Tijdens de algemene audiëntie van 6 september blikte paus Franciscus terug op zijn recente bezoek aan Mongolië.
Waarom reist de paus zo ver om een kleine kudde gelovigen te bezoeken? Omdat juist daar vaak, ver weg van de schijnwerpers, de tekenen van Gods aanwezigheid zijn te vinden. Want de Heer zoekt niet de schijnwerpers, maar het eenvoudige hart van degene die Hem liefheeft, zonder boven anderen uit te willen stijgen. En ik had het voorrecht om in Mongolië een nederige maar blije Kerk te ontmoeten.
Die gemeenschap heeft een aangrijpende geschiedenis. Ze is, door Gods genade, ontstaan uit het apostolische enthousiasme van enkele missionarissen die ongeveer dertig jaar geleden naar dit land gingen dat ze niet kenden.
Ze leerden de taal – die niet gemakkelijk is – en, ondanks hun verschillende nationaliteiten, vormden ze een verenigde en werkelijk katholieke gemeenschap. Dit is hoe de Kerk leeft: getuigen van Jezus’ liefde met zachtheid, met leven voordat ze met woorden spreekt.
Ik mocht er het Huis van Barmhartigheid inzegenen, een huis dat het visitekaartje is van deze christenen, maar dat elke gemeenschap van ons oproept om een huis van barmhartigheid te zijn: een open, gastvrije plek waar ieders ellende zonder schaamte in aanraking kan komen met Gods barmhartigheid, die opricht en geneest.
Dit is het getuigenis van de Mongoolse Kerk, met missionarissen uit verschillende landen die zich één voelen met het volk, blij om te dienen en de schoonheid die er al is te ontdekken. Want deze missionarissen zijn niet naar daar gegaan om te bekeren, dat is niet evangelisch, ze zijn daarheen gegaan om te leven zoals het Mongoolse volk, om hun taal te spreken, om de waarden van dat volk te omarmen en het Evangelie te verkondingen op Mongoolse wijze, met Mongoolse woorden.
“We moeten onze blik omhoog richten, naar het licht van het goede”
Tweet dit!
Ik heb iets van deze schoonheid kunnen ontdekken, ook door enkele mensen te ontmoeten en hun verhalen te horen. Laten we denken aan de vele zaadjes van goedheid die in het verborgene opbloeien, terwijl we meestal alleen horen over de herrie van vallende bomen! En mensen, ook wij, houden van schandalen: “Kijk wat een barbarij, er is een boom gevallen, wat een lawaai!”. Maar ze zien niet dat het bos elke dag groeit, omdat dat in stilte gebeurt.
Het is cruciaal om het goede te kunnen zien en herkennen. Vaak waarderen we anderen alleen voor zover ze overeenkomen met onze ideeën, maar in plaats daarvan moeten we het goede zien. En daarom is het belangrijk om, net als het Mongoolse volk, onze blik omhoog te richten, naar het licht van het goede. Alleen op deze manier kunnen we een gemeenschappelijke toekomst opbouwen.
Het heeft me goed gedaan het Mongoolse volk te ontmoeten, dat haar wortels en tradities koestert, de ouderen respecteert en in harmonie leeft met de omgeving: het is een volk dat naar de hemel staart en de adem van de schepping voelt. Laten we ons, denkend aan de uitgestrekte en stille vlakten van Mongolië, inspireren om onze blik te verruimen. Laten we kijken zonder verstrikt te raken in kleinigheden. Onze blik verruimen, zodat we het goede in anderen kunnen zien en in staat zijn onze horizon te verbreden. (Vertaling Susanne Kurstjens)
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
