Op Goede Vrijdag kreeg ik een whatsappberichtje van een van onze zusters in Gaza, aan wie ik vroeg hoe het met ze ging. “De situatie is heel moeilijk. Er liggen veel doden op straat.” Meer zei ze niet, maar hiermee zei ze alles.

Hoop putten

Goede Vrijdag, de dag waarop we bijzonder naar Jezus kijken, die aan het kruis zijn leven voor ons gaf. Dag waarop Hij van het kruis genomen en in de schoot van zijn moeder werd gelegd, die bittere tranen weende om haar gestorven Zoon. Dag waarop Jozef van Arimatea de stoute schoenen aantrok en Pontius Pilatus benaderde om te vragen Jezus te mogen begraven in het graf dat hij voor zichzelf bestemd had. “Jozef nam het lichaam, wikkelde het in een smetteloze lijkwade en legde het in zijn graf dat hij pas in de rots had laten uithouwen” (Mt. 27,59).

Ja, Jezus had ook geen eigen graf – bittere armoede – maar wél had Hij barmhartige volgelingen, die zorg droegen voor een waardige begrafenis – wat een ware schat van rijkdom is. Nog altijd kijkt de wereld naar dat geschonken graf. Nog altijd komen volgelingen van Jezus naar zijn begraafplaats, om hoop te putten uit het feit dat het graf leeg is!

We wonen op een aarde die bedekt is met graven. Het lijkt mij dat om mij heen meer en meer nieuwe graven verschijnen, ook van veel jonge mensen, die voor hun tijd weggerukt worden uit de armen van hun moeders en gezinnen. Rondom de graven stromen rivieren van tranen van zoveel onzegbaar hartenpijn. Bloemen, vlaggen, foto’s, medailles, niets brengt een geliefde terug. Massagraven, graven van de onbekenden, onnodige graven van onnodig gestorvenen…

Hoe lang nog willen mensen doorgaan met het bedekken van onze aarde met al deze graven, die tot de hemel schreeuwen. Wee gij farizeeën, zegt Jezus, “Gij lijkt op gekalkte graven die er van buiten wel mooi uitzien, maar van binnen vol zijn met doodsbeenderen en allerhande onreinheid” (Mt. 23,27).

Wanneer zal er vrede komen, wanneer komt er een einde aan zoveel zinloos geweld, aan dorst naar macht en overheersing? Hoe verhard kunnen de harten van mensen zijn, dat er geen ruimte meer is voor barmhartigheid, medeleven, vergeving?

Zelfs het verlangen naar vrede lijkt zoek te zijn. Men weet niet meer van ophouden. De doden met en zonder graven spreken tot ons… Daar waar de graven zichtbaar zijn, spreken ze tot ons geweten. Velen zouden zelfs de graven willen verbergen, de doden willen vergeten, om verder te gaan alsof er niets aan de hand is.

Jezus is gekruisigd, gestorven en begraven. Dat wil zeggen, dat Hij werkelijk zijn leven gegeven heeft tot het einde toe. En zijn begrafenis toont eens te meer het wonder aan van zijn verrijzenis uit de dood op de derde dag.

Een engel bracht deze boodschap en zei: “Gij behoeft niet bevreesd te zijn; ik weet dat gij Jezus zoekt, de gekruisigde. Hij is niet hier. Hij is verrezen zoals Hij gezegd heeft; komt zien naar de plaats waar Hij gelegen heeft” (Mt. 28,5-6). Wij vieren Pasen en kijken naar het enige lege graf dat hoop en betekenis kan geven aan alle graven waarmee deze wereld bedekt is.

Moeder Anima Christi is missionaris in Rusland. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.