Ze is de jongste inauguratiedichter ooit, en ‘haar’ parochiepriester wist vanaf zijn eerste ontmoeting met haar dat “ze het heel ver zou schoppen”. Wie is deze Amanda Gorman? Haar mede-parochianen vertellen er maar al te graag over.

De 22-jarige dichteres introduceerde zichzelf tijdens de inauguratieceremonie van president Joe Biden toen ze sprak over de kracht van een land “waar een dun zwart meisje, afstammend van slaven en dochter van een alleenstaande moeder, kan dromen van president worden, en er nu voor een reciteert”.

Dromen

Miljoenen mensen van over de hele wereld keken en luisterden op 20 januari naar deze jonge vrouw met grote dromen. Dromen die haar parochianen niet doen verbazen. De pastoor van de parochie St. Brigid in Los Angeles, Kenneth Keke, vertelt aan het Amerikaanse persbureau CNS dat hij vanaf het eerste moment wist “dat ze op een dag heel belangrijk zou worden”. Ze is volgens hem “een heel, heel intelligente jongedame”.

Ze ontving een beurs van de parochie om sociologie te gaan studeren aan de Harvard-universiteit. Vorig jaar studeerde ze af. De pastoor zegt dat ze altijd naar de kerk ging als ze thuiskwam.

Tweelingzus

Floy Hawkins was gedurende 20 jaar verantwoordelijk voor de catechese binnen de parochie St. Brigid en kent Gorman goed. De dichteres en haar tweelingzus volgden als pubers een tweejarig trainingsprogramma in de parochie. Ze ontvingen in één keer de sacramenten van de doop, de eerste communie en het vormsel.

Hawkins zei dat ze van meet af aan onder de indruk van de Gorman-zusters was. Volgens haar zijn ze intellectueel en sociaal briljant met rustige maar zelfverzekerde persoonlijkheden.

De gelegenheid aangrijpen

Op jonge leeftijd begon Gorman al te schrijven. Ze was zestien toen ze tot jeugddichter van Los Angeles verkozen werd en negentien toen ze de eerste nationaal jeugddichter van de VS werd. In die jonge jaren schreef ze het St. Brigid’s-gedicht dat ze voordroeg aan het einde van een Mis ter herdenking van ds. Martin Luther King jr. Ze kreeg hier een staande ovatie voor van haar medeparochianen.

Hawkins bewondert het dat de jonge dichteres zo nu en dan op het podium stapt. Veel mensen twijfelen als ze gevraagd worden om zoiets te doen, zegt ze. Toen ze haar in het Capitool in haar gele jas en rode hoofdband zag staan, wist ze dat de poëet “de gelegenheid had aangegrepen”.
“Ik geloof dat ze onmiddellijk ja zei, want we worden aangemoedigd om te zeggen: ‘Ja Heer’.”

‘Als we maar moed hebben’

Haar gedicht, The Hill We Climb, gaat voor een deel over een land “gekneusd maar heel, minzaam maar moedig, vurig en vrij” en voegt eraan toe: “We laten ons niet meer ompraten en weigeren toe te geven aan intimidatie.”

Het eindigt met de belofte van wedergeboorte en verzoening, door te zeggen dat “het prachtige volk, in al haar diversiteit, zal opstaan, gehavend en mooi … Want er is altijd licht, als we maar de moed hebben om het te zien. Als we maar de moed hebben om het te zijn.” (Een Nederlandse vertaling van het gehele gedicht is hier te lezen – red.)

Licht

Pastoor Keke herkent hierin de leer over bevrijding en verlossing, zoals die in zijn parochie gepredikt wordt. Diezelfde leer wordt evenzeer benadrukt in de kunst en de muziek van de parochie, zegt hij. Gormans woorden over eenheid hadden volgens hem een sterke geestelijke lading.

Het vinden van licht in donkere tijden is iets, zo zegt Hawkins, wat de mensen van de parochie St. Brigid maar al te goed kennen. Ze was blij dat de dichter sprak over het niet verliezen van de hoop als er vreselijke dingen gebeuren.

“Ze is absoluut een licht, een inspiratie voor ons allemaal”, zegt Hawkins. Ze twijfelt er ook niet aan dat Gorman moedig voorwaarts zal blijven gaan, maar niet alleen. “Ze neemt God met zich mee.”