Er is een uitdrukking in het Engels die goed de reactie beschrijft aan de linkerkant van het politieke spectrum op de recente gebeurtenissen in Israël: ‘whataboutism’. In het Nederlands: “Ja, maar…”
Nu zijn er zeker terechte opmerkingen te maken over de hardvochtigheid waarmee de staat Israël het Palestijnse vraagstuk heeft behandeld. Maar opmerkingen als “het Palestijnse conflict is eigenlijk pas honderd jaar oud, en begon met de inmenging van Engelse kolonialisten” zijn voor mij te kort door de bocht. Dat is van een bedroevende simpelheid, die bewerkstelligd is door jarenlange woke-indoctrinatie in het hoger onderwijs.
Je kunt de problemen in het Midden-Oosten niet versimpelen tot geopolitiek en nog minder tot het spanningsveld tussen onderdrukker en onderdrukte. Daarvoor hoef je alleen maar te kijken naar hoe christenen worden behandeld in het door Palestijnen bestuurde Gaza: als paria’s in de sloppenwijken.
Maar in deze ondoorzichtige situatie moet je beginnen bij het fundament: Israël is een legitieme soevereine staat onder het internationale volkerenrecht. En wordt (weer) bedreigd in haar voortbestaan.
“Ik hijs de Israëlische vlag niet aan onze kerk, net zo min als de vlag van Oekraïne of de regenboogvlag”
Tweet dit!
Voormalig Israëlitisch premier Golda Meir somde al in 1973 die ontnuchterende realiteit op door te zeggen: “Zij willen ons dood hebben. En wij willen leven. Tussen leven en dood ken ik geen compromis. Daarom hebben we geen andere keus dan ons te verdedigen.”
De wreedheden die nu tegen Joden en hun bondgenoten worden begaan, lijken precies dezelfde als die we eerder hebben gezien door de leden van Islamitische Staat, al hebben die dat op het moment van het schrijven van deze column nog niet formeel verkondigd. Maar zoals ze hier zeggen: “Het lijkt op een eend, kwaakt als een eend en loopt als een eend – wat kan het zijn?”
Wat Israël nu overkomt, is in wreedheid eigenlijk niet zo verschillend van wat de farao van Egypte ze aandeed in de Bijbel, of wat de Amalekieten, de Filistijnen, Assyrië, Babylon, Rome en Nazi-Duitsland hebben gedaan.
Het is nog een wonder dat dit volk te midden van al dat geweld een rijke cultuur wist op te bouwen en vele grootheden op het gebied van muziek, literatuur en wetenschap heeft voortgebracht. En Israël is nooit een agressieve, expansieve mogendheid geworden buiten haar eigen grenzen, ook al had ze daar de middelen voor.
Dus hoe te reageren? Ik hijs de Israëlische vlag niet aan onze kerk. Net zo min als de vlag van Oekraïne of de regenboogvlag. Bijna elke morgen lezen wij het verhaal van Israël in de eerste lezing van de Mis. We vieren dagelijks het ultieme offer van de Joodse Jezus aan het kruis. En gedurende deze tijd doen we dat met een nog grotere dankbaarheid. We bidden intens voor vrede, al is die nu heel ver.
Ik kan me eigenlijk wel goed vinden in de pragmatische aanpak van paus Franciscus, die vorige week zei: “Hamas, laat eerst maar eens al die gijzelaars vrij.” Dat lijkt me een goed begin.
Albert van der Woerd is priester van het Aartsbisdom Los Angeles. Hij schrijft elke drie weken een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
