Ik heb op vrij jonge leeftijd mijn roeping mogen ontdekken. Ik was een tiener en ik woonde in Spanje. Ik ervoer duidelijk dat de Heer me riep tot een celibatair leven middenin de wereld, zonder priester te worden of religieuze geloftes af te leggen.

Op mijn achttiende ben ik in Madrid gaan studeren en twee jaar later besloot ik naar Utrecht te verhuizen om daar mijn studies voort te zetten. Vanaf het begin had ik het verlangen om veel mensen te mogen ontmoeten en mijn liefde voor Christus met ze te delen: op de collegebank, bij evenementen, in de kroeg en op het voetbalveld.

Hilarische momenten

Dat leverde hilarische momenten en diepe gesprekken op, vooral omdat de meeste studenten totaal geen beeld hebben bij een ‘celibatair type’, zeker niet als ze hem met een biertje in de hand op een verjaardagsfeestje tegenkomen.

Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand me belachelijk maakte als ik vertelde dat ik mijn leven vanuit het celibaat heb gegeven aan Jezus. Ze reageren meestal verrast en geïntrigeerd en ze stellen veel vragen. Natuurlijk is een van de meest voorkomende vragen: “Waarom doe je dit eigenlijk? Waarom zou je zo’n offer opbrengen?”

‘Egoïsme’

Wat me is opgevallen, is dat veel mensen – in het bijzonder katholieken – ervan uitgaan dat het celibaat in eerste instantie gekoppeld is aan beschikbaarheid, bijvoorbeeld voor pastorale taken. Als ik namelijk getrouwd zou zijn en kinderen zou hebben, dan zou ik minder tijd hebben om geloofsonderricht en geestelijke begeleiding te geven en geloofsactiviteiten te organiseren.

Dit is een misvatting. Het zou namelijk betekenen dat ik me om praktische redenen zou onthouden van zo’n mooie liefde als het huwelijk. Ik ben het dan ook volkomen eens met wat Benedictus XVI ooit schreef aan de Romeinse Curie:

“De puur praktische argumenten volstaan niet. Een grotere beschikbaarheid in tijd zou gemakkelijk een soort egoïsme kunnen worden, waarbij je jezelf de offers en de inspanningen bespaart die nodig zijn om elkaar in het huwelijk wederzijds te aanvaarden en verdragen. Het zou zo kunnen leiden tot een geestelijke verarming en tot een hardheid van hart.”

Leunen tegen Jezus’ borst

God heeft me niet gevraagd om me te onthouden van liefde zodat ik meer beschikbaar kan zijn voor bepaalde taken in de Kerk. Hij heeft me uitgenodigd om al mijn liefde aan Hem te geven door een bijzonder intieme relatie met Hem aan te gaan. Zoals “de leerling die door Jezus bemind werd”, mag ik tegen Jezus’ borst leunen om mijn hart met het zijne te identificeren. Vanuit die exclusieve relatie met Christus kan ik mezelf geven aan alle mensen.

De roeping tot het celibaat draait niet om onthouding, maar om liefde. Ik mag met mijn levensvreugde een getuigenis geven van het doel van elke liefde hier op aarde: Jezus Christus. De heilige Edith Stein wist het prachtig te verwoorden: “Het is niet zozeer dat je de mens opgeeft om God te omhelzen, maar veel meer dat je God omhelst zodat je ieder mens kunt omhelzen.”