontdekt dat je, ondanks vermoeidheid en pijn, toch in staat bent om verder te lopen, want je hebt een concreet ideaal voor ogen en ook mensen om je heen die je ondersteunen en aanmoedigen. Het doet me denken een prachtige lezing die de Oostenrijkse psychiater Viktor Frankl gaf aan de Canadese jeugd in de jaren zeventig en die samengevat kan worden in het volgend citaat van de Duitse schrijver Goethe: “Als we de mens nemen zoals hij echt is, maken we hem slechter. Maar als we de mens nemen zoals hij zou moeten zijn, stellen we hem in staat tot wat hij kan zijn.”

Op weg naar Christus

De tweede overweging is dat de pelgrimage naar Santiago voelt als onze levensweg zelf. Als christen ben je een pelgrim die op tocht is naar de Hemelse eindbestemming, naar de eeuwige omhelzing met Christus. Onderweg kun je genieten van veel prachtige dingen. Je kunt ook samen met andere pelgrims wandelen en elkaar ondersteunen en inspireren.

Maar er is ook pijn en vermoeidheid; er zijn ook tegenslagen en bekoringen om ermee op te houden; er zijn ook momenten waarop je denkt dat je er bent, maar dan verschijnt er weer een nieuwe heuvel die je moet beklimmen.

“De weg naar de hemel is smal en de poort is nauw. Je krijgt er blaren en kniepijn van. Maar het is absoluut de moeite waard.”
- Paul Graas

Het belangrijkste is om te blijven lopen en elkaar te helpen. Het zou jammer zijn dat we de lat lager leggen omdat we denken dat we niet gemaakt zijn voor zo’n tocht. Alsof het hemelse einddoel niet voor ons bestemd is. Dan blijf je vastgeklampt aan een plek of een persoon onderweg en dan vergeet je dat de bestemming zoveel waardevoller is.

Mensen liegen wanneer ze beweren dat de weg van de heiligheid alleen voor een aantal bevoorrechte en uitzonderlijke mensen bedoeld is. Ik kan het niet anders zeggen. Maar degenen die beweren dat een makkelijk en braaf leventje voldoende is om de hemel binnen te komen, liegen ook. De weg naar de hemel is smal en de poort is nauw. Het doet pijn. Je krijgt er blaren en kniepijn van. Maar het is absoluut de moeite waard. Net zoals naar Santiago lopen.

Een traditie van eeuwen tegenover de waan van de dag

In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.

Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.

Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.