“Als je kind je niet gehaat heeft, ben je een slechte ouder geweest.”
Het staat als kop boven een artikel in een tijdschrift dat ik bij de kapper doorblader. Ik vind het meteen vreselijk fout: haat wordt hier gepresenteerd als voorwaarde voor een goede opvoeding, terwijl het veruit de destructiefste emotie is die er bestaat.
Haten is toelaten dat de Boze bezit neemt van je gevoelens en gedachten, om die ten dienste te stellen van zijn snode plan. Je kunt niet én haten én God beminnen, waarschuwt Johannes (1 Joh 4, 20). Terecht.
Helaas worden haat en pijn vandaag de dag – ook in sommige katholieke gezinnen – gezien als elementen die nu eenmaal bij de opvoeding horen. Te veel ouders hanteren nog steeds een autoritaire opvoedingsstijl en regeren als een soort onaantastbare alleenheersers over hun kinderen. Zij beslissen alles, zonder overleg, geleid door wat voor henzelf juist of comfortabel aanvoelt. Ongewenst gedrag straffen ze af, hamerend op het vierde gebod. Kinderen moet je kort houden, vinden ze. Regels moet je hebben. Discipline. En eerbied.
“Op een dag – vaak in hun tienerjaren – merken de kinderen dat er iets niet klopt. En dan gaan ze gekke dingen doen.”
Tweet dit!
De gedachte dat een kind naast dat alles – of liever: nog vóór dat alles – behoefte heeft aan veiligheid en geborgenheid, is hun vreemd. De gedachte dat regels pas goed zijn als ze ten dienste staan van het gezinsgeluk evenzeer.
Toch zijn ze er vreemd genoeg heilig van overtuigd dat ze goed bezig zijn en Gods wil volbrengen. Roept een kind uit machteloosheid en frustratie al eens “Ik haat je!”, dan verwijzen ze bijna trots naar het feit dat Jezus door de farizeeën ook gehaat werd. Om vervolgens te vertellen dat het allemaal wel goed zal komen, omdat zij “ondanks alles blijven liefhebben”. Naar Jezus’ voorbeeld uiteraard. Applaus, iemand?
In mijn therapiepraktijk word ik af en toe met zulke verwrongen opvoedingssituaties geconfronteerd. Want op een dag – vaak in hun tienerjaren – merken de kinderen dat er iets niet klopt. En dan gaan ze gekke dingen doen. Ze kruipen op het dak en blijven daar urenlang zitten. Ze houden op met praten. Ze spijbelen en bingewatchen tot in de vroege uurtjes allerlei horrorseries. En van God en zijn geboden willen ze helemaal niets meer weten.
Dan word ik erbij gehaald en moet ik het tegendraadse kind weer in het gareel brengen. Het moeilijkste daarbij is de ouders duidelijk maken dat er helemaal geen tegendraads kind is: er is alleen een kind dat tot dan toe uitsluitend voorwaardelijke liefde heeft gekend.
“Haten is toelaten dat de Boze bezit neemt van je gevoelens en gedachten, om die ten dienste te stellen van zijn snode plan.”
Tweet dit!
Niet de onvoorwaardelijke, veilige liefde waar je altijd op kunt terugvallen. Niet de onvoorwaardelijke, warme liefde waarbinnen je kunt worden wie God je roept om te zijn. Niet de onvoorwaardelijke, barmhartige liefde die telkens nieuwe kansen geeft. Kortom: niet de Ware Liefde van God voor elk van ons.
Logisch: die liefde kan niet samengaan met haat. En zo brengt het tegendraadse kind mij uiteindelijk bij de bron van alle ellende: de kwetsuren in het hart van de ouders.
Pas als Jezus die mag komen genezen, kunnen alle gezinsleden worden wie ze echt zijn: kinderen van God, door Hem gewild en gekoesterd, door Hem geschonken aan elkaar, door Hem geroepen én in staat om zijn liefde in deze wereld uit te dragen.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
