Ieder zijn waarheid, nietwaar? Of, in die bekende uitspraak van Pontius Pilatus die in de Goede Week weer klonk, “Wat is waarheid?”.
Voorwaar geen gemakkelijke vraag, maar noch Pilatus, noch onze hedendaagse wereld stelt hem dan ook met als doel een antwoord te krijgen. Veeleer klinkt hij als dooddoener, om gemakkelijk onder een potentieel moeilijk gesprek uit te komen.
In diezelfde Goede Week viel ook de dag dat we Petrus zijn Meester hoorden verloochenen. Ben je een leerling van die man? “Welneen.” Is dat waarheid?
Het schilderij hierboven toont de legendarische ontmoeting op de Via Appia tussen Petrus (dan net uit een Romeinse gevangenis ontsnapt) en Christus, die met het kruis op zijn schouders richting Rome trekt. Om “opnieuw gekruisigd te worden”, houdt Hij de ongetwijfeld verbijsterde Petrus voor.
Dát is waarheid, hoe moeilijk te verteren soms ook: maar al te vaak volgen we niet Christus, ons kruis dapper geschouderd, maar Petrus, de wankelmoedige apostel die uit angstig zelfbehoud juist wegrent van het kruis.
Gelukkig toont deze overlevering ons nóg een waarheid. Petrus ziet zijn fout in, keert terug naar Rome en aanvaardt er zijn kruisdood met grote nederigheid: hij vraagt om ondersteboven gekruisigd te worden, omdat hij zich niet waardig acht dezelfde dood te sterven als zijn Heer.
En juist daardoor, merkt de hoofdpersoon in G.K. Chestertons The Poet and the Lunatics op, ziet Petrus de dingen uiteindelijk zoals ze echt zijn, “met de sterren als bloemen en de wolken als heuvels, en alle mensen hangend aan Gods genade”: wie berouw durft te tonen en zijn kruis opneemt, mag rekenen op Gods bijstand en barmhartigheid.
Chesterton was een meester van de paradox en zette graag gangbare opvattingen op hun kop. Hij zal dan ook vast met goedkeuring Sint-Paulus’ eerste brief aan de Korintiërs gelezen hebben. De apostel houdt zijn lezers daarin voor dat het kruis als de ware weg naar de eeuwige redding, velen als dwaasheid in de oren klinkt.
Maar, voegt hij daar bijna meteen aan toe, de gekruisigde Christus is voor wie geroepen is juist “Gods kracht en Gods wijsheid”. Want, stelt hij Chestertoniaans, “de dwaasheid van God is wijzer dan de mensen”.
Die dwaasheid stopt niet bij de pijn van Goede Vrijdag, of bij het doodse graf van Stille Zaterdag. Ze voert ons, dwars door de pijn van het opnemen van het kruis heen, naar de paasvreugde van de verrijzenis. Dat is waarheid. Die hopen we in onze paaseditie zichtbaar te maken en die wenst de redactie van Katholiek Nieuwsblad u van harte en overvloedig toe. Zalig Pasen!
