Tijdens de algemene audiëntie van 15 januari sprak paus Franciscus over de apostel Paulus die ook in gevangenschap het Evangelie blijft verspreiden.

Beste broeders en zusters!

We sluiten vandaag de catecheses over de Handelingen van de Apostelen af met de laatste missionaire etappe van de apostel Paulus: Rome (vlg. Hand. 28,14).

De reis van Paulus liep gelijk op met die van het Evangelie en is het bewijs dat de wegen van mensen, als ze die in geloof bewandelen, doorvoerroutes kunnen worden voor Gods verlossing. Dat gebeurt door middel van het Woord van het geloof, dat een actief gist is in de geschiedenis en in staat is om situaties te veranderen en steeds nieuwe wegen te openen.

Een niet te stoppen Woord

De Handelingen van de Apostelen eindigen met de aankomst van Paulus in het hart van het Romeinse Rijk. Het boek Handelingen eindigt niet met Paulus’ martelaarschap, maar met zijn overvloedig zaaien van het Woord.

Het verhaal van Lucas draait om de reis die het Evangelie in de wereld maakt. Het einde van het verhaal is een samenvatting van de hele dynamiek van Gods Woord, een niet te stoppen Woord dat met spoed de verlossing aan iedereen bekend wil maken.

Gastvrij ontvangen

In Rome ontmoet Paulus allereerst zijn broeders in Christus, die hem verwelkomen en hem moed inspreken (vlg. Hand. 28,15). Hun warme gastvrijheid doet ons beseffen hoe lang ze hadden gewacht en hoe zeer ze hadden uitgekeken naar zijn komst. Vervolgens krijgt Paulus toestemming om op zichzelf te wonen onder custodia militaris, ofwel met een soldaat die hem bewaakte. Hij stond dus onder huisarrest.

Jezus is de vervulling van de beloften

Ondanks het feit dat hij een gevangene was, kan Paulus de Joodse notabelen ontmoeten om hun uit te leggen waarom hij zich gedwongen zag zich op de keizer te beroepen en hun te vertellen over Gods koninkrijk.

Hij probeert hen te overtuigen van Jezus, door te vertrekken vanuit de Schriften en de continuïteit aan te tonen tussen het nieuwe van Christus en de “verwachting van Israël” (Hand. 28,20). Paulus ziet zichzelf ten diepste als Jood en ziet in het Evangelie dat hij verkondigt, ofwel in de verkondiging van de gestorven en verrezen Christus, de vervulling van de beloften aan het uitverkoren volk.

Na deze eerste informele ontmoeting, waarbij de Joden hem welwillend aanhoren, volgt er een meer officiële bijeenkomst. Daarbij verkondigt Paulus gedurende de hele dag Gods Koninkrijk en probeert hij zijn ondervragers open te doen staan voor het geloof in Jezus, “uitgaande van de Wet van Mozes en de profeten” (Hand. 28,23).

Hij kan ze niet allemaal overtuigen en beklaagt zich daarom over de verharding van de harten van Gods volk, waardoor hij verworpen wordt (vlg. Jes. 6,9 – 10). Vol passie verheugt hij zich echter over de verlossing van de volkeren die zich hebben opengesteld voor God en die in staat zijn te luisteren naar het Woord van het Evangelie van het leven (vlg. Hand. 28,28).

Het Woord laat zich niet in de boeien slaan

Op dit punt aanbeland, sluit Lucas zijn werk niet af met het verhaal over Paulus’ dood, maar met de dynamiek van zijn prediking, van een Woord dat zich “niet in boeien laat slaan” (2 Tim. 2,9). Paulus kan zich niet vrij bewegen, maar hij kan wel vrijuit spreken, want het Woord laat zich niet in de boeien slaan; het is een Woord dat zich vanuit de volle handen van de apostel laat uitstrooien.

Paulus doet dat “in alle vrijmoedigheid, zonder enige belemmering” (Hand. 28,31) in een huis waar hij iedereen ontvangt die wil luisteren naar de verkondiging van Gods koninkrijk en Christus wil leren kennen.

Dit huis dat openstaat voor alle zoekende harten, is het beeld van de Kerk; een Kerk die, hoewel ze vervolgd, verkeerd begrepen en geboeid is, het nooit moe wordt om elke man en vrouw met een moederlijk hart te ontvangen om hun de liefde van de Vader te verkondigen die zichtbaar is geworden in Jezus.

Je huis doordrenken met het Evangelie

Beste broeders en zusters, aan het einde van deze reeks, die we samen beleefd hebben door de weg van het Evangelie in de wereld te volgen, bidden we dat de Geest in ieder van ons de oproep mag vernieuwen om moedige en vreugdevolle evangeliserende mensen te worden.

Dat Hij ons in staat mag stellen om, net als Paulus, onze huizen te doordrenken met het Evangelie en ze cenakels van broederschap te maken, waar we de levende Christus ontvangen die ons in elke mens en in elke tijd tegemoet komt. (Vert. SK)