Elke jongere loopt weleens rond met een geloofsvraag die hij of zij beantwoord wil krijgen. In deze rubriek doen we dat voor je. Deze week de vraag: mijn vriend(in) gelooft niet, maar ik wel. Hoe kunnen we hier het beste mee omgaan? KN-columniste Brechje Loenen, medewerkster van het gezins- en huwelijkspastoraat in Breda, geeft antwoord.

Het is volgens Loenen allereerst belangrijk om er in de verkeringstijd achter te komen of een persoon bij je past of niet. “Dit is een bijzonder belangrijk punt! Het valt niet altijd mee om de goede vragen te stellen. Kun je leven met de verschillen in overtuiging?”

Stof tot nadenken

Als God en de Kerk voor jou ontzettend belangrijk en waardevol zijn, geeft dat veel stof tot nadenken, vindt Loenen. “Het is moeilijk om geloof niet te delen met degene van wie je houdt. Het is een ander verschil dan dat de een van tennis houdt en de ander niet. Je moet ook niet denken dat alles vanzelf wel goed komt als je eenmaal getrouwd bent.”

Loenen kent een echtpaar dat elkaar leerde kennen in hun studententijd. Zij geloofde, hij niet. “Ze praatten daar open over en zij nam hem mee naar de kerk. Hij werd daar echt geraakt en werd ook heel bewust gelovig.” Loenen raadt jongeren met een niet-gelovige vriend(in) aan het ook zo aan te pakken, maar erkent dat je dat niet kunt forceren.

Hoe voed je kinderen op?

Dus wat als het geloof de ander echt niets zegt? “Ook dan is het weer de vraag hoe de ander er in staat”, oppert Loenen. “Staat hij of zij er wel open voor om de kinderen gelovig op te voeden? Hoe vrij ben je om met ze te bidden? Vindt hij of zij het goed dat de kinderen alle sacramenten ontvangen?” Het zijn allemaal vragen die je volgens haar wel moet stellen.

Het kan ook een verwarrende situatie worden voor je kinderen als ze op zondag met mama mee naar de Kerk gaan terwijl papa zich nog eens omdraait in bed: dan sta je toch alleen in de geloofsopvoeding. “Je loopt het risico dat ze er op een gegeven moment ook geen zin meer in hebben en bij papa blijven op zondagmorgen, en zo langzaam afhaken.”

Brechje Loenen kent stellen die er wel in slagen om ondanks de geloofsverschillen een mooi huwelijk te hebben. Tegelijk kent ze ook echtparen waarbij het echt veel spanningen geeft, ook al is de niet-gelovige partner echt wel goedwillend. “Dat zal niet eenvoudig zijn in een huwelijk, dus denk daar heel goed over na. Voor mij persoonlijk zou het een no-go zijn”, geeft Loenen toe.

Communiceren en delen

Toch is het goed elkaar aan te horen. “Waar je het verst mee komt in een relatie, is echt te delen wat het geloof voor jou is en betekent”, besluit Loenen. “Communicatie is in relaties of huwelijken het belangrijkst en dat moet van beide kanten komen.”

Een pasklaar antwoord op de vraag is er dus niet. Maar volgens Loenen hoef je het onderwerp ook niet enkel met elkaar te bespreken, maar zeker ook ook met verstandige anderen en met God.

Zelf deed Loenen een stille retraite toen ze wilde onderscheiden of ze moest trouwen met haar man of niet. “Duidelijk werd dat het goed was. God zal ook duidelijk zijn als Hij een ander plan voor je heeft. Zijn plan is altijd goed, nog veel beter dan jij je kan voorstellen. Dus daar mag je vertrouwen in hebben.”