Tijdens het angelusgebed van zondag 23 juli sprak paus Franciscus over het kwade in jezelf uitroeien.

Het Evangelie geeft ons de gelijkenis van de tarwe en het onkruid (vgl. Mt 13,24-43). Een boer, die goed zaad heeft gezaaid op zijn akker, ontdekt dat een vijand er ’s nachts onkruid tussen heeft gezaaid. Jezus spreekt hier over onze wereld, die inderdaad als een grote akker is, waar God tarwe zaait en de boze onkruid zaait, en zo groeien goed en kwaad samen.

We zien het in het nieuws, in de maatschappij en ook in het gezin en de Kerk. En als we naast het goede koren ook slecht onkruid zien, hebben we zin om dat meteen uit te rukken. Maar de Heer waarschuwt ons niet aan deze verleiding toe te geven: je kunt geen perfecte wereld creëren en je kunt geen goed doen door overhaast te vernietigen wat verkeerd is, want dit zorgt alleen maar voor grotere ellende: je gooit dan het kind met het badwater weg.

Voor je hart zorgen

Maar er is een akker waar we wel meteen het onkruid kunnen uitrukken: de akker van ons hart. Ook daar bevinden zich tarwe en onkruid, want van daaruit verspreiden beide zich over de grote akker van de wereld. Ons hart is dan ook geen afgesloten laboratorium, maar een open en dus kwetsbare ruimte. Om het goed te cultiveren is het nodig om enerzijds voortdurend te zorgen voor de tere scheuten van goedheid, en anderzijds om onkruid te identificeren en op het juiste moment uit te roeien.

Laten we dus naar binnen kijken en onderzoeken wat er gebeurt, wat er aan goed en kwaad in ons groeit. Er is een prachtige methode om dit te doen: het gewetensonderzoek, waarbij je kijkt wat er vandaag in je leven is gebeurd, wat je hart heeft geraakt en welke beslissingen je hebt genomen. En dit is bedoeld om Gods licht te laten schijnen over het slechte onkruid en het goede zaad.

Behalve de akker van de wereld en die van je hart, is er nog een derde akker: die van de naaste. Dit zijn de mensen met wie we elke dag omgaan en waar we vaak over oordelen. Het is zo gemakkelijk voor ons om hun onhebbelijkheden te herkennen! Maar zo moeilijk om in plaats daarvan het goede graan te zien dat in hen groeit!

Laten we niet vergeten dat als we de akkers van het leven willen bewerken, het belangrijk is om eerst Gods werk te zoeken: om in anderen, in de wereld en in onszelf de schoonheid te leren zien van wat de Heer heeft gezaaid, het zonovergoten graan met zijn gouden aren.

Vragen aan onszelf

Laten we om de genade vragen om dit te kunnen zien in onszelf, maar ook in anderen, te beginnen met degenen die dicht bij ons staan. Het is geen naïeve blik, het is een gelovige blik, want God houdt ervan het goede te zien en het te laten groeien tot het punt waarop de oogst een feest wordt!

Laten we onszelf vandaag dus een aantal vragen stellen. Als we denken aan de akker van de wereld: weet ik hoe ik de verleiding kan weerstaan om anderen weg te vagen met mijn oordelen? Dan, denkend aan de akker van het hart: zoek ik oprecht naar het slechte onkruid in mijzelf en gooi ik dat resoluut in het vuur van Gods barmhartigheid? En, denkend aan de akker van de naaste: heb ik de wijsheid om te zien wat goed is zonder ontmoedigd te raken door de beperkingen van anderen? (Vertaling Susanne Kurstjens)