Haar man was al een tijdje in Rusland en ze had een voorgevoel dat er iets niet klopte. Vandaar dat ze besloot om Georgië te verlaten om hun gezin te herenigen. Hun drie dochters nam ze mee. Eenmaal aangekomen in een klein dorpje bij Ulianovsk ontdekte ze al gauw de waarheid. Haar man had een nieuwe relatie en was niet in het minst geïnteresseerd in zijn gezin.

Zo bleef Dasjhoen met haar dochters alleen in een vreemd land, in een klein en bouwvallig houten huisje. Bij tijd en gelegenheid vierden onze paters de heilige Mis in het huis van katholieke dorpsgenoten en zo leerden zij ook Dasjhoen en haar schrijnende armoede kennen.

Bij een recent bezoek aan Ulianovsk haalden we herinneringen op. Ze vertelde hoe ze van de honger gered werden door een koe. Het was een caritasproject dat via de bisschop koeien schonk aan arme gezinnen, zodat deze melk zouden hebben voor eigen gebruik en voor wat verkoop of ruil.

Toen opeens een koe voor haar deur stond, was ze wel even geschrokken, want het was winter en ze had dan ook stro nodig. Lachend zei ze dat dat gelukkig ook bij het project inbegrepen was.

Zo leefden ze drie jaren van hun koe, totdat deze op een winterdag door de vrieskou stierf en ze ten einde raad was. Onze paters hoorden van het sterfgeval en gingen naar het dorpje om het gezinnetje op te halen, want zo kon het niet langer. Ze zorgden voor de huur van een flatje. Na een tijdje ging het gezin wonen in de omgebouwde garage van onze zusters in Ulianovsk, met de hoop op iets van henzelf in de toekomst.

Ruim tien jaar heeft Dasjhoen bij onze zusters ingewoond. Haar dochters zijn getrouwd en zelf is ze gebleven en deel van onze ‘familie’ geworden. Zorgzaam en moederlijk als ze is, is ze altijd in de weer om iets te koken of om de pastorie op orde te brengen. Onze missie in Ulianovsk heeft in Dasjhoen een ware steun gevonden en wat als noodopvang begon voor een dakloos gezin, is veranderd in een Godsgeschenk voor alle betrokkenen.

Onlangs, dankzij een nieuw project van onze ruimhartige bisschop, heeft Dasjhoen haar eigen flatje gekregen, bij de zusters om de hoek. Ze nodigde me uit om op bezoek te komen, nog wat onwennig, maar dankbaar voor Gods voorzienigheid, die haar al die jaren nooit vergeten was.

Het begon met een reddende koe en nu heeft ze een eigen appartementje! Wij zaten op de bank, dachten aan alles wat achter ons lag en dankten God. ‘Hopeloze gevallen’ brengen Gods Rijk nabij! Door de jaren heen heb ik al veel van mensen als Dasjhoen kunnen leren.

We mogen een mens nooit onderschatten en Gods voorzienigheid al helemaal niet. Met een helpende hand en een steuntje in de rug kunnen zelfs de meest aan lagerwal geraakte mensen er bovenop komen.

Het gaat erom te blijven geloven in de waardigheid van iedere mens en te leven vanuit het vertrouwen dat God liefheeft, om zo te bouwen aan een betere toekomst. “Uw Rijk kome”, bidden we dagelijks. Het vraagt weliswaar een groot vertrouwen en een lange adem, maar uiteindelijk zal in Hem alles nieuw worden!

Madre Anima Christi is missionaris in Rusland. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.