Waarderen wij leraren wel voldoende? Zij moeten zich dagelijks staande houden voor een klas vol kinderen met elk een gebruiksaanwijzing, en meer nog: ze worden geacht al die kinderen met al hun individuele behoeften nog iets bij te brengen ook.

Ouders zijn daarbij steeds kritischer en mondiger, politiek en samenleving stellen steeds hogere eisen. Het zal dan ook niemand verbazen, dat leerkrachten, samen met artsen, juristen en koks, prominent figureren in het recente CBS-onderzoek naar ervaren werkdruk.

Waardering

Onze waardering is dus dik verdiend. Niet alleen in economische zin, of in de zin van medemenselijk respect. Juist ook de geestelijke betekenis van het leraarschap verdient een herwaardering.

Dat vele juffen en meesters, ondanks hoge werkdruk en matig salaris, toch iedere dag weer hun best doen voor de klas, spreekt boekdelen. Zij ervaren als het goed is een hoger doel in hun werk, een doel waaraan zij hun eigen kleine of grotere leed graag offeren.

Professionalisering

Juist daarom is het niet verwonderlijk dat onderwijs in katholieke kring lange tijd een aangelegenheid geweest is van geestelijken. Het waren eertijds vooral paters, broeders en zusters die zich inspanden voor de vorming van kinderen.

Toen in de Kerk in het midden van de vorige eeuw het bewustzijn groeide van de eigen rol van de leek, werd ook het leraarschap steeds meer aan leken toevertrouwd. Om goede redenen en doorgaans ook met goede gevolgen; het leidde tot een groeiende professionalisering van het onderwijs, waar inmiddels al meerdere generaties de vruchten van hebben geplukt.

Een roeping

Maar de keerzijde van professionalisering is wel vaker een verlies van de geestelijke dimensie van het beroep. Kerk en school groeiden uit elkaar, een verwijdering die, eerlijk is eerlijk, van twee kanten kwam.

Wat in de samenleving maar ook in de Kerk daardoor verloren dreigt te gaan, is het besef dat het leraarschap niet louter een beroep, maar ten diepste ook een roeping is. Net als de roepingen tot het priesterschap, verdienen de roepingen tot het leraarschap ons gebed en onze zorg, een stevige inbedding kortom in de kerkelijke gemeenschap.

Gewetensvragen

Protestantse bijval voor dat besef klonk eerder deze week uit de mond van Pieter Moens, bestuursvoorzitter van de gereformeerde scholenorganisatie VGS. Het Reformatorisch Dagblad tekende zijn pleidooi op om vanuit de kerken vrouwen en mannen te stimuleren om in het onderwijs te gaan werken.

“Hoe betrokken zijn we op ons onderwijs?”, vroeg Moens zich af. “Is er gebed voor? Hoe dragen we bij aan de toekomst ervan?”

Ook voor katholieken zijn dat gewetensvragen, die een eerlijk antwoord verdienen.