Een moeder van vier kinderen beschrijft hoe de coronacrisis haar gezin dichter bij elkaar én bij de Heer brengt.

Het einde van onze halve lockdown komt stilaan in zicht: over tien dagen kunnen drie van de kinderen weer naar school. Weliswaar maar twee dagen per week, in halve klasgroepen en zonder veel vrijheid op de speelplaats, maar het is beter dan niets.

We boffen bovendien, want de zoon wiens leerjaar nog niet wordt opgestart, is ook de minst enthousiaste schoolganger. Je zult als ouder maar eens de pech hebben dat het net omgekeerd is…

Dubbel gevoel

Zelf loop ik al de hele week met een dubbel gevoel. Enerzijds ben ik na negen weken full house zeker toe aan wat minder drukte en wat meer voorspelbaarheid. Maar anderzijds vond deze moederkloek het wel heel fijn met haar vier kuikens lekker dichtbij. Want eigenlijk schonk corona ons als gezin net datgene waar we al jaren naar verlangden: meer tijd met en voor elkaar.

Dat besef lag mee aan de basis van mijn coronakronieken: deze dagen die patsboem helemaal aan ons alleen gingen toebehoren, wilde ik graag beleven als gezin en samen met de Heer. En net daarom ook een beetje vasthouden. Kwestie van wat Bijbels advies in de praktijk te beleven: “Leer ons zo onze dagen te tellen dat ons wijsheid des harten gewordt…” (Ps. 90, 12)

Bewust loslaten

Nu komt de tijd om weer los te laten, en ook dat wil ik graag heel bewust doen, en liefst niet te snel. Anders worden we voor we het goed en wel beseffen weer meegesleurd in de orde van de dag – en dan zal de wijsheid des harten die de coronacrisis ons bracht in een oogwenk vervliegen.

Dus hoewel alle politici mantragewijs herhalen dat we ons moeten focussen op wat vóór ons ligt, kijk ik graag eerst nog even achterom. Want zeg nu zelf: een pandemie die nagenoeg de hele samenleving tot stilstand brengt, hoe vaak maak je dat in een mensenleven mee? Dit is een unieke kans om ons af te vragen wat we willen meenemen naar morgen – en de rest van ons leven.

Bij mij is dat in de eerste plaats een grote dankbaarheid.

Omdat al wie mij dierbaar is gezond bleef.

Omdat ik deze lockdown mocht beleven met de vijf mensen van wie ik het meeste houd.

Omdat een van hen ooit zo gek was om voor mij te kiezen en dat blijft doen, elke dag opnieuw.

Omdat ik de vier andere mag helpen opgroeien en begeleiden in hun zoektocht naar zichzelf en Gods plan voor hun leven.

Omdat dat negen weken lang aan één stuk door kon.

Omdat de tijdsdruk wegviel en gesprekken in de schemering doorgingen tot de sterren fonkelden.

Omdat de facebookmis hoop gaf en verbondenheid.

Omdat er in onze cocon gepraat werd en gespeeld, gekwetst en vergeven, geknuffeld en geschaterlacht. En gebeden, vurig en met eenvoud van hart.

Omdat ik de Heer en zijn Moeder elke dag aan mijn zijde voelde staan.

Omdat Hij was, is, en altijd zal zijn, pandemie of niet.

Gezegend is hij die op Jahwe vertrouwt, en zich veilig weet bij Hem. Hij is een boom aan een rivier met wortels tot in het water. Hij heeft geen last van de hitte, zijn bladeren blijven groen. Een tijd van droogte deert hem niet, hij blijft vrucht dragen.

(Jer. 17, 7-8)

Zo, en dan ga ik nu vooruit kijken. Naar mijn laatste column, volgende week. En naar alles wat het fameuze postcoronatijdperk voor ons in petto zal hebben.

John en Nathalie De Clerck hebben twee dochters (11 en 7) en twee zonen (9 en 6). Nathalie werkt als tolk en vertaler, maar is door de coronacrisis voorlopig alleen echtgenote en moeder. Lees hier al haar coronakronieken.