Ik begin deze column maar eens direct met een stelling: volgens mij vinden veel katholieken het toegankelijker om de vastentijd te beleven dan de Paastijd.

Ik denk namelijk dat de vastentijd meer tot de verbeelding spreekt. Het is makkelijker om het concreet te maken: een askruisje op je voorhoofd, minder eten en drinken, de Bijbel lezen in plaats van te scrollen op Instagram. Maar wat moet je doen in de Paastijd? Vijftig dagen feestvieren?

Strand op Bali

Een wezenlijk kenmerk van de Paastijd is de vreugde. Ik ben ervan overtuigd dat als je duidelijk beseft wat de christelijke vreugde inhoudt, dat je dan veel bewuster de Paastijd kunt beleven.

Het algemene beeld van de vreugde is dat het een positieve emotie is die gelijk staat met tevredenheid en geluk. Je kunt daarbij denken aan het gevoel dat je ervaart wanneer je heerlijk ligt te zonnen op een strand op Bali; wanneer je te horen krijgt dat je geslaagd bent voor een belangrijk tentamen of wanneer je een heerlijke maaltijd met vrienden hebt.

Maar de christelijke vreugde gaat veel verder. Of beter gezegd: die gaat veel dieper. Want die draait niet per se om positieve emoties, maar om een besef dat leeft in jouw ziel.

Rotdag

Als het christelijk begrip van vreugde zou draaien om een gevoel, dan zou het, om het zo te zeggen, opkomen als je een zonnig weekend hebt en weer verdwijnen als je een grijze rotdag voor de boeg hebt. Wat is die vreugde dan wel? Waar draait die om?

De heilige Jozefmaria Escrivá schrijft in zijn boek De Weg dat de christelijke vreugde niet een vreugde moet zijn die je ‘fysiologisch’ zou kunnen noemen, zoals die van een gezond dier. Het moet veeleer een bovennatuurlijke vreugde zijn, die voortkomt uit de volledige overgave van alles en van jezelf aan de liefdevolle zorgen van God, onze Vader.

Vreugdevolle heiligen

Je kunt een winterdip hebben en vreugdevol zijn. Je kunt ontslagen worden en vreugdevol zijn. Je kunt lijden aan een pijnlijke ziekte en vreugdevol zijn. Want de vreugde van een christen is gebaseerd op het vertrouwen dat God een Vader is die oneindig veel van je houdt en die je nooit in de steek zal laten.

Dat is de reden dat de heilige Stefanus vreugdevol was terwijl hij gestenigd werd door de joden. Dat de heilige Maximiliaan Kolbe vreugdevol was toen hij een langzame dood onderging in Auschwitz. En dat de heilige Moeder Teresa vreugdevol was terwijl ze omringd was door uitgehongerde arme mensen in de sloppenwijken van Calcutta.

Alles wat deze heiligen overkwam, was een reden om dichter bij God te zijn, om meer op Hem te vertrouwen en om de moed niet op te geven. Want door de kruisdood en de verrijzenis van Jezus zijn wij kinderen van God geworden, bestemd voor het eeuwige leven.

Ontiegelijk veel

Natuurlijk is het mooi wanneer je gevoelsmatig blij bent en geniet van dit leven. En het is alleen maar logisch dat je verdriet ervaart bij een flinke tegenslag of wanneer een geliefde overlijdt.

Maar het fundament en de drive van jouw leven horen niet gebaseerd te zijn op de dingen die je overkomen in dit leven, maar op het feit dat God zo ontiegelijk veel van je houdt. Zoveel, dat zijn eniggeboren Zoon gestorven en verrezen is om jou te verlossen.

Als dit bewustzijn doordringt in jouw ziel, dan zal je steeds beter in staat zijn om alles wat je overkomt in perspectief te kunnen plaatsen en je hart te allen tijde op de Heer te richten.

Extra wijntje

Er is trouwens een goede reden om niet vreugdevol te zijn en dat is wanneer je beseft dat je, zoals de verloren zoon uit de parabel, in een zwijnenstal terecht bent gekomen omdat je de zonde boven Gods liefde hebt geplaatst. Hopelijk zorgen de pijn en het verdriet van die ervaring ervoor dat je zo snel mogelijk teruggaat naar het huis van de Vader, die altijd verlangt naar jouw terugkomst.

Als je mij vraagt hoe je de Paastijd goed kunt beleven en meer vreugde kunt ervaren, dan zou ik je aanraden om vaker God te danken in jouw dagelijks leven en om regelmatiger het sacrament van de biecht te ontvangen.

Daarnaast kan ik je ook zeker aanraden om af en toe een extra wijntje te drinken. Ongetwijfeld dat de verloren zoon dat ook heeft gedaan toen hij weer terug was in het huis van zijn vader.