Afgelopen weekend waren er 15.000 bezoekers bij de EO Jongerendag in Rotterdam; een week eerder trok het pinksterfestival Opwekking in Biddinghuizen ook al naar schatting 60.000 bezoekers. Getallen zeggen niet alles, maar ze zeggen wel iets. Op z’n minst toch dat het gesomber over jongere generaties die niet meer warm zouden lopen voor religie misschien wat te voorbarig was. Er is – zoals theoloog Tabitha van Krimpen ook zegt in KN deze week – wel degelijk een grote behoefte aan zingeving onder jongeren.
Dan kunnen we vervolgens als katholieken in Nederland een beetje jaloers worden dat wij niet meer zulke grote landelijke evenementen hebben als de protestantse broeders en zusters. Natuurlijk hebben wij later dit jaar de nog veel massalere Wereldjongerendagen in Lissabon, maar het is nog maar de vraag hoeveel jongeren uit onze streken daar op af gaan komen.
“Op een gemiddelde zondag bezoeken er meer mensen een katholieke eredienst dan Opwekking en de EO Jongerendag bij elkaar opgeteld”
Tweet dit!
Maar zullen we eens kijken naar wat we wél in huis hebben? Nogmaals, getallen zeggen niet alles maar wel iets: ieder weekend bezoeken volgens de meest recente cijfers nog altijd een kleine 100.000 mensen een katholieke eredienst in ons land. Dat zijn dus meer mensen dan Opwekking en de EO Jongerendag bij elkaar opgeteld die hun weg naar de plaatselijke parochie weten te vinden, gewoon op een doodnormale zondagochtend.
En natuurlijk zijn dat lang niet allemaal jongeren (dat zal voor die festivals overigens ook niet gelden), maar het zijn wel mensen van verschillende generaties die zich er laten voeden in hun geloof, samen vieren, samen bidden. Dat is, zegt Van Krimpen ook, nu net de kracht van kerken, dat ze generaties kunnen verbinden, beginnend op een heel kleinschalig, lokaal niveau.
De hardnekkige somberaar zal er misschien ook nog tegenin brengen, dat het genoemde aantal kerkbezoekers twintig jaar geleden nog bijna vier keer zo hoog lag. Dat is zo, en natuurlijk stelt die afname ons voor allerlei praktische problemen, maar het punt is: er is nog altijd veel meer ‘kritische massa’ in de katholieke kerken aanwezig dan veel mensen beseffen.
De vraag is vooral hoe die massa ‘kritisch’ wordt gemaakt – ik bedoel: hoe we ervoor zorgen dat die 100.000 het verschil kunnen maken in een samenleving waar miljoenen anderen niets meer met geloof hebben; hoe zij dus ‘zout der aarde’ worden.
Daar valt veel meer over te zeggen dan ik hier ooit kwijt kan, maar voor nu wil ik er wel dit over zeggen: dat begint er volgens mij mee dat we ophouden met somberen over wat er allemaal niet kan of wat we allemaal niet (meer) zijn, en gewoon eens zonder schroom tonen wat wij wél in huis hebben. Al die mensen van alle leeftijden en rangen en standen die wekelijks samenkomen, die een biddende gemeenschap vormen, maar ook al die schitterende gebruiken, gebeden, gebaren, die plekken van schoonheid en troost, die poosplaatsen van verstilling in een gejaagde wereld, waar iedereen welkom is om tot zichzelf te komen. Noem dat maar niks.
 |
Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad van deze week. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
