Als ergens de politieke onmacht van de EU uit blijkt, dan is het in de vluchtelingencrisis. Het is helder dat Turkije Europa in de tang heeft door de vluchtelingenkraan naar believen open en dicht te draaien.
Die vluchtelingenstroom is het gevolg van de politiek die Turkije samen met de regionale bondgenoten Saoedi-Arabië en Qatar voert om de Syrische president Assad te verdrijven. Het is Turkije dat IS steunt en diens succesvolste tegenstanders, de Koerden, aanpakt.
Het past in het streven van president Tayyip Erdogan naar herstel van de glorie van het Ottomaanse Rijk. De twee miljoen Syrische vluchtelingen die Turkije zelf opvangt, vormen niet alleen een grote belasting, maar zijn tegelijk ook wisselgeld in de lucratieve onderhandelingen met Europa.
De EU verlamt zichzelf door haar volgzaamheid aan de Amerikaanse politiek en de individuele belangen van met name Groot-Brittannië en Frankrijk.
Men herinnert zich de bombardementen op Libië die Frankrijk zonder last of ruggenspraak inzette of de later erkende manipulaties door de Britse Tony Blair om de desastreuze Irakoorlog te beginnen. Die oorlog werd de bakermat van IS.
Zo is het ook verbijsterend hoe Europa blind is voor de belangen van buurman Rusland en vanaf de val van de Sovjet-Unie arrogant gelijkwaardige samenwerking heeft geweigerd.
Het was Rusland dat aan het begin van de Syriëcrisis, vijf jaar geleden begonnen, aanbood Assad te laten vertrekken als daarmee een conflict kon worden vermeden.
Europa was er, in navolging van de regering Obama, al van overtuigd dat Assad binnen afzienbare tijd zou vallen. En dus werd het Russische aanbod op voorhand afgeslagen.
Een blunder van Obama, zegt zijn eigen voormalige ambassadeur in Syrië, Ryan Crocker. “Les 101 van de diplomatie: zet nooit een beleid op als je de middelen niet hebt om dat te realiseren”, aldus Crocker. Het Amerikaanse beleid “was gebaseerd op hoop, hetgeen zoals we allemaal weten, een tamelijk idioot concept is”.
Een beproefd concept overigens, omdat de Amerikanen dezelfde fout maakten in Afghanistan, Irak en Libië.
Daarmee hebben ze zich in een politiek onmogelijke situatie begeven omdat zij kost wat kost vriendjes moeten blijven met de voornaamste aanstichters achter het Syrische bloedbad, Saoedi-Arabië, Qatar en Turkije.
Een manier om die macht te doorbreken, is het beëindigen van de Westerse olie- en gasverslaving die ook de internationale wapenexport naar de regio zal doen opdrogen.
Maar om de huidige op louter economisch belang gefundeerde en veel te grote EU daarin op één lijn te krijgen, is onbegonnen werk. Tenzij tot de individuele lidstaten doordringt dat de belangen van de EU door de nood gedwongen de nationale wel eens zouden kunnen overstijgen.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
