Toen ik aan het brainstormen was over de inhoud van deze column, viel ik in slaap. Het leek me een treffende illustratie van het thema, met name de vermoeidheid eigen aan het mama-zijn.

Een groot gezin, openstaan voor het leven, op één loon terugvallen zodat de vrouw zich aan haar gezin kan wijden: we weten dat het offers vergt. Meestal worden daarbij de financiële domeinen belicht. Niet de nieuwste smartphone kunnen kopen, een renovatie van het huis moeten uitstellen, geen verre reizen kunnen maken. Terwijl het echte offer volgens mij eerder ligt in de altijddurende vermoeidheid.

Als je eens informeert naar de toestand van de mensen om je heen, kom je er al snel achter dat er zoveel mensen moe zijn. Het is eigen aan vele fases in het leven. Het is spijtig genoeg, zo ben ik gaan geloven, een onderdeel van de condition humaine. Hadden Adam en Eva maar niet van die vrucht gegeten.

Bron van vermoeidheid

Toch denk ik dat kinderen op de wereld zetten en dagelijks voor je kinderen zorgen een bijzondere bron is van vermoeidheid.

Na mijn eerste kind ben ik nooit meer teruggegaan naar de toestand van de fitte jonge vrouw die alles aankan. Waar zeven uur slaap per nacht vroeger veel was, is het nu een pak te weinig om de basishersenfuncties te kunnen uitoefenen (zoals bedenken of het acceptabel is dat je zoon in zijn lievelingspyjama van kiepwagens naar de bieb gaat).

Een vriendin en tevens moeder van veel rekende uit dat ze wel genoeg meende te hebben aan tien uur slaap… In een vorig leven was ik advocate; ik vraag me af of er een algemene uitsluitingsgrond voor aansprakelijkheid bestaat voor vermoeide moeders.

Zombie

Ik kan dan met veel liefde een blik werpen op de vier dementors om me heen. Ze huppelen rond en lijken wel een bodemloze put van energie, terwijl ze alle leven uit mij wegzuigen. Zij zijn fit en ik ben een zombie. Ergens mag die vaststelling ons natuurlijk niet verbazen. Ook Christus is voor ons gestorven, zodat wij het leven kunnen hebben…

Soms neemt de vermoeidheid echter dusdanige proporties aan dat ik me de vraag stel of het sop de kolen wel waard is. Als ik niet eens kan genieten van de jonge jaren van mijn kinderen, heeft het dan allemaal wel zin? Weegt dat offer wel op tegen het ‘voordeel’ van een nieuw kind op de wereld zetten?

Hemel zonder vagevuur

Maar in november, toen ik een videoreeks volgde over de uitersten van de mens, ben ik over die zaak anders gaan nadenken. Bovennatuurlijker met name. Het ging over de vraag of het mogelijk is de hemel te bereiken zonder de tussenstop van het vagevuur.

Een onontbeerlijk middel daarvoor is genoegdoening bieden voor onze zonden. Er zijn twee manieren om genoeg te doen en zo de straffen als gevolg van onze zonden hier al op aarde uit te boeten: de actieve versterving, en de passieve aanvaarding van het lijden dat ons te beurt valt. Waarvan de meest voortreffelijke de tweede manier is.

Vlaamse Vakbond voor Vermoeide Moeders

Toen wist ik dat de aanvaarding van mijn vermoeidheid mijn persoonlijke route is naar heiligheid. Moeheid als treinkaartje naar de hemel. En zoals bij alle onaangename dingen des levens, kunnen we drie graden onderscheiden in de gelijkvormigheid met de goddelijke wil: “Ten eerste, moet gij al het onaangename dat u overkomt, met geduld verdragen; ten tweede, met bereidvaardigheid en gewilligheid; ten derde, met opgewektheid en blijdschap des harten.” (Alphonsus Rodriguez, S.J., De oefening der christelijke volmaaktheid, Amsterdam, 1936)

En dus beloof ik plechtig om af te zien van mijn voorzitterschap van de Vlaamse Vakbond voor Vermoeide Moeders en mijn vermoeienis met blijdschap te aanvaarden. En bij te slapen waar het kan, want dat is natuurlijk ook legitiem. Maar mag ik toch een oproep doen aan de hemel dat daar zeker voldoende bedden zouden voorzien zijn.