“Het klinkt mij erg idealistisch”, zei Elia en hij keek mij verwonderd aan.

“Dat is waar, het is een ideaal. Maar voor dat ideaal leef ik al bijna dertig jaar!” antwoordde ik. God is liefde en we doen het omwille van deze liefde. Jezus navolgen is een ideaal, waarbij we weliswaar vaak struikelen over onze tekortkomingen, maar belangrijker is telkens weer op te staan! God eist niet van ons dat we alles perfect doen, maar eerder dat we proberen goed te zijn.

“Hoe vaak komen jullie Kyra en Vicka bezoeken?”

“Minstens één keer in de week en soms vaker, als we in de buurt van het kindertehuis komen”, antwoordde ik. Waarom doen we dat? Omdat we van ze houden en het belangrijk is dat zij dat ook kunnen merken. Juist als er ook problemen zijn, want het moet hen duidelijk zijn dat het ons iets uitmaakt of het goed of slecht met hen gaat.

“Maar jullie zijn geen familie van hen”, antwoordde Elia verwonderd.

“God heeft ons echter aan elkaar geschonken. Al vier jaar delen we veel met hen en zijn we elkaar nabij.”

“Maar hun moeder is toch aan de drugs?”

“Nee, dat hebben wij nooit gezien en we zijn vaker onverwacht bij hen thuis gekomen.”

“Maar ze heeft gefaald; de kinderen zijn haar ontnomen. Onlangs hoorde ik de achternaam van de kinderen en ik realiseerde me dat ik samen met haar ben opgegroeid in het kindertehuis…” Opeens viel Elia stil en keek me aan. “Dit heb ik nog niemand verteld.”

Elia is de muziekleraar van Kyra in het kindertehuis. Hij werkt daar, want hij weet dat muziek helpt. Hij hoorde mij ooit blokfluit spelen met Kyra in de hal van het tehuis. Elia nodigde haar toen uit om naar trompetles te komen; dat doet ze nu bijna iedere doordeweekse dag.

Hij speelt zelf goed saxofoon en soms speelt hij ook op straat, om een extra centje bij te verdienen. Hij is getrouwd met een vrouw uit Thailand en samen hebben ze een dochtertje van tien, net als Kyra. Hij doet zijn best om vooruit te komen in het leven.

Vandaar dat het ook moeilijk was voor hem om te weten dat Anastasia, de moeder van Kyra en Vicka, daar niet in geslaagd was. Toch kon ik hem hierin niet helemaal gelijk geven. Ik liet hem zien dat de meisjes van hun moeder houden, dat ze ondanks alles heel goed weten wie hun moeder is en het liefst weer terug naar huis zouden gaan.

“Maar hier krijgen ze wel zes keer per dag te eten”, zei hij. Dat is niet het enige wat telt: het is belangrijker te weten dat er iemand is die van je houdt, dat iemand je gewild heeft vanaf het eerste moment van je leven.

Een wonder

Anastasia heeft nooit een kind laten weghalen – iets wat uitzonderlijk is, gezien haar komaf, de omgeving waarin ze opgroeide en de omstandigheden waarin de kinderen ter wereld kwamen. Dit alleen al is een wonder, want het is schrikbarend te weten hoeveel abortussen er hier worden gepleegd.

Anastasia koos echter voor het leven van haar kinderen en zocht hulp bij de opvoeding, want ze kon het alleen niet aan. We staan in het leven vaak voor keuzes. Kiezen voor het leven, is kiezen voor God, is kiezen voor de Liefde!

Moeder Anima Christi is missionaris in Rusland. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.