Simchat Thora is Hebreeuws voor ‘de vreugde van de Wet’. Voor de Joden een belangrijke feestdag, als het Bijbels leesrooster voor de synagogen opnieuw begint. Maar dit jaar sloeg de vreugde van de wet om in verdriet en woede, omdat de terreurorganisatie Hamas uitgerekend deze feestdag uitkoos om een grootschalige aanval op Israël te lanceren. Die direct gevolgd werd door even grootschalige tegenaanvallen; de welbekende spiraal van geweld heeft doorgaans maar weinig tijd nodig om te ontvlammen – en juist heel veel tijd om weer uit te doven.
Kan een mens nog met goed fatsoen ‘kant kiezen’ in dit conflict? Zeker in protestants-christelijk Nederland vind je van oudsher een sterkte stroming die onvoorwaardelijk ‘pro-Israël’ is, maar die moeten toch inmiddels apologetische hazensprongen maken om de jarenlange Israëlische politiek van onderdrukking en uitsluiting goed te praten. Let wel: juist ook christenen in het Midden-Oosten zijn daar voortdurend het slachtoffer van. De nieuwste rage onder orthodoxe Israëli’s van de laatste maanden was – letterlijk – op christenen spugen.
Tegelijkertijd is ook de onvoorwaardelijke steun voor ‘de Palestijnse zaak’, die je met name in linkse middens nogal eens tegenkomt, even dubieus. Er gaapt een groot gat tussen begrijpelijke boosheid om politieke achterstelling en de rechtvaardiging van terreur. Het zou te denken moeten geven dat beide kanten geneigd zijn grof geweld te rechtvaardigen als ‘zelfverdediging’.
Enkele pauselijke woorden die de spijker op de kop slaan: “De broederstrijd die elke dag weer het Heilig Land op zijn grondvesten doet daveren en waarbij de krachten die de onmiddellijke toekomst van het Midden-Oosten verondersteld worden te smeden tegen elkaar worden uitgespeeld, laat de dwingende behoefte zien aan mannen en vrouwen, die overtuigd zijn van de noodzaak van een politiek die gebaseerd is op het respect voor de waardigheid en de rechten van de menselijke persoon.”
“De enige kant die we kunnen kiezen is die van de menselijke waardigheid”
Tweet dit!
Deze woorden zijn niet van paus Franciscus, al had het gekund. Ze werden al twintig jaar geleden opgeschreven door paus Johannes Paulus II, die op zijn beurt weer reflecteerde op woorden van Johannes XXIII in de encycliek Pacem in Terris, nog eens veertig jaar eerder. Nieuws is dit conflict helaas allerminst.
Daags nadat de Joden opnieuw aan hun leesrooster begonnen, lazen wij katholieken in ons leesrooster over de wetgeleerde die aan Jezus vroeg hoe hij het eeuwige leven kon verwerven. Jezus verwees daarbij kortweg naar de (vreugde van de) Wet; God en uw naaste liefhebben. Maar wie, zo ging de wetgeleerde verder, is dan mijn naaste? Ook hij wilde duidelijk graag kant kiezen, weten wie hij met respect moest behandelen en wie als uitschot. Waarop Jezus antwoordde met de beroemde parabel van de barmhartige Samaritaan. Samaritanen waren de Palestijnen van zijn tijd; geminacht en gewantrouwd. Ook Jezus’ woorden hebben niets aan actualiteit ingeboet.
Er is geen kant om te kiezen. De enige kant die we kunnen kiezen is die van de menselijke waardigheid.
 |
Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad van deze week. Vrijblijvend kennismaken met onze weekeditie? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
