Op Goede Vrijdag wordt in veel katholieke kerken de kruisweg gebeden, een heel oude traditie. Dit jaar kan dat niet vanwege het coronavirus. De kerken zijn gesloten, reden waarom ik onderstaande ‘coronakruisweg’ heb geschreven.

Geen volledige kruisweg, maar overwegingen bij 9 van de 14 kruiswegstaties. Ze zijn bedoeld om stil te staan bij het lijden en sterven van Jezus, maar tegelijkertijd om het lijden van anderen, van onze medemensen en van onszelf daarin mee te nemen. Ons wordt ook een spiegel voorgehouden: wat heeft de kruisweg ons in deze coronatijd te zeggen?

Eerste statie: Jezus wordt ter dood veroordeeld

Hoewel onschuldig wordt Jezus gevangen genomen en ter dood veroordeeld. Hoeveel coronapatiënten zullen dit gevoel ook hebben? Ineens zijn ze patiënt, van het ene op het andere moment. Ze kunnen er niets aan doen. Zonder het te weten zijn ze erdoor aangestoken.

Velen gaan eraan dood, de meesten gelukkig niet, maar hebben wel een zware weg te gaan, van ziek zijn en daarna van langzaam herstel. Een moeizame weg vaak. En al die artsen en verpleegkundigen? Het uiterste wordt nu van hen gevraagd, het komt op hun pad.

Ik bid dat patiënten en verzorgenden de kracht vinden om deze weg te gaan, ten einde toe, ook al weten ze aan het begin van deze weg niet hoe zwaar het kruis zal zijn en hoe het eindigt.

Tweede statie: Jezus neemt het kruis op zijn schouders

Hij draagt zelf zijn kruis. Hij kan zich aan deze (kruis)weg niet onttrekken, maar wil dat ook niet; Hij aanvaardt het kruis. Niet alleen van patiënten en verpleegkundigen, maar van ons allen wordt in deze dagen veel gevraagd. We zijn niet gewend aan de beperkingen die ons worden opgelegd; het valt ons zwaar.

Zijn wij bereid dit kruis op ons te nemen? Om de ongemakken te aanvaarden, juist om een verdere uitbreiding van het virus te voorkomen en het werk in de ziekenhuizen uitvoerbaar te houden?

Derde statie: Jezus valt voor de eerste keer

Het is een weg van vallen en opstaan, voor Jezus, voor patiënten, voor verpleegkundigen, voor ons allen. De verleiding om het op te geven, om het bijltje erbij neer te leggen ligt op de loer. Waar halen we de kracht vandaan om het vol te houden, om door te gaan, ook als deze epidemie veel langer duurt dan wij zouden willen?

Vierde statie: Jezus ontmoet zijn moeder Maria

In nood roept elk kind om zijn moeder. Het moet voor Jezus een hele troost zijn geweest dat zijn moeder Hem zo nabij was, onderweg en straks onder het kruis. Het kan voor veel patiënten een hele troost zijn te weten dat er rond hen een kring van gebed wordt gevormd en dat er voor hen kaarsjes worden gebrand bij Maria.

Vijfde statie: Simon van Cyrene helpt Jezus het kruis te dragen

Het kruis is voor Jezus te zwaar. Alleen kan Hij het niet. Dat geldt ook nu: alleen zijn we machteloos. We hebben elkaar nodig. We moeten het samen doen.

Ik bid dat we bereid zijn om elkaar te helpen; dat ieder op zijn of haar plaats zich verantwoordelijk voelt om bij te dragen aan het bestrijden van deze vijand: het onzichtbare coronavirus.

Zesde statie: Veronica droogt het gezicht van Jezus af

Een klein gebaar, het wordt haar niet gevraagd. Veronica stelt een daad, vanuit zichzelf. Dat vraagt om moed en creativiteit.

Kleine gebaren zijn ook nu belangrijk. Helaas kan dat niet naar patiënten die in het ziekenhuis liggen; die worden afgeschermd wegens besmettingsgevaar. Maar het kan wel straks, als ze moeten herstellen. Het kan naar de achterblijvenden: een belangstellend telefoontje. Het kan naar kwetsbare ouderen: boodschappen doen voor hen. Wie creatief is en moedig, kan veel betekenen.

Negende statie: Jezus valt voor de derde keer

Tot drie keer toe valt Jezus tijdens zijn weg naar Golgotha. Het is bovenmenselijk zwaar, maar telkens vindt Hij de kracht om verder te gaan.

Wat staat patiënten, ziekenhuizen en ons land allemaal nog te wachten? Tegenslag op tegenslag? Vinden we de kracht om telkens weer op te staan en niet bij de pakken neer te zitten? Laten we elkaar daarbij helpen, niet opgeven, het vertrouwen in elkaar niet verliezen. Heer, sta ons bij met uw genade!

Twaalfde statie: Jezus sterft aan het kruis

Ons leven is eindig, een moeilijk te aanvaarden werkelijkheid. Het is een daad van menselijkheid om stervenden nabij te zijn, zoals de vrouwen die onder het kruis van Jezus stonden.

Vele duizenden sterven als gevolg van deze corona-epidemie. Even zovele malen is er verdriet. Het tekent onze menselijke gebrokenheid. Maar in geloof mogen wij hopen dat de dood het einde niet is. Wij mogen hopen op een eeuwige heerlijkheid, bij God, ook al kunnen we ons daar in de verste verten niets bij voorstellen.

Veertiende statie: Jezus wordt in het graf gelegd

Het behoort tot een van de ‘werken van barmhartigheid’: de doden begraven. Want elke mens is een schepsel Gods. In Italië zijn zoveel doden te betreuren dat het leger te hulp wordt geroepen opdat elke dode een waardige uitvaart krijgt.

Maar we kunnen meer: de nabestaanden niet vergeten, tijd nemen voor rouw en verdriet, voor nabestaanden en overledenen bidden. Bidden verbindt, bidden geeft kracht, bidden geeft hoop en toekomst.

Theo Schepens is emeritus pastoraal werker. De afbeeldingen op deze pagina zijn van de kruiswegstaties die te vinden zijn in Dokkum, Friesland. Foto’s: Jim Forest – Flickr.com (CC-BY-NC-ND).