Blaren, griep door regen en kou en steile berghellingen: de Oosterbeekse Hubert Bastiaens overwon al deze hindernissen en liep de Sint Jacobsweg vanuit Sevilla. Hij zal deze minder populaire pelgrimsroute “nooit vergeten” en schreef er een boek over.

Maar weinig mensen lopen de route naar Santiago de Compostella over de Via de la Plata en de Camino Mozarabe vanuit Sevilla, vertelt Hubert Bastiaens (69). “Bij deze route moet je af en toe echt doorzetten. Er zitten pittige afstanden tussen van zo’n 35 kilometer per dag. De tocht is ook moeilijker dan de route vanuit de Pyreneeën.”

In totaal liep Bastiaens zo’n duizend kilometer in ruim zeven weken. Dat deed hij verdeeld over twee jaar. Het eerste deel liep hij in 2018. Vanwege griep die hij opliep door slechte weersomstandigheden moest hij die tocht afbreken. In het voorjaar van 2019 maakte hij de pelgrimage af.

Drie jaar

Eenmaal terug in Nederland startte Bastiaens een nieuwe pelgrimstocht: die van het schrijven van het boek De lokroep van de camino. Zijn dagboek en foto’s gebruikte hij als vertrekpunt. “Ik beleefde alles weer opnieuw”, vertelt hij erover.

Bastiaens had er drie jaar voor nodig om veel extra informatie uit te zoeken. “Ik deed veel studie naar de geschiedenis van Spanje en de ecologie daar”, vertelt Bastiaens, die ecoloog en therapeut is. In zijn boek besteedt hij ook aandacht aan de heilige Jakobus, naar wie de route vernoemd is.

Brede interesse

“Deze route is door weinig mensen gelopen en ook veel minder beschreven”, legt hij de reden waarom hij dit boek schreef uit. “Het landschap is adembenemend mooi. Vooral als ecoloog is het voorjaar, wanneer alles in bloei staat, erg geschikt om te lopen.”

Op de route liggen vijf oude steden die Bastiaens allemaal bezocht. Samen met de natuur, de geschiedenis en de stilte had deze pelgrimsroute “alles in zich” wat hij zocht.

“Ik ben breed geïnteresseerd en beschouw mezelf als religieus. Ook op dat gebied ben ik breed georiënteerd.” Bastiaens vertelt dat hij katholiek is opgevoed en regelmatig de vieringen van de trappistinnen in Oosterbeek bijwoont. Daarnaast heeft hij zich jarenlang verdiept in het Tibetaans boeddhisme. Hij schreef er zelfs twee boeken over.

“Het christendom en het boeddhisme gaan goed samen. Boeddhisten zien bijvoorbeeld de eenheid van alles hier op aarde. Ook leren ze al op jonge leeftijd te mediteren. Ik zie dat als aanvulling op het christendom.”

Tijdloos fenomeen

Hier in Nederland merkt Bastiaens dat pelgrimstochten nog altijd aantrekkingskracht hebben, “ook op niet-gelovigen”, benadrukt hij. “De meeste mensen vinden het fantastisch als ze mijn verhalen horen. Sommigen willen het ook zelf gaan doen.”

Pelgrimeren hoeft niet noodzakelijk aan geloof gekoppeld te worden en “is een tijdloos fenomeen”. Bastiaens denkt dat slechts “een paar procent van de pelgrims om religieuze redenen de routes lopen. Mensen gaan meestal om andere redenen zoals voor de natuur of cultuur. Er zijn zelfs mensen die het om de sportieve prestatie doen.”

Verdieping

Rust en stilte zijn voor Bastiaens nodig om er een spirituele reis van te maken. “Ik ben nadenkend ingesteld en wil graag alleen lopen. Dan kan ik beter stilstaan bij de dingen die ik onderweg tegenkom en bij de dingen die me bezighouden.”

Al nadenkend kwam hij tot de conclusie dat hij “over het algemeen wel tevreden” over zijn leven is, vertelt hij.

Toch vindt hij het fijn dat hij aan het einde van de dag altijd andere pelgrims in de herbergen sprak. “Ik heb met hen diepgaande gesprekken gevoerd die tot verdere verdieping leidden. Het was een reis om nooit meer te vergeten.”

Meer informatie over het boek en de auteur is hier te vinden.