Deze Tunesische film begint aanvankelijk als observerend document van een klein middenklassegezin.
Het leven van kraanmachinist Riadh en lerares Nazli draait volledig om hun negentienjarige zoon Sami, die vlak voor zijn eindexamen zit. In een klein appartement leven ze dicht op elkaar. De voornamelijk stille en starende Sami leidt aan hevige migraineaanvallen. Is het stress, of is hij misschien toch depressief?
In de eerste helft van Weldi (vrij vertaald ‘Mijn zoon’) krijg je als kijker inzicht in het dagelijks leven van het gezin en wordt vooral de extreme zorgzaamheid en overbezorgdheid van de ouders duidelijk.
Hun verwachtingen zijn hooggespannen. Al het zuurverdiende geld gaat op aan medicijnen en bijlessen voor zoonlief, de jongen wordt overal naartoe gebracht, mag geen chocolade eten maar krijgt wel een bordje koekjes van moeder. Ultieme levensdroom van de ouders: een goede baan en een gezin voor oogappel Sami.
En dan, volkomen uit de lucht vallend, vertrekt Sami naar Syrië om zich aan te sluiten bij IS. Als kijker tast je volledig in het duister over de aanleiding hiervoor, waardoor je direct de emoties van de ouders deelt, die radeloos zijn uit onbegrip. Voor sommigen zal het frustrerend zijn dat Weldi op dit vlak geen duidelijke antwoorden geeft. ‘
De film gaat dan ook niet over de radicalisering van Sami, maar over de dolende en radeloze staat van zijn achterblijvende ouders. Vader Riadh vertrekt onvoorbereid naar Istanboel om met hulp van een vage smokkelaar ook in Syrië te geraken: “Ik ga Sami terughalen.” Zijn pijn spat van het scherm.
In Tunesië ontstond na de Arabische Lente een enigszins functionerende democratie, maar tegelijkertijd is het land met naar schatting zevenduizend jongeren die naar Syrië gingen een hofleverancier van IS.
Een hotelier in Istanboel richt opmerkelijke woorden tot Riadh: “Een baan en gezin zijn niet altijd genoeg. Jongeren willen zich belangrijk voelen.” Een schrijnende opmerking, beseffende dat Sami voor zijn ouders de spil van hun universum was.
Weldi is vrij van enige religieuze context. De film laat veel vragen onbeantwoord, maar maakt wel duidelijk dat ieder mens zijn eigen pijnlijke zoektocht af te leggen heeft. Regisseur Attia zegt hierover in een interview wijze woorden: “We leven in een tijd waarin we aan alles woorden willen geven. Misschien zouden we meer geduld moeten hebben om door een moeilijke tijd heen te komen.”
Film: Weldi (2018), Tunesië, 105 min. Regie: Mohamed Ben Attia, met o.a. Mohamed Dhrif en Zakaria Ben Ayyed.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
