Je vraagt het je onwillekeurig af, nu er eindelijk licht gloort aan het einde van de quarantainetunnel: snakken we er nu eigenlijk vooral naar om weer gek te kunnen doen, of om weer normaal te kunnen doen?
Om op een all-in-resort op Rhodos te zitten, of gewoon weer onbezorgd op de koffie te kunnen bij oma in het verzorgingstehuis? Om uit je dak te gaan in de anonieme menigte op een dancefeest, of om gewoon weer eens een terrasje te kunnen pakken met die ene goede vriend(in) die je al maanden niet gezien hebt?
Ik weet het, het is een valse tegenstelling, natuurlijk is het niet per se of-of, het kan ook prima en-en zijn. ‘Gek doen’ is welbeschouwd ook een tamelijk normale bezigheid, we willen er allemaal weleens uit. Dus waarom zouden we daar niet mee experimenteren, waarom geen ‘testfeesten’ om te zien of en hoe zoiets veilig kan?
“Wie kan er nog uitleggen waarom er zo veel miljoenen in KLM en Holland Casino worden gepompt?”
Tweet dit!
Toch bekruipt me vaak het gevoel dat we als samenleving onze prioriteiten niet helemaal helder hebben. Wie kan er nog uitleggen waarom er zo veel miljoenen in KLM en Holland Casino worden gepompt? Zij zijn met stip de nummer 1 en 2 van bedrijven die de meeste coronasteun ontvangen van onze overheid.
En waarom? Het argument luidt steeds: de economie, de werkgelegenheid… Maar de economie en de banen volgen toch de investering; ook een investering in gezondheidszorg, onderwijs en cultuur leidt tot meer werkgelegenheid in die sectoren, en die kunnen dat nu net zo goed gebruiken…
Als de economie bovendien de primaire waarde is, creëer je op een goed moment een enorme scheefgroei. Dan gaat die luxe vakantiereis inderdaad concurreren met – en het winnen van – het bezoekje aan oma in het verzorgingstehuis. Dat gebeurt natuurlijk al volop, en dat begint bij onszelf, bij onze eigen hiërarchie van waarden en verlangens; we mogen daar ‘de economie’ of ‘de overheid’ niet de schuld van geven…
De coronacrisis biedt ons wel de gelegenheid om onze prioriteiten op een rijtje te krijgen. Het zou er tijdens de aanstaande geleidelijke terugkeer naar ‘normaal’ niet om moeten gaan om zo veel mogelijk mensen ‘veilig’ op een beperkt aantal vierkante meters bij elkaar te proppen – of het nu een vliegtuig is, een terras, een dansvloer of ja, een kerkgebouw. Dat is nu net de logica van de winstmaximalisatie die heeft geleid tot deze pandemie.
“De kleine schaal is de schaal die de mens past”
Tweet dit!
Kleinschalige culturele experimenten (zullen we het woord fieldlabs alsjeblieft niet meer gebruiken?) zouden de voorkeur moeten krijgen boven massa-evenementen. Dat heeft niets met snobisme te maken, maar met gezond verstand. Zoals ook kleine, lokale bedrijven meer steun verdienen dan enorme multinationals. Zoals kleinschaligheid en ambachtelijkheid te verkiezen zijn boven massaproductie en massaconsumptie. De kleine schaal is de schaal die de mens past, die het individu en de samenleving gezond houdt, naar lichaam en geest.
Laten we in het verlengde daarvan ons ook als Kerk niet blindstaren op de vraag wanneer we “eindelijk weer met meer dan dertig mensen mogen samenkomen”. Zullen we ons eerst gewoon eens afvragen wat we allemaal met twintig of tien of vijf mensen kunnen doen? Heel veel heel zinvolle dingen, als je het mij vraagt.
 |
Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad nr. 16. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
