Opeens stond Joera weer op onze stoep.
Zo’n negen maanden geleden had ik een brief van hem gekregen uit de gevangenis, waarin hij me vertelde dat hij een jaar moest zitten. Een parochiaan had hem ruim drie jaar geleden bij ons aanbevolen voor het leggen van de tegelvloeren in ons klooster. Sindsdien kwam hij vaak langs en heeft hij ons met allerlei klusjes in de tuin goed geholpen.
Hij is 42 jaar, met de belevingswereld van een opgeschoten puber. Opgegroeid in een kindertehuis van de staat kwam hij daarna meer op straat dan onder een veilig dak terecht, helaas niet in staat om een stabiel thuis op te bouwen.
Als hij te veel drinkt, krijgt hij meestal ruzie en een epilepsieaanval als gevolg. Als hij dan weer bijkomt in het ziekenhuis krijg ik een telefoontje van hem, met de vraag of ik hem wat kleren en andere benodigdheden kan brengen.
Zo ging het ook vandaag. Net toen ik aan mijn column wilde beginnen, kreeg ik een telefoontje. Vier dagen had ik niets meer van hem gehoord en dat is een slecht teken. Hij nam zijn telefoon niet op en ik maakte me zorgen, want bij hem is geen nieuws, slecht nieuws.
Sinds hij een maand geleden uit de gevangenis is gekomen, is hij op zoek naar werk en een woonplaats. Allesbehalve gemakkelijk. Voorheen werkte hij als kokshulpje op een school, maar helaas kan hij daar niet meer terugkomen.
“Hoeveel mensen zoals Joera; niemand huilt om hen als ze sterven… niemand houdt van hen, terwijl ze nog leven…”
Tweet dit!
Van een bekende kreeg hij de mogelijkheid om in zijn datsja te wonen. In een kwetsbaar houten huisje dus met een tuintje eromheen aan de rand van de stad. In de zomer is dat leuk, maar met min 25 is dat minder. Ik had hem wat geld gegeven om hout en kolen te kopen voor de kachel. Daarmee was hij blij vertrokken; hij stuurde me nog een whatsapp dat de kachel al brandde.
Maar de man die hem het hout had verkocht nodigde hem uit voor een drankje om op te warmen en toen ging het weer mis. Met een blauw oog en een gekneusde rib trof ik hem vanmiddag aan in het ziekenhuis. Het enige wat hij droeg was een luier, want verder had hij geen kleren. Die had ik voor hem meegenomen.
Eenmaal aangekleed kwam hij sloffend de gang op lopen, blij als een kind om ons te zien. Een zielig hoopje mens, dat zijn best doet om de werkelijkheid niet onder ogen te zien, want die is te hard en te hopeloos. De dokter zegt dat hij morgen uit het ziekenhuis ontslagen zal worden, maar wij weten maar al te goed dat hij geen plek heeft om naartoe te gaan, geen werk, en hij is notabene verzwakt en verstoten door de samenleving.
Het laat mij niet los. Hoeveel mensen zoals Joera; niemand huilt om hen als ze sterven… niemand houdt van hen, terwijl ze nog leven… Er zijn verschillende vormen van gevangen zitten. Een mens kan in de gevangenis zitten, maar ook gevangen zitten in zichzelf en in een situatie.
Terwijl je de ene gevangenis van de ene op de andere dag verlaten kunt omdat je tijd erop zit, is het veel moeilijker om vrij te komen van het gevangen zitten in jezelf en in een uitzichtloze situatie.
Op momenten als deze heeft Joera leren bidden – want ondanks alles is hij ook een kind van God! Aan het kruis ging Jezus in gesprek met iemand zoals Joera en sprak hem de verlossende woorden toe: “Nog vandaag zul je met Mij in het Paradijs zijn” (Lc. 23,43).
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
