“Een geknakt riet zal Hij niet breken…” Jezus haalt deze woorden van de profeet Jesaja aan terwijl Hij velen die Hem volgen, geneest. Er komen zo veel verwonde mensen op zijn pad. Het citaat komt uit Matteüs 12, het verhaal over Jezus’ ontmoeting met de man met de verschrompelde hand. Ik kan niet anders dan naar mijn linkerhand kijken, die ik tijdens de Goede Week bij een val in de kapel brak.

We zijn allemaal mensen die genezing nodig hebben en alleen Jezus kan ons opnieuw helen. Als we ter communie gaan, spreken we dit verlangen ook met vertrouwen uit: “Heer ik ben niet waardig, dat Gij tot mij komt, maar ik spreekt en ik zal gezond worden”. Enkel Gods aanwezigheid maakt ons heel.

Enthousiaste kinderen

Steeds als we het speelpleintje van het kindertehuis in Khabarovsk oplopen, vliegen er enthousiaste kinderen in onze open armen. Dan komen de profetische woorden over het riet in mij op. Hoe fier en krachtig staat het aan de waterkant, met opgeheven hoofd en golvend op het ritme van de wind.

Maar als een mens voorbij loopt en aan de pluimen trekt, of er met al zijn gewicht bovenop gaat staan, knakken de stengels, en de trotse pluimen hangen vervolgens droevig in de wind. Totdat de liefdeloosheid ze definitief breekt – of totdat de liefde Gods ze beschermend heelt.

Als ik de kinderen op het pleintje omhels, zie ik het geknakte riet aan mijn voeten en in mijn armen. Zo teder en kwetsbaar, zo klein en zwak, zo eenzaam en verlaten zag ik kinderen maar zelden. Zodra we hun liefde geven, bloeien ze op. Ze wachten erop en ze vérwachten het! Alleen de liefde doet de trieste blik in hun ogen plaats maken voor een glimlach en nieuwe hoop. Alsof ze zeggen willen: “Bestaat de liefde dan toch? Is er iemand die van mij wil houden?”

Mijn hart vertelt me dat mijn liefde niet genoeg is, dat die te klein en ontoereikend is om de vele verwonde kinderharten te vullen. Daarom vertelde ik hun onlangs van mijn liefde tot God, omdat het 25 jaar geleden is dat ik mijn eeuwige geloften deed en ik dus een jubileum vierde. Behalve onze Kyra leken de kinderen het niet helemaal te snappen, maar ze begrepen heel goed dat het om een feest ging en dat het belangrijk was.

Overgave aan de liefde

Even later brachten verschillenden van hen me de kleinste bloempjes, die alleen kinderenogen zien tussen het onkruid rond de stoeptegels – want de bloemen uit de tuin mogen ze immers niet plukken. Een jongetje van een jaar of 6 bracht me met een stralende glimlach een steentje, want ook hij wilde wat geven. Kinderharten zijn zo diep! Geknakt riet dat naar leven verlangt… en zich overgeeft aan de liefde.

Mijn Heer, hoe vaak geven wij U stenen in plaats van liefdesdaden. Als wij echter zouden leren onze armoedige steentjes zoals dit jochie te geven vanuit een zuiver hart dat liefhebben wil, dan zouden ze veranderen in een prachtig boeket. Ik zie veel geknakt riet om mij heen, maar in mijn hart klinkt Jezus’ stem, die hoopvol herhaalt: “Een geknakt riet zal Hij niet breken.”

Moeder Anima Christi is missionaris in Rusland. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.