Emily Boni ontwerpt liturgische kleding voor priesters en combineert zo haar liefde voor het geloof met haar passie voor mode. “Als ik de priester in zijn kazuifel naar het altaar zie lopen, krijg ik tranen in mijn ogen.”

Vanuit haar huis in Warwick, een plaatsje ten noorden van New York, ontwerpt en vervaardigt kledingmaakster Emily Boni kleding voor de belangrijkste dagen in het leven van een priester: de wijding, de eerste Mis en andere hoogtijdagen, zoals liturgische feesten.

Ze vertelt hoe het zover kwam: “Een seminarist in mijn parochie wist dat ik graag kleding maakte en vroeg me om zijn eerste kazuifel te maken. Ik vond het heel spannend, omdat hij blijkbaar zo veel vertrouwen in me had dat hij me vroeg om zijn liturgische kleding te maken. Maar dankzij Gods genade lukte het.”

Geweldig gevoel

Boni, die in 2018 afstudeerde als modeontwerpster, vertrouwt als gelovige katholiek bij haar werk op drie dingen: geduld, gebed, en een beetje humor. “Het enige wat ik nodig heb voor mijn werk is Jezus en koffie”, lacht ze.

“Ik ben heel dankbaar dat ik dit werk mag doen. Toen ik mijn eerste kazuifel maakte, wist ik dat dit is waarvoor ik gemaakt ben. Het is een geweldig gevoel dat je je door God gegeven talenten kunt gebruiken en daarmee iets kunt betekenen voor zijn herders. Als ik priesters in hun kazuifel naar het altaar zie lopen, krijg ik tranen in mijn ogen, zo mooi vind ik dat.”

Dertien collecties

Toen ze dat eerste kazuifel eenmaal gemaakt had, kreeg ze al snel nieuwe opdrachten. Sindsdien heeft Boni dertien collecties gemaakt en werkt ze aan de volgende collectie liturgische kleding. Een enorm boek vol stoffen en ideeën staat in haar atelier. Ze is inmiddels vaste klant van een bedrijf in New York dat handelt in liturgische stoffen die in Italië worden gemaakt.

“Een kazuifel ontwerpen lijkt heel erg op het uitkiezen van een trouwjurk”, vertelt ze. De priesters voor wie ze werkt kunnen ook meedenken in het ontwerpproces. “Het is voor hen heel leuk dat ze de kans krijgen om mee te denken. En voor mij ook, omdat ik dan echt iets speciaal voor ze kan maken.”

Ze verwijst priesters en seminaristen door naar de website van het bedrijf waar ze stoffen afneemt, zodat ze kunnen zien wat ze mooi vinden. Daarna gaat Boni ermee aan de slag. “Het is zo’n zegen om met priesters en seminaristen te mogen werken. Ze hebben hun eigen smaak, maar ze zijn altijd zo dankbaar voor wat ik voor ze maak. Dat ik liturgische kleding voor ze mag maken is prachtig. Daarmee word ik als het ware een klein onderdeel van de Mis. Heel veel priesters voor wie ik heb gewerkt, zijn goede vrienden van me geworden.”

‘Fijn mens’

Een van hen is Nick Fleming, pastoor van de parochie in West-Warwick. Voor hem maakte ze de kleding die hij droeg tijdens zijn eerste Mis als priester. Het was haar eerste opdracht, vertelt Fleming, “en ze was in eerste instantie heel nerveus. Maar ik had alle vertrouwen in haar. Emily is een fijn mens om mee te werken en het is meteen duidelijk dat ze haar talenten gebruikt ter ere van God.”

Boni ontwierp ook het kazuifel voor de wijding van benedictijn Francis McCarthy, een cadeau van zijn familie. Ook hij is zeer te spreken over de samenwerking. “Het was geweldig om met haar samen te werken aan dit project. Ze is heel precies en goed in wat ze doet. Het was vooral bijzonder dat ze zich heel bewust was van wat ze aan het maken was en waar het voor gebruikt zou worden. Gebed liep als een rode draad door het hele proces heen.”

Dat proces kan behoorlijk lang zijn; als de opdracht simpel is, duurt het ontwerpen en maken van een kazuifel zo’n twintig uur. Maar als Boni een hele reeks kledingstukken mag ontwerpen, kan ze er zomaar ruim honderd uur mee bezig zijn. Een beetje hulp van boven is dan heel welkom.

“Ik zeg altijd een kort gebed voordat ik begin te werken: ‘Heilige Geest, kom en doe Uw ding.’ Het proces vraagt om veel geduld, dus in die zin is het een mooie geestelijke leerschool voor me”, zegt ze lachend. “Het maken van liturgische kleding is niet eenvoudig: de stukken zijn heel zwaar en er is behoorlijk wat stof voor nodig. Ik werk op zeven machines om een kazuifel te kunnen maken.”

Dankbaar

Dankbaar is ze dan ook voor de steun die ze krijgt van de mensen om haar heen en haar geloofsgemeenschap: “Iedereen wil heel graag dat mijn bedrijf succesvol is en blijft, en God voorziet daarin omdat Hij me wil gebruiken voor zijn Kerk.”

Dat wil niet zeggen dat Boni’s leven en werk altijd op rolletjes lopen. “Natuurlijk komen gedachten als ‘waarom doe je dit’ en ‘het is niet genoeg’ bij me op. Ik probeer die gedachten te negeren en vraag God steeds om zijn genade om door te gaan en dit werk te blijven doen. Daarin voel ik me heel erg bevestigd.” (Vertaling Susanne Kurstjens)