Tijdens de algemene audiëntie van 8 november sprak paus Franciscus over het voorbeeld van Madeleine Delbrêl, “die ons leert dat de Heer in alle omstandigheden van het leven aanwezig is”.

Er zijn veel voorbeelden van mensen die een passie hadden voor de verkondiging van het Evangelie, maar vandaag wil ik het met jullie hebben over een Franse vrouw uit de twintigste eeuw, de eerbiedwaardige Madeleine Delbrêl (1904-1964). Deze maatschappelijk werkster, schrijfster en mystica leefde meer dan dertig jaar lang te midden van de armen en arbeiders van Parijs.

In vervoering gebracht door haar ontmoeting met de Heer, schreef ze: “Als we het Woord Gods eenmaal hebben leren kennen, kunnen we het niet meer niet ontvangen; als we het eenmaal hebben ontvangen, kunnen we het niet meer niet laten postvatten in ons, en als dat eenmaal heeft postgevat in ons, kunnen we het niet meer voor onszelf houden.”

Ontmoeting met God

Na een jeugd waarin ze nergens in geloofde, ontmoet Madeleine als twintigjarige de Heer door het getuigenis van een aantal gelovige vrienden. Ze gaat op zoek naar God en geeft zo woorden aan een diepe honger die in haar leeft. De vreugde van het geloof brengt haar ertoe haar hele leven aan Hem te geven, in het hart van de Kerk en in het hart van de wereld. Ze deelt simpelweg haar leven met “de mensen van de straat”.

Dichterlijk richt zij zich als volgt tot Jezus: “Om met U op Uw weg te zijn, moeten we op weg gaan, ook als onze luiheid ons ertoe wil overhalen om stil te blijven staan. U heeft ons uitgekozen om in een vreemd evenwicht te leven, een evenwicht dat alleen in beweging tot stand kan worden gebracht en gehouden. Een beetje zoals een fiets die niet rechtop blijft staan als die niet in beweging is (…). We kunnen alleen maar op de juiste weg blijven als we ons voortbewegen, in een uitbarsting van naastenliefde.” Ze noemde dat zelf “de spiritualiteit van de fiets”.

De roep van de armen

Haar hart was voortdurend in beweging en ze liet zich beroeren door de roep van de armen. Ze voelde dat de Levende God van het Evangelie in ons moet branden totdat we zijn naam weten over te brengen aan iedereen die Hem nog niet heeft gevonden. In die geest, gericht op de roep van de armen, voelde Madeleine zich geroepen om “Jezus’ liefde volledig en naar de letter te leven”.

Tot slot leert Madeleine ons nog iets anders: dat we door te evangeliseren zelf geëvangeliseerd worden. Kijkend naar dit getuigenis van het Evangelie, kunnen ook wij leren dat de Heer in elke situatie en in alle persoonlijke of sociale omstandigheden van het leven aanwezig is. En dat Hij ons roept om in onze tijd te staan, deel te hebben aan het leven van anderen en ons te mengen in de vreugde en de pijn van de wereld.

Geloof in beweging

In het bijzonder leert Madeleine ons dat zelfs geseculariseerde omgevingen grond kunnen zijn voor bekering, omdat het contact met niet-gelovigen de gelovige aanzet tot een voortdurende herziening van zijn of haar manier van geloven.

Moge Madeleine Delbrêl ons leren om ons geloof zo te beleven, als een geloof ‘in beweging’, een vruchtbaar geloof waarin elke handeling van geloof een handeling van naastenliefde wordt. (Vertaling Susanne Kurstjens)