Veel mensen hebben vandaag de boodschap nodig: take it easy. En misschien nog vooral ikzelf.

Momenteel bevind ik me in gezegende toestand. Dik over de helft van mijn vijfde zwangerschap. Ik bezit intussen dus al flink wat zwangerschapservaring. En toch, een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, zegt men, maar Linde stoot zich klaarblijkelijk zonder ophouden aan dezelfde steen.

Rust

Ik heb het over de nood om te rusten tijdens de zwangerschap. Omdat de ontwikkeling van zo’n minimensje met armpjes, beentjes en teentjes – hopelijk die van mijn echtgenoot – enorm veel van je vraagt.

Zelf ben ik een geanimeerd pleitbezorgster voor het prioritiseren van rust tijdens de zwangerschappen van mijn vriendinnen, eventueel door minder te werken en hulp in huis te halen. Alleen handel ik er zelf niet naar. Het is zo mooi om te zien hoe mijn lichaam dat dan in mijn plaats doet. Het geeft aan: stop, je bent te ver gegaan. Je hebt een grens overschreden.

Onlangs was dat bijvoorbeeld het geval na een te drukke paasvakantie. We hadden ons gewaagd aan vriendenbezoeken en uitstappen her en der. En tussendoor probeerde ik uiteraard nog elk vrij moment te benutten door zaken gedaan te krijgen. Toen kreeg ik zo’n last van bekkeninstabiliteit dat ik in een paar dagen tijd amper nog kon stappen. Een weekje op de rem trappen, overbodige zaken schrappen, meer hulp zoeken van echtgenoot en buitenwereld, en het ging alweer een pak beter.

Dichter bij de natuur

Dat is zo mooi aan het christelijk leven, aan openheid voor het leven in het bijzonder. Je staat dichter bij de natuur. Je wordt meer geconfronteerd met je lichaam. En dat lichaam leert je ook echt dingen. Als we de natuur niet volgen, wreekt zich dat altijd.

Niemand die mij meer heeft geleerd hoe vitaal het is om op de rem te trappen in het leven dan mijn NaPro-gynaecoloog. Wegens mijn vruchtbaarheidsproblematiek startte ik in 2016 een NaPro-traject (wat staat voor Natural Procreation Technology) bij haar. Sindsdien heeft ze me steeds opnieuw gewezen op de nood om te rusten, vooral tijdens de eerste prille weken van de zwangerschap.

Een wetenschappelijk expert ben ik niet, ik stel alleen vast dat haar aanpak bij verschillende vrouwen leidt tot een levendgeboren kind, waar zij voordien met lege handen achterbleven. In mijn geval bleek meer in harmonie leven met mijn eigen lichaam een voorwaarde om überhaupt kinderen te kunnen krijgen.

Ook de woorden van José Daels, godfather van de pro-lifegynaecologen in het Nederlands taalgebied, schieten me te binnen: “Zwanger zijn is fulltime werken.” Wat een waardering voor het vrouwzijn en het moederzijn!

Pauzeknoppen

Dit alles gaat evengoed op voor de periode na de bevalling. Een bevalling is een ingrijpende gebeurtenis. Je moet ervan herstellen. En van de weken en maanden achteraf nog meer. Want dan heb je de gevoelige situatie van een compleet hulpeloos wezentje dat veel – om niet te zeggen alles – van je vraagt. Het zijn uiterst intensieve periodes in ons leven.

Pas na zwangerschap nummer drie had ik goed door hoe ingrijpend een zwangerschap en bevalling eigenlijk wel zijn. Het zijn grote pauzeknoppen in ons bestaan.

Wijnstok en rank

José Daels en mijn eigen gynaecoloog mogen dan wel geen geestelijke leidsmannen zijn, voor mij vertolken ze toch de stem van God. Want God spreekt tot ons op verschillende manieren. Door gebeurtenissen in het leven, door anderen, en door de natuur dus, iets wat ik steeds meer begin te ontdekken.

Ik ervaar het als God die mij telkens opnieuw (met humor) aan de oren trekt: kalm aan. Probeer niet alles zelf te controleren. Je vervalt in activisme. Ik ben de wijnstok, gij zijt de rank. Los van mij kunt gij niets. En ik lees er ook in wat de essentie is, het belangrijkste voor een zwangere vrouw: een kind dragen, moeder zijn zonder meer. God is de grootste moederfan.

Het is niet niets om het leven te geven aan een nieuw mens. Zwanger zijn is inderdaad fulltime werken. Voor de levenslessen van deze aard ben ik het meest dankbaar om christen te mogen zijn.