De studentenkroegen worden rolstoelvriendelijk gemaakt, op de campussen verrijzen ‘prikkelarme ruimtes’ en lopen gebarentolken rond om dove en slechthorende eerstejaars de weg te wijzen. Kortom, ‘Gen Z’ gaat naar de universiteit…
Vergeef me deze wat cynische verzuchting. Die komt uit een bezorgd vaderhart, want ik heb ook kinderen uit deze generatie. Onze oudste gaat binnenkort ook studeren én behoort nota bene tot de doelgroep die snel overprikkeld raakt. In principe zou ik dergelijke maatregelen om universiteiten en hogescholen ‘inclusiever’ te maken voor mensen met om het even welke mentale of fysieke uitdaging dus van harte moeten toejuichen.
“De pedagogiek van het gespreide bedje brengt luie leerlingen voort”
Tweet dit!
Tot op zekere hoogte doe ik dat ook. Fijn dat er steeds meer oog komt voor individuele behoeften van studenten.
Maar toch. Er blijft iets knagen, iets klopt er niet. De hyperfocus op de beperking misschien op de eerste plaats. Steeds meer bezien wij jongeren, of mensen in z’n algemeenheid, als de som van hun tekorten. Ieder ongemak wordt uitvergroot en tot probleem bestempeld, waar een passende oplossing voor geboden dient te worden.
Dat wordt bureaucratisch in stand gehouden en zelfs aangemoedigd door een systeem waarbij je ook alleen maar gezien en gehoord wordt als je een officiële diagnose kunt overleggen. Al vanaf de kleuterschool beginnen we onze kinderen daarom driftig van etiketten te voorzien: ADHD, ADD, dyslexie, autisme, enzovoort.
Vervolgens heb ik ook moeite met die aanname dat we inderdaad op ieder probleem een passende oplossing moeten bieden. Nog los van de praktische onhaalbaarheid ervan, vind ik dat ook principieel helemaal niet zo vanzelfsprekend. De pedagogiek van het gespreide bedje brengt luie leerlingen voort – onzeker en kwetsbaar, met weinig veerkracht of incasseringsvermogen, weinig creativiteit en inventiviteit, snel uit het veld geslagen.
De vraag is dus niet eens: kun je wel alle letterlijke en figuurlijke drempels wegnemen voor ieder kind? De eigenlijke vraag is: moet je dat willen?
Nog een laatste – maar zeker niet de minste – dimensie van mijn ongemak wil ik benoemen: namelijk de sociale. Het mensbeeld dat uit deze tendens spreekt is radicaal individualistisch: iedere individu dient geheel op maat gefaciliteerd te worden.
Dat maakt, als je er even over doordenkt, de mens uiteindelijk ook wel erg eenzaam en op zichzelf teruggeworpen. Op een sociale omgeving wordt bij voorbaat niet gerekend. Wij worden zo een samenleving die tot achter de komma reguleert hoe hoog de drempel van een kroeg mag zijn, zodat iemand in een rolstoel er ook binnen kan. Alles goed en wel, maar wat je die gehandicapte student veel meer zou gunnen, is een paar goede vrienden die hem met rolstoel en al over de drempel tillen.
Ga leven, zou je de student van nu op het hart willen drukken. Maak vrienden, struikel over drempels, laat je hoofd volstromen met nieuwe indrukken totdat je overprikkeld raakt. Om te ontprikkelen zou ik vervolgens een studentenkerk aanraden. Daar kun je ook ontdekken dat er meer is in je leven dan je beperkingen.
 |
Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad van deze week. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
