Samuel Piermarini (28) had profvoetballer kunnen worden, maar wees een aanbod van AS Roma af. Zijn geluk vond hij uiteindelijk in het priesterschap: op Roepingenzondag wordt hij met nog acht jonge mannen door paus Franciscus gewijd.

Voordat hij de roeping van God voelde, kreeg Samuel Piermarini een ‘roeping’ van voetbalclub AS Roma. De club benaderde hem toen hij net 17 was geworden, om deel uit te gaan maken van het jeugdelftal. Het betekende een mijlpaal voor de nu 28-jarige Romein.

Piermarini wachtte al jaren op het telefoontje. Als kind bracht hij hele dagen door op het trainingsveld. “Voor voetbal heb ik alles prijs moeten geven”, vertelt hij, terwijl hij bezig is met zijn retraite buiten Rome. “Ik heb nooit gedronken, nooit gerookt en ik kwam op zaterdagavond nooit te laat thuis, omdat er op zondag gespeeld werd.”

Niet gelukkig

Zijn offers werden op 23 januari 2010 beloond, toen een fax het goede nieuws bracht na zijn deelname aan een proeftraining. Piermarini bewaart het papiertje nog altijd. “Ze waren op zoek naar een tweede keeper. Het seizoen was al op de helft, maar de trainer zei dat ik al mocht tekenen. Ik zou wel als reserve zijn begonnen, maar ik kwam in een wereldje van mensen die beroemd zouden kunnen worden. Sommige van mijn vrienden hebben in de Serie A gespeeld.”

Toch wees Piermarini het voorstel af. God speelde daarbij op dat moment geen rol, hoewel hij op dat moment al jarenlang deel uitmaakte van de Neocatechumenale Weg. De roeping tot het priesterschap kwam jaren later.

“Ik dacht op dat moment na over het feit dat ik dat voetballeven eigenlijk niet wilde leiden. Laat staan priester worden! Toch speelde het idee door mijn hoofd dat steeds wanneer alles waar ik naar verlangde, werkelijkheid werd, ik toch niet gelukkig was.”

Ingestorte kastelen

Piermarini spreekt over een “ingestort kasteel”. Een van de vele. Na een “week vol onrust” verloofde hij zich met een leeftijdsgenote uit een dorp dichtbij Rome. Ze waren een jaar verloofd. “Maar ook de verloving maakte mij niet gelukkig. Hoe was dit mogelijk, vroeg ik mij af…”

Na de eerste ruzie, zo’n ruzie die normaal met een sms’je wordt bijgelegd, besloot Piermarini om het uit te maken. “Ik was geschokt… Voetbal ingestort, verloving ingestort.. Maar het moge duidelijk zijn dat ikzelf deze kansen heb geweigerd. Ik ben niet zo’n type dat zegt: ‘Wanneer niemand mij wil, ga ik wel naar Jezus.’”

Geroepen in de trein

De roeping tot het priesterschap kwam bijna per toeval. “De eerste keer dat ik voelde dat God mij iets vroeg, zat ik in de trein. Ik dacht na over de priesters die ik kende, leuke mensen, en zei tegen mijzelf: ‘Zij genieten wél van het leven als christen! Hoe cool is dat, moet ik dat dan ook niet doen?’”

Die gedachtes bleven hangen. Vervolgens vertrok hij in 2011 met jongeren van de Neocatechumenale Weg voor een pelgrimstocht naar Düsseldorf. Daar nam hij deel aan een roepingenbijeenkomst met initiator Kiko Argüello. Daarbij werd aan het einde gevraagd aan jongens die zich geroepen voelden tot het priesterschap, om op te staan, naar het podium te lopen en daar een zegen te ontvangen van de aanwezige bisschoppen.

Piermarini had het besluit al in Rome genomen: “Ik rende als een van de eersten naar voren. Het mooie was dat dit allemaal gebeurde in een voetbalstadion”, grapt hij.

Kennismaken met armoede

Zijn ouders steunden hem. “We zien dat je gelukkig bent”, zeiden ze. Iemand raadde hem aan het rustig aan te doen: “Je hebt het net uitgemaakt, wacht nog even.” Piermarini ging echter door en ging naar het Romeinse seminarie Redemptoris Mater. Honderden jongeren deden hetzelfde en werden uitgezonden naar seminaries in Noord-Europa of Zuid-Amerika. Hij mocht  naar Rome, zijn thuisstad.

“Ik voelde meteen de volheid die ik miste.” Dat merkte hij nog meer tijdens de zomermissies met andere seminaristen: “Ik heb de wereld gezien en mijn blik verruimd. Ik ben in Noord-Australië geweest, tussen de Aboriginals. In Ecuador, dan in India, waar ik in ultra-hindoeïstische steden kennis heb gemaakt met een onbeschrijfelijke armoede.”

Levens doen veranderen

Een sterk moment ervaarde hij in Brazilië. Het was 2017 en Piermarini zag zijn wereld kapseizen. “Ik ging van de studiebanken van de Gregoriaanse Universiteit en het huisje met mama en papa naar complete eenzaamheid, zonder de taal te kennen. Ik heb moeten snijden in de banden met mijn familie en mijn oorspronkelijke gemeenschap. Ik had niemand bij wie ik mij kon uiten: iedereen sprak Portugees! Ik belde naar huis en ze zeiden: ‘We bidden voor je.’ Ja, leuk, dacht ik, maar wie helpt mij hier dan?”

Piermarini verbleef in drie verschillende steden, waaronder Porto Seguro. Daar woont hij in een huis te midden van de favelas, de sloppenwijken, zonder toilet en keuken. “We gingen douchen of eten bij de mensen die ons uitnodigden.”

Wat deed hem daar toch blijven? “Te zien dat de verkondiging van het Evangelie, met de weinige woorden die we kenden, het leven van de mensen deed veranderen.”

Alles in Gods handen laten

Na zijn reizen door de wereld, waaronder een verblijf in Zweden tijdens de pandemie, werd Piermarini als diaken naar een parochie aan de rand van Rome gezonden. En zondag ontvangt hij de priesterwijding, uit handen van de paus.

“Ik ben helemaal opgeladen, zonder angsten. Voor mij is het een beginpunt, ik heb geen plannen voor de toekomst.” Helemaal geen plannen? “Het lijkt me leuk om te vertrekken en terug te keren naar de plaatsen die ik heb bezocht. Maar ik laat alles in de handen van God.”

‘Radicale keuzes zijn het mooist’

Piermarini ziet zichzelf absoluut niet als een voorbeeld, maar toch wil hij leeftijdsgenoten iets zeggen: “De mooiste beslissingen zijn radicale keuzes. Ik heb altijd geprobeerd volwaardige besluiten te nemen. Dat werkt voor bijna iedere situatie. We moeten niet ‘voortsukkelen’, zoals de paus zegt, maar het leven bij de hand nemen.”