Het was kwart over drie ‘s nachts. Ik was een half uur eerder ineens wakker geschrokken – geen idee waardoor. Het avondmens in mij wilde niets liever dan weer in slaap vallen, maar al snel wist ik dat dat niet zou lukken: mijn hoofd zat te vol.

Hoofd vol gedachten

Tientallen gedachten buitelden over elkaar heen en probeerden om het hardst mijn aandacht te trekken. Dat ik nog een traktatie moest verzinnen met de jarige zoon. Dat ik mijn man wou verrassen voor Vaderdag. Dat ik er toch goed aan zou doen om dat ene idee voor een volgend boek ergens te noteren. Dat er na de examens een studiekeuze moest worden gemaakt voor de volgende twee jaren aan de middelbare school. Dat dochterlief al dagen geen piano had geoefend.

Dat ik nog een nieuwe column moest schrijven. Dat de zomervakantie nu echt wel voor de deur stond. In wezen niet echt piekergedachten, maar samen wel pittig genoeg om indommelen onmogelijk te maken. Dus stond ik op, met de bedoeling om op de bank in het gezelschap van de poes alvast aan die column te beginnen.

Wakkere zoon

Dat was echter buiten het kroost gerekend. Want toen ik halverwege de trap was, riep een fijn stemmetje: “Mama?” Ik vond de jongste zoon ineengedoken op een hoekje van zijn bed. “Ik ben superbang maar ik weet niet waarom”, klonk het, terwijl hij zijn armen om me heen sloeg en tranen (en meer) aan mijn schouder afveegde.

Ik gaf hem een dikke knuffel. Het hielp maar half. Ook een gesprekje over de mogelijke oorsprong van de angst leverde niets op. “Het slechte gevoel begint hier” – hij wees op zijn navel – “en gaat door tot onder mijn kin.”

Hmm. Dan maar iets anders proberen. “Weet je wat een adelaar is?”, begon ik. Het plan was om te gaan uitleggen dat God ons draagt op zijn vleugels (Ex. 19,4) en als we bang zijn met ons uitstijgt boven de storm. Daar kunnen we dan rustig drijven op de wind, als in het liedje van Elly en Rikkert.

Enthousiaste monoloog

Zoonlief zag dat evenwel anders: mijn vraag werd beantwoord met een enthousiaste monoloog over de Amerikaanse zeearend, die een spanwijdte heeft van tweeënhalve meter, scherp ziet op driehonderd meter en zowaar een extra ooglid heeft. Daardoor kan hij recht tegen de zon in vliegen om te ontsnappen wanneer hij achtervolgd wordt door een vijand.

“Een automatische zonnebril voor noodsituaties. God bedenkt wel slimme dingen hé mama!” (Wikipedia leerde mij intussen dat het ooglid in kwestie knipvlies wordt genoemd.) Twintig minuten lang was mijn nachtelijk gezelschap niet te stoppen en beperkte ik mij tot glimlachend genieten van dit onverwacht nachtelijk cadeautje.

Toevertrouwd aan de Vader

Opeens was daar een geeuw. Tijd om mijn spraakwaterval gerustgesteld en wel weer in zijn bed te gaan leggen. Na wat aarzelen besloot ik zelf ook maar onder de wol te kruipen en tot mijn verbazing viel ik onmiddellijk in slaap. De kolkende gedachten waren verdwenen.

De Amerikaanse zeearend was er vast mee naar boven gevlogen: hij had ze toevertrouwd aan het licht van de Vader, of aan de wind van de Geest. En in ruil kreeg ik deze column, die ’s anderendaags bijna vanzelf uit mijn pen rolde.

Nathalie De Clerck is tolk, vertaalster, single- en relatiecoach, echtgenote, en moeder van vier kinderen en twee pleegkinderen. Ze schrijft elke drie weken een column in Katholiek Nieuwsblad.