In een kring zitten negen mensen. Mannen en vrouwen, vrij jong en wat ouder. Op het eerste gezicht zijn de overeenkomsten niet duidelijk. Wanneer je meer over ze weet, wordt helder dat er vooral enorme onderlinge verschillen bestaan.
Sinds 2014 bestaat in Frankrijk het ‘herstelrecht’. Binnen die wetgeving hebben zowel daders als slachtoffers het recht om met elkaar in gesprek te gaan onder begeleiding van speciaal getrainde professionals. Doel? Voor slachtoffers kan het helpen bij de verwerking van hun posttraumatisch stresssyndroom. Daders vallen naar men hoopt minder snel in herhaling. De sessies vinden plaats op vrijwillige basis.
In de kring zitten Nassim, Issa en Thomas, alle drie daders van diefstal met geweld (straatroof, overval en inbraak). Tegenover hen zitten Sabine, Nawelle en Grégoire, alle drie slachtoffer van een vergelijkbaar misdrijf.
Buiten de kring is er daarnaast Chloé. Zij is als jong meisje misbruikt door haar oudste broer. Nu hij na een jarenlange gevangenisstraf uitgerekend in haar stad komt wonen, willen de twee elkaar in een veilige omgeving treffen, om dat (met duidelijke afspraken) op meer ongemakkelijke momenten te voorkomen. Groepstherapie en één-op-één therapie: Je verrai toujours vos visages (‘Ik zal jullie gezichten altijd zien’) wisselt voortdurend af en dat werkt heel aardig.
Slachtoffers én daders krijgen in de film ruimschoots de tijd om te vertellen waar ze nog altijd last van hebben. Slachtoffers zijn depressief, hun huwelijk is gestrand en er is al jaren geen contact meer met kleinkinderen vanwege ernstige straatvrees. De beweegredenen van de daders zijn vager. Ze benadrukken vooral dat ze nooit angst wilden zaaien of mensen een trauma voor het leven wilden bezorgen. “Ik wil graag vertellen waarom ik het deed”, zo klinkt het, en ook “ik wil de slachtoffers begrijpen”. Die slachtoffers zijn eerst nog boos, maar naarmate er meer sessies plaatsvinden, ontstaat er zowaar wat wederzijdse genegenheid. Dat een slachtoffer op enig moment zelfs de knopen van de blouse van de dader vastnaait, gaat alleen alle geloofwaardigheid voorbij.
Meest fascinerend is het moment waarop Chloé haar broer ontmoet. “Ik heb een wolf ontmoet. Het was mijn broer. En ik leef nog.” Een therapeut stelt dat het belangrijk is om het concept van vergeving te onderzoeken. De laatste woorden van Chloé zijn over de top, maar wel mooi: “Ik begin me klaar te voelen om lief te hebben.”
Film: Je verrai toujours vos visages (2023), Frankrijk, 119 min.
Regie: Jeanne Henry, met o.a. Élodie Bouchez, Adèle Exarchopoulos en Miou-Miou.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
