Sinds 2018 nodigt diaken André van Aarle jaarlijks onbekenden uit om samen met hem Kerst te vieren. Wat begon als een ‘random idee’, groeide uit tot een hartverwarmende kersttraditie. “Het gaat niet om: kijk mij nou.”
Het idee, waarbij zes mensen die elkaar niet kennen aan zijn feestelijke tafel aanschuiven, ontstond vijf jaar geleden niet uit eigen koker, vertelt Van Aarle, die diaken is in het Groene Hart. “Ik was regelmatig met Kerst alleen. Toen zei een vriendin: ‘Waarom ga je niet voor anderen koken? Je bent immers diaken.’ Dat zette me aan het denken, en zo is het begonnen.”
Van Aarle legt de voorwaarden uit: “Mensen moeten alleen zijn. Dat betekent niet dat ze ook zielig zijn. Het kan zijn dat je in een bepaalde situatie alleen bent. Ieder jaar heb ik weer zes mensen, soms zeven.”
Hij benadrukt dat iedereen welkom is, ongeacht politieke voorkeur of geloofsovertuiging: “Of je nu van D66, PVV of FvD bent; of van de pinkstergemeente, katholiek of atheïst.”
De kersttraditie kent strikte regels: “Mensen moeten zelf vervoer hebben. Je eet wat de pot schaft. 17.00 uur borrelen, 18.00 uur aan tafel, 21.00 uur sluiten we af. Iedereen is welkom, maar je moet als gast er tegen kunnen dat je mensen tegenkomt aan tafel die anders denken.”
De maaltijden zijn doordrenkt met betekenis, waarbij Van Aarle de voorkeur geeft aan eenvoudige maar smaakvolle gerechten. “Ik vind aardappels, groenten en vlees het lekkerste eten. Verwacht geen hoogstandjes. We eten bijvoorbeeld lekkere sukadelappen. Die haal ik bij een parochiaan die biologisch boert. Daar zegen ik iedere april de koeien.”
Elke keer herinnert de boerin hem daar ook aan: “‘Ze zullen we extra lekker smaken’, zegt ze dan, ‘want u heeft ze zelf gezegend.’”
 |
Lees ook
In beeld: Een krans voor Maria |
Ook de gehaktballen zijn “ultrabiologisch”, volgens Van Aarle. “Ze komen van het Livar-varken. Dat is het kloostervarken dat van nabij Abdij Lilbosch in Echt komt. Het is geen megaproductie: varkens hebben er alle ruimte, wel twee voetbalvelden. Ze kunnen naar binnen, door de modder, het gras, en ze kunnen lopen waar ze willen. Ze worden niet vetgemest in hoog tempo en de verkoop gaat niet zomaar via de grote stroom. In mijn parochie zit Café de Keijzer in Leimuiden; dat café krijgt vlees aangeleverd van het klooster, waar ze de heerlijkste gehaktballen van maken.”
Wat drijft Van Aarle om dit jaar na jaar te blijven doen? Hij laat zich inspireren door zijn geloof en roeping als diaken: “Christus is de dienaar bij uitstek. Daarin toont Hij ook zijn liefde. Voor mij heeft Jezus al bij het wassen van de voeten van zijn apostelen het diaconaat ingesteld.”
“Je kunt geen christen zijn om er alleen je eigen voordeel mee te doen.”
Tweet dit!
“Daarmee gaf Hij het voorbeeld: een roeping voor de andere apostelen. Ik vind het belangrijk dat de Kerk beseft dat het diakenambt al vanaf het begin in de Kerk besloten lag.”
Ook verwijst hij naar de sociale leer van de Kerk als motivatie. Daarvoor toont hij de Docat, een samenvatting van de katholieke sociale leer voor jongeren. “Daarin wordt gevraagd of christen zijn een privéaangelegenheid is. Nee, je kunt geen christen zijn om er alleen je eigen voordeel mee te doen.”
“Jezus navolgen betekent Hem openlijk belijden en de opdracht die Hij geeft vervullen”, gaat hij verder. “Ik vind dat iedere parochie in Nederland de Docat moet hebben. Lees het en doe er iets mee!”
De kerstdiners zijn niet alleen gevuld met eten, maar ook met verhalen en muziek. “Ik had eens een dame die graag jazz zong. Tussen de gangen door gaf ze een mini-optreden. Dat vond ik echt ontroerend.”
Terwijl Van Aarle terugblikt op voorgaande jaren, deelt hij anekdotes over Oekraïense buren en gezamenlijke vieringen van het orthodoxe kerstfeest. “Toen zaten ze ook nog maar net in het pand hier tegenover. Dan zie je dat samen eten ook verbroedert en verzustert.”
“Het gaat vooral om hoe eenvoudig het kan zijn om er te zijn voor je naaste. Al nodig je één iemand uit.”
Tweet dit!
Het bijzondere van Van Aarle’s kersttraditie ligt niet alleen in de uitnodiging aan vreemden, maar ook in de brug die hij slaat tussen katholieken en protestanten. “Ik preek gewoon heel graag. Bij protestanten doe ik dat graag over psalmen. Daar heb ik de kans meer uit te pakken en dat woord van geloof, hoop en liefde in te laten dalen bij de mensen.”
“Bij katholieken heb ik niet zoveel woorden nodig, want we verenigen ons rondom de Eucharistie. Alles wat je preekt, komt daarin samen. Bij katholieken vind ik het mooi dat we het geloof kunnen oppakken met al onze zintuigen. In de protestantse diensten verwerk ik altijd een katholiek elementje, soms met een knipoog.” Van Aarle is dan ook “niet voor niets” leraar geweest: “Ik leg graag uit.”
Hoewel de kersttafel voor dit jaar vol is, nodigt Van Aarle alvast geïnteresseerden uit voor het volgende jaar: “Mensen die volgend jaar willen aanschuiven, kunnen me gerust benaderen voor een uitnodiging.”
Zo blijft Van Aarle met zijn eenvoudige maar krachtige gebaar een licht van naastenliefde tijdens de feestelijke kerstperiode. “Het gaat dan niet om: kijk mij nou, maar vooral om hoe eenvoudig het kan zijn om er te zijn voor je naaste. Al nodig je één iemand uit.”
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
