Vlada heeft kanker en heeft daarvoor al verschillende behandelingen moeten ondergaan. Er is flink in haar gesneden en ze is niet zo netjes weer aan elkaar genaaid, had de behandelend arts haar bevestigd.

Ondanks alles is ze een sterke vrouw, met een even zo sterk karakter en een eigen wil waar niet aan te tornen valt. Zo af en toe vraagt ze ons om haar met de auto naar de dokter te brengen, maar voor de rest doet ze het liever alleen.

Geen geld voor medicijnen

Ze woont in bij haar dochter, wat niet gemakkelijk is. Voorheen sliep ook nog haar aan alcohol verslaafde zoon bij haar op de kamer, op een bank, maar die heeft de dochter een tijdje geleden het huis uit gezet. De dochter werkt op een school, dubbele uren, want er is een groot lerarentekort omdat de lonen erg laag zijn.

Nu het zomervakantie is, gaat dochter iedere avond bij een vriendin op bezoek en samen drinken ze een hele fles drank leeg, waardoor de rust in huis voor Vlada voorbij is. Geld om medicijnen te kopen is niet toereikend. Haar pensioentje is laag en de medicijnen zijn duur. Bij haar dochter hoeft ze niet aan te komen en van ons wil ze geen geld aannemen.

Bedelen op straat

We hadden er een heel gesprek over, want graag zouden wij haar willen helpen met de medische onkosten, maar ze legde me uit dat ze er lang over gebeden had en dat God haar had ingegeven dat ze hulp moest vragen aan “de mensen”.

Ze had onze pastoor om raad gevraagd, want ze wilde zeker weten of het geen zonde zou zijn om te gaan bedelen, en deze had haar gerustgesteld. Zodoende gaat ze nu één of twee keer per week de straat op om te bedelen voor haar medicijnen. Zuster Maria Bienaventurada kwam haar daar tegen en trok aan de bel.

De weg die God haar vraagt te gaan

Vlada is echter vastberaden dat dit de weg is die God haar vraagt te gaan. “Zuster, stelt u zich voor, het was zo warm vorige week en ik dacht bij mezelf: Wat zou een ijsje nu fijn zijn en plotseling kwam er een jonge vrouw, die een ijsje voor me gekocht had. Is dat niet God?”

En ze vervolgde haar verhaal, waar ik stil naar luisteren moest: “Daarbij komt nog dat het thuis niet aangenaam is en ik soms liever even de straat op ga, net als vroeger, toen ik tweedehands kledij op de straat verkocht. Zo heb ik wat contact met mensen, ze maken een praatje met me en dat vind ik fijn.”

Getekend door het leven

Vol verwondering hoorde ik de tachtigjarige vrouw aan. Getekend door het leven, lijdend in lichaam en ziel, maar toch zo vol overtuiging van Gods helpende hand. Voor iemand uit Europa is zo’n verhaal bijna choquerend, maar inmiddels ben ik lang genoeg in Rusland om te weten dat vooral oudere mensen, getekend door een bepaalde mentaliteit, hebben leren overleven en berusten in hun situaties.

Tegenover mij zat geen arme bedelares, maar een vrouw die weet wat zij wil en zich geleid voelt door God. Ze stelde me gerust: “Het zal zolang duren als God het wil, pas als ik echt niet meer kan gaan, dan zal ik jullie om hulp vragen. Bovenal wil ik dat jullie mij begraven, want mijn kinderen hebben geen verstand van hoe dat allemaal op christelijke wijze moet gebeuren en ik wil dat er nog voor me gebeden zal worden.”

Moeder Anima Christi is missionaris in Rusland. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.