“Wat is genoeg voor jullie?”, vroeg onze financieel adviseur aan mij en mijn man.

Er zijn tal van factoren die meespelen bij onze financiële wensen: geen last willen zijn voor onze kinderen, de enorme kosten van gezondheidszorg en een bepaalde levensstandaard.

De lijst is eindeloos en aangezien we beiden een opleiding statistiek hebben afgerond, vervallen we gemakkelijk in een discussie over kansberekingen en risicospreiding. In ieder geval lijkt het duidelijk dat ‘meer’ beter is.

Verlangen naar controle

“Wat is genoeg?”, is de vraag die naar voren komt op allerlei terreinen. Van het persoonlijk vlak, zoals de vraag hoeveel te doneren aan een goed doel, tot op het maatschappelijke vlak, zoals hoeveel migranten ons land kan binnenlaten en of het minimumloon omhoog zou moeten.

Wanneer de vraag ‘wat is genoeg?’ opdoemt, worden mijn man en ik heen en weer getrokken tussen enerzijds de oproep van het Evangelie om gericht te zijn op de naaste en radicaal gul te zijn met je bezit, en anderzijds het pragmatische verlangen naar controle en naar de garantie dat we verzekerd zijn tegen de onaangename verrassingen van het leven.

Nerveus over de toekomst

We willen verantwoordelijkheid dragen in de samenleving, maar aan de andere kant worden we ook nerveus door de onzekerheid over onze toekomst. Tegelijkertijd weten we dat zonde vaak voortkomt uit iets goeds, zoals het verlangen om zekerheid te hebben.

We weten dat we zulke afgoden moeten loslaten en weten dat de Bijbel zegt dat je geen dag extra leeft door je zorgen te maken over de dag van morgen.

Maar toch…

We kunnen allemaal met een “ja, maar…” komen. We hebben allemaal wel vreselijke verhalen gehoord over hoe het mis kan gaan. Verhalen die ervoor zorgen dat we zekerheid boven alles plaatsen. We beknibbelen op hoeveel we terug kunnen geven aan God. Impliciet neigen we ernaar angst en economische overwegingen meer macht te geven dan wat God kan doen.

Ons handelen wijst erop dat we liever vertrouwen op onze eigen plannen, inzet en zelfredzaamheid, dan op God. We getuigen van ons geloof in gezang en gebed, maar als het erop aankomt, kunnen we de illusies van veiligheid en zekerheid niet loslaten.

Halfslachtige geloof

Dit halfslachtige geloof van ons hoeft ons niet te verbazen, want het is voor ons onmogelijk echt te bevatten waartoe Gods liefde allemaal in staat is. Het feit dat we niet helemaal leven naar de boodschap in het Evangelie, kan ons doen afvragen in hoeverre we Gods gulheid verdienen of we bij God positief naar voren komen.

We volgen vele anderen, heiligen inclusief, die net als wij worstelen om zichzelf volledig over te geven aan het mysterie van God; te beginnen bij de vader die Jezus smeekte om zijn zoon te genezen: “Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp!” (Mc. 9,24).

Overgave aan God

We kunnen timide en onzeker zijn, maar we weten dat onze beperkingen niet opkunnen tegen Gods genade, barmhartigheid en aanwezigheid. Het is Gods wil voor ons dat we zijn goedheid kunnen zien die in ons en anderen aan het werk is. Uiteindelijk gaat het niet alleen om wat wij zelf kunnen doen, maar wat God kan doen om ons te helpen ons geboorterecht als zijn kinderen op te eisen.

Wellicht kun je tijdens deze Veertigdagentijd samen met mij je “ja, maar” in Gods hand leggen.

Carolyn Woo is columniste van Catholic News Service.