De voorbereiding van volwassenen tot het doopsel verloopt in Californië een beetje anders dan in Nederland. Waar het in de Nederlandse Kerk meer gebruikelijk is dat een kandidaat persoonlijk begeleid wordt door de priester, is dat proces hier meer geïnstitutionaliseerd.

Aan de basis daarvan ligt een instructie van het Vaticaan hoe die initiatie grofweg dient te verlopen. Er is eerst een periode van onderzoek. Vervolgens kan de kandidaat worden opgenomen in het catechumenaat, om daarna een periode van ‘verlichting’ in te gaan, alvorens gedoopt en gevormd te worden.

Gods eigen weg

In de meeste parochies heb je vaste periodes voor dat catechumenaat. Meestal in oktober, als de groepslessen beginnen, heb je in de kerk de ceremonie van het ‘tekenen van de zintuigen’; een betekenisvol ritueel waarbij de man of vrouw die gedoopt wil worden, gezegend wordt voor het beter leren herkennen van de signalen van Gods genade.

Wat deze praktijk hier niet zo goed onderkent, is dat God een eigen weg voor ogen heeft met ieder individu. Het klassikale en uniforme onderwijs is daar niet erg geschikt voor. De insteek is voornamelijk praktisch.

Uitnodiging

In de Marcusparochie hebben we nu voor een andere aanpak gekozen. Een die nu al succesvol lijkt. Als ik jonge mensen spreek, tijdens de biecht of daarbuiten, en ik het gevoel heb dat zij een beetje alleen lopen in hun zoektocht naar God, nodig ik ze uit voor een groep die we ‘Explorers’ hebben genoemd. Leren geloven is niet een programma, maar een ontdekkingstocht.

De vaste elementen van een Explorer-avond zijn contemplatieve dialoog, Bijbelstudie, catechismus en apologetiek (je geloof leren verdedigen in de ruimste zin van het woord). We geven geen ruimte aan passief-agressieve kritiek op de katholieke Kerk, waarmee sommige geloofsgroepjes hun tijd vullen.

Indrukwekkende reflectie

Na een parochieavond, waar we twee nieuwe relieken voor ons altaar hebben ontvangen en vereerd, gaf een van de Explorers mij een reflectie waarvan ik onder de indruk was. Hij, gedoopt in de presbyteriaanse kerk, zei me dat hij misschien wel de beste avond van zijn leven had gehad. Hij had gezien en gevoeld dat onze parochiegemeenschap niet zomaar op zichzelf staat. Zij is geworteld in een eeuwenlange historie, opgebouwd door de zelfgave van velen, en bestemd om in volgende generaties een leerschool te zijn voor het eeuwig leven.

Dat klinkt nu misschien wat hoogdravend uit mijn mond. Maar deze jonge man zei dat met tranen in zijn ogen. Dat was voor mij een teken dat hij klaar was voor zijn vormsel. Maar ook een teken dat de Kerk de methode is ontgroeid waarbij we het geloof aanbieden in zo’n verdunde vorm dat er geen smaak meer aan is.

Antwoord op grote vragen

Zij die vandaag geroepen zijn om een kerk binnen te stappen, doen dat niet lichtzinnig. Ze hebben het halve internet al afgestruind naar antwoorden op grote vragen, en hebben ontdekt dat die alleen te vinden zijn binnen het mystieke lichaam van Christus – een gemeenschap van gewone mensen, die leven van het Woord dat vlees is geworden.

Albert van der Woerd is priester van het aartsbisdom Los Angeles. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.