Tijdens het angelusgebed van zondag 30 juni sprak paus Franciscus over wat er van je gevraagd wordt als christen.

Beste broeders en zusters, goedemorgen!

In het Evangelie van vandaag (Lc. 9,51-62) begint Lucas met het verhaal over Jezus’ laatste reis naar Jeruzalem, dat afgesloten wordt in hoofdstuk 19. Het is een lange tocht, niet alleen geografisch en ruimtelijk gezien, maar ook geestelijk en theologisch gezien, richting de vervulling van de missie van de Messias. Jezus’ beslissing is radicaal en totaal, en degenen die Hem volgen worden opgeroepen om Hem na te volgen.

Lucas presenteert hier drie personages – drie roepingsverhalen zouden we kunnen zeggen – die laten zien hoeveel er wordt gevraagd van degenen die Jezus volledig, tot het einde, toe willen volgen.

Jezus’ absolute armoede

Het eerste personage belooft Hem: “Ik zal U volgen, waar Gij ook heen gaat” (vers 57). Dat is genereus! Maar Jezus antwoordt dat de Zoon van God, in tegenstelling tot de vossen met hun holen en de vogels met hun nesten, “niets heeft waar Hij zijn hoofd op kan laten rusten” (58). Het is de absolute armoede van Jezus.

Jezus heeft zijn ouderlijk huis verlaten en heeft alle zekerheden opgegeven om het Rijk Gods te verkondigen aan de verloren schapen van zijn volk. Zo leert Jezus ons, zijn leerlingen, dat onze missie in de wereld niet statisch kan zijn, maar er een van rondtrekken is. De christen is een reiziger.

De Kerk is vanuit haar aard in beweging; ze blijft niet rustig zitten tussen haar vier muren. De Kerk is gezonden – gezonden! – om het Evangelie naar de straat te brengen en de menselijke en existentiële periferieën te bereiken.

Directe actie en beschikbaarheid

Het tweede personage dat Jezus ontmoet, ontvangt van Hem direct zijn roeping, maar antwoordt: “Heer, laat mij eerst teruggaan om mijn vader te begraven” (59). Dat is een legitiem verzoek, gebaseerd op het gebod om je vader en moeder te eren (vlg. Ex. 20,12). Toch antwoordt Jezus: “Laat de doden hun doden begraven” (60).

Met deze bewust provocerende woorden wil Hij bevestigen dat de navolging en de verkondiging van het Rijk Gods eerst komen, zelfs boven de belangrijkste zaken, zoals familie. De noodzaak om het Evangelie te verkondigen, dat de ketenen van de dood doet breken en het eeuwig leven binnenleidt, kan niet wachten, maar vraagt om directe actie en beschikbaarheid. De Kerk trekt dus rond en handelt vastberaden en direct, zonder te wachten.

De deugd van besluitvaardigheid

Het derde personage wil Jezus ook volgen, maar op één voorwaarde: hij wil eerst afscheid nemen van zijn huisgenoten. En de Meester zegt tegen hem: “Wie de hand aan de ploeg slaat, maar omziet naar wat achter hem ligt, is ongeschikt voor het Rijk Gods” (62). De navolging van Jezus sluit weemoed en terugkijken uit, maar vraagt om de deugd van de besluitvaardigheid.

Om Jezus te volgen, is de Kerk op weg, reageert ze direct, is ze gehaast en niet besluiteloos. De waarde van de door Jezus opgelegde voorwaarden – rondtrekkend, gereed en besluitvaardig – ligt niet besloten in een afzien van alle goede en belangrijke dingen in het leven. Het accent wordt juist gelegd op het belangrijkste doel: een leerling van Christus worden!

Een vrije en bewuste keuze

Een vrije en bewuste keuze, die uit liefde wordt gemaakt, om aan de onschatbare genade van God te beantwoorden, en niet wordt gemaakt om er zelf beter van te worden. Dat is triest! O wee, wie Jezus volgt om er zelf beter van te worden, om carrière te maken, om je belangrijk te voelen of een erebaantje te krijgen.

Jezus wil dat wij gepassioneerd zijn door Hem en door het Evangelie. Een passie van het hart die vertaald wordt in concrete gestes van nabijheid, van gastvrijheid en van zorgzaamheid. Net zoals Hij zelf heeft geleefd.

Dat de Heilige Maagd Maria, icoon van de Kerk onderweg, ons helpt om de Heer Jezus met vreugde te volgen en om de Blijde Boodschap van de verlossing met hernieuwde liefde aan onze broeders en zusters te verkondigen. (Vert. SK)