Waar duikt God op in jouw agenda?

Ik stel dit als een echte vraag, geen retorische. Als iemand je agenda in de bus vindt of een vreemde een blik werpt op je kalender aan de muur of een hacker zich toegang verschaft tot de agenda-app op je telefoon, zien zij dan enig teken dat je katholiek bent?

Voordat je denkt dat ik de veroordelende grootinquisiteur ben, deze vraag kwam op toen ik door de kalender van mijn eigen gezin bladerde.

Waar duikt ons geloof op?

Kinderactiviteiten – school, sport en muziek – lijken allemaal belangrijk te zijn voor ons, daarvan getuigt het aantal keren dat zij iedere week opduiken. Dat geldt ook voor bezoekjes aan vrienden en uitstapjes met familie. Zakenreizen voor beide ouders staan gemarkeerd, net als verjaardagen, jubilea en vakanties.

Maar waar duikt ons geloof op? We zouden je zeggen dat het centraal staat in onze levens en ons gezin, maar ik begon me af te vragen hoe onze kalender ook maar enigszins getuigt van die waarheid.

Ik ging er doorheen en schreef ‘Mis’ bij iedere zondag. Voor de hand liggend (en over het hoofd gezien), maar het hielp om in herinnering te brengen hoe we iedere week in aanbidding beginnen. Daarna voegde ik de data toe waarop iemand lector of misdienaar was. Te zien hoe ons dienstwerk opdook, hielp ook.

Maar eerlijk? Tegenover die mudvolle kalender te staan en te beseffen hoe weinig die van ons geloof onthulde, schudde me wakker.

Gods plaats in mijn leven

Want de diepere zorg is natuurlijk niet wat iemand anders zou zeggen, of dat er genoeg bewijs zou zijn voor een theoretische rechtbank om me voor christen zijn te kunnen veroordelen. Wat er het meest toe doet, is welke plaats God in mijn leven heeft.

Die midden op de voorste rij, of ergens vast aan de zijlijn?

Ik stond lang voor onze kalender, kauwend op mijn potlood, me afvragend tot welke veranderingen we als gezin misschien geroepen zijn.

Wat God wellicht onthult

Te vaak ben ik in de val getrapt te denken dat een nieuw schooljaar onze levens zouden veranderen in een geïdealiseerde versie van wat ons gezin zou moeten zijn. Ik wil die fout deze herfst niet meer maken. Maar ik voel me wel geroepen (en veroordeeld) tot gebed over wat God wellicht onthult.

Zoals iedereen heeft ons gezin beperkte tijd, geld, energie, aandacht en vaardigheden. Waar investeren we onze middelen in? Hoe duiken onze waarden op onze kalender op? Wanneer beleven we wekelijks op concrete wijze ons geloof en leren we erover?

De psalmist zingt God dit verlangen toe: “Leer ons zó onze dagen te tellen, dat ons wijsheid des harten gewordt” (Ps. 90,12). Zou dit ook ons gebed kunnen worden, terwijl we van de laatste zomerdagen genieten, terwijl we uitkijken naar herfstactiviteiten die binnenkort beginnen, terwijl we winkelen voor schoolbenodigdheden en fonkelnieuwe agenda’s om te vullen?

Als ik nu langs de kalender op onze muur loop, sta ik steeds een seconde stil. Het is een werk in uitvoering, een zich altijd ontwikkelende werkelijkheid, een kiekje van het leven zoals het nu is. Maar ik voel hoe de aantrekkingskracht ervan me vraagt waar God opduikt tussen school, werk en elk goed plan dat we hebben gemaakt.

Geroepen

Misschien zijn we geroepen tot meer gezamenlijke sabbatstijd, om onze zondagen te bewaren voor aanbidding en rust. Misschien zijn we geroepen tot meer dienstbaarheid, om de tijd te nemen onszelf aan onze gemeenschap aan te bieden.

Kunnen we elke maand thuis een extra feestdag vieren, om ons geloof als gezin te verlevendigen? Zijn we geroepen tot een retraite, een cursus of een groep in onze parochie – iets nieuws om ons te helpen groeien in geloof?

Een psalm in mijn zak

Welke veranderingen de herfst ook moge brengen, ik ken het gebed dat ik nu bij me moet dragen, een psalm in mijn zak: leer ons onze dagen te tellen met U in het centrum. Schenk ons de wijsheid onze tijd aan U te schenken.

Laura Kelly Fanucci is auteur, spreekster en columniste van het Amerikaanse Catholic News Service. Haar werk is te vinden op laurakellyfanucci.com.