Ben ik de enige of heeft elke moeder het gevoel dat ze maar wat aanmoddert? Het moederschap is het ultieme voorbeeld van iets dat je enkel leert in de praktijk.
Ik heb alle boeken gelezen, heb meer ervaren moeders om raad gevraagd, maar toch heeft niets me kunnen voorbereiden op moederschap in tijden van corona. Ik heb in ieder geval nog geen boek gezien met de titel Wat te verwachten van het ouderschap tijdens een pandemie.
Toen niet alleen mijn land, maar ook mijn leven en mijn geloof overspoeld werden door het coronavirus, voelde ik alleen maar angst: angst dat mij iets zou overkomen, mijn gezin, maar vooral mijn kinderen.
Ik probeerde niet te laten zien dat ik zo bang was, maar ik zag de angst op de gezichten van mijn twee zoons die door mij gerustgesteld wilden worden. Op dat moment besefte ik dat ik de angst niet kon laten winnen.
Maar daarvoor was er in mijn gezin een andere aanpak nodig die vooral draaide om veerkracht.
Zelfs in een gezin als dat van mij, waar mijn man en ik de huishoudelijke taken delen, wist ik dat ik degene was die de dingen thuis anders moest gaan aanpakken om te voorkomen dat we allemaal overspoeld zouden worden door wanhoop. Ik wist dat mijn kinderen naar mij en mijn man keken om er zeker van te zijn dat we veilig waren.
Maar om heel eerlijk te zijn, wist ik aan het begin van de pandemie zelf niet eens of we wel veilig waren. Wat ik wel wist is dat alleen God ons troost kan bieden als we dat zelf niet kunnen. Kortom: we hadden versterking nodig.
Zonder de Mis of parochie-activiteiten was het aan mijzelf om een liturgisch ritme te creëren voor ons gezin. We begonnen daarom samen te lezen, te bidden en te overwegen zoals we nog nooit eerder hadden gedaan.
Elke dag startten we met het lezen van de Bijbel, het verhaal van een heilige, een gebed en een lied. Door dit ritme aan te houden, leerde ik mijn kinderen niet bang te zijn. Ik beschouw angst als een overdraagbare ziekte. Net zoals een moeder haar kinderen laat vaccineren om ze te beschermen tegen ziektes die hun lichaam kunnen infecteren, deed ik er alles aan om ook hun hart, ziel en geest te beschermen.
Ik leerde mijn kinderen niet bang te zijn. Ik leerde ze dat angst niet van God komt. Wij hebben alleen God zelf te vrezen. We dachten aan alle keren dat er in de Bijbel een engel verschijnt en zegt: “Vrees niet”!
En we leerden fundamentele passages uit ons hoofd, zoals: “De volmaakte liefde drijft de vrees uit” (1 Joh. 4,18) en “God heeft ons niet een geest geschonken van vreesachtigheid, maar een geest van kracht, liefde en bezonnenheid” (2 Tim. 1,7). We hielden ons vast aan deze passages als de angst ons dreigde te overspoelen.
“Ik leerde mijn kinderen niet bang te zijn”
Tweet dit!
We lazen ook verhalen over heiligen die in hun leven op de proef waren gesteld. Gewone mensen die vast bleven houden aan hun geloof en de moed hadden om in te gaan op Gods roepstem. Dat was wat ze buitengewoon maakte.
We lazen ook over Anne Frank, Corrie ten Boom en Dietrich Bonhoeffer, die krachtig en genadig omgingen met tegenslag. Hun verhalen deden ons ook beseffen dat we het helemaal niet zo moeilijk hadden.
Natuurlijk had ik ook zo mijn worstelingen, maar als een van de leiders van het gezin wist ik dat ik niet mocht wanhopen. Kinderen voelen de emoties van hun ouders aan en mijn kinderen voelen vooral mijn emoties aan.
Ik wist dat het geen probleem was om ze af en toe te laten zien dat ik het moeilijk had, want zij hadden het ook moeilijk. Maar soms moest ik ze beschermen en een andere plek zoeken om mijn emoties de vrije loop te laten, weg van mijn kinderen. Dat is iets wat ik heb geleerd van Corrie ten Boom.
Ten Boom was een christelijke vrouw die tijdens de Tweede Wereldoorlog Joden een schuilplaats bood. Daardoor belandde ze uiteindelijk in een concentratiekamp. Toch verloor ze nooit haar geloof of haar vreugde. En haar vreugdevolle houding in het leven en het geloof had ze te danken aan haar vader.
Toen ze eens samen met hem met de trein reisde, stelde ze haar vader een nogal volwassen vraag. Haar vader gaf geen antwoord, maar vroeg haar hun koffers te dragen. Die waren groot en zwaar. Corrie zei dus tegen haar vader dat ze de koffers niet kon dragen.
Daarop zei haar vader dat hij geen goede vader zou zijn als hij zijn jonge dochter zou vragen zo’n zware last te dragen en dat dit ook geldt voor kennis. “Sommige kennis is te zwaar voor kinderen. Als je ouder en sterker bent, kun je die dragen. Maar nu moet je erop vertrouwen dat ik die voor je draag.”
Ik vertel dat verhaal altijd aan mijn kinderen als ze me vragen stellen over de wereld, pandemie of geen pandemie. Soms beantwoord ik hun vragen, maar soms zeg ik tegen ze: “Dat is te veel informatie voor jou om te dragen. Je moet erop vertrouwen dat ik die informatie voor je draag.”
Dit verhaal over Corrie ten Boom is heel nuttig gebleken. Als ze het verhaal horen, begrijpen mijn kinderen meteen wat ik wil zeggen. Ze vertrouwen erop dat ik ze de informatie geef die ze kunnen dragen en als ze me vragen om meer informatie, zeg ik: “Vraag me dat nog eens over (een maand, zes maanden, een jaar) en dan zullen we zien of je hart en geest sterk genoeg zijn voor die informatie.”
Het afgelopen jaar was al met al een interessant, maar geen slecht jaar. En dat komt allemaal omdat ik voor een andere aanpak heb gekozen. (Vertaling Susanne Kurstjens)
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
