Als klein meisje bezocht Annie-Marie Bakkum het Bruurke van Megen een paar keer per jaar. Ze is zijn achternichtje, broeder Everardus Witte was de broer van haar opa en daarmee haar oudoom. “Bij hem op bezoek gaan in het klooster was altijd een feest. Hij was echt mijn lievelingsoom.”
Je kunt niet om hem heen. In het kleine appartement van Anne-Marie Bakkum (90) in woonzorgcentrum Joannes Zwijsen in Tilburg prijkt een grote ingelijste foto van broeder Everardus Witte aan de muur. Eromheen hangt een rozenkrans. “Ik heb vaak met oom Everardus door de kloostertuin in Megen gewandeld”, zo steekt ze direct van wal. “Hij was een heel lieve en zachtaardige man. Hij was met heel weinig tevreden, net als ik eigenlijk.”
Bakkum groeide op in een warm gezin in Tilburg als de oudste van vijf kinderen. Haar opa van moeders kant, bierbrouwer Frans Witte, was Everardus’ broer. Bakkums’ eigen vader was rechercheur bij de Tilburgse politie. “Van Tilburg naar Megen gaan was toen een hele reis. Mijn vader had geen auto of rijbewijs. Een collega reed ons naar het klooster toe. De ontvangst was altijd warm. Ik herinner me de konijntjes in de kloostertuin. Vaak bleven we lunchen.”
“Eigenlijk was hij als een tweede vader voor me”
Tweet dit!
Bakkum straalt wanneer ze het over het Bruurke heeft. Haar kortetermijngeheugen werkt niet goed meer, maar de herinneringen aan oom Everardus zijn nog springlevend. “Hij hoefde niks voor zichzelf, maar deed alles voor anderen. Hij had voor iedereen een luisterend oor en keek altijd of hij iets kon regelen voor iemand. In Megen waren ze dol gek op hem. Hij was bij iedereen geliefd.”
Bakkum bezocht haar oom van 1940 tot 1950 één of twee keer per jaar, een aantal oorlogsjaren uitgezonderd. In totaal heeft ze hem toch zeker tien keer ontmoet, schat ze. In haar grote stoel vertelt ze met zichtbare trots over hem. Recht tegenover haar, naast de televisie, staat een prentje van Everardus met daaronder de woorden ‘Dienaar Gods’. “Hij staat er niet zo knap op”, zegt ze onomwonden, doelend op zijn wat ingevallen wangen.
(Tekst gaat verder onder kader)
Oproep: (Oog)getuigen gezochtMet Stichting Everardus Witte Fonds zoekt Katholiek Nieuwsblad naar ‘ooggetuigen’: mensen die het ‘Bruurke van Megen’ nog persoonlijk gekend hebben. Graag tekenen we verhalen op, om een zo compleet mogelijk beeld van hem te krijgen. Dit is nodig voor het zaligverklaringsproces, dat de stichting samen met de franciscanen weer in gang heeft gezet. Everardus stief in 1950 en we realiseren ons dat mensen die directe herinneringen aan hem hebben negentig jaar en ouder zijn. Bent of kent u iemand die persoonlijk contact heeft gehad met Everardus Witte? Meldt u zich dan via redactie@kn.nl. Ook wanneer u uit ‘tweede hand’ (via ouders of anderszins) verhalen over hem kent, horen wij graag van u. Uw verhalen over en herinneringen aan broeder Everardus zijn heel waardevol.
|
Helaas is het inmiddels zoek geraakt, maar bijna haar hele leven droeg Bakkum een medaillon om haar nek met daarin twee foto’s, eentje van Everardus en eentje van zijn zus Theresia, claris in het klooster van Ammerzoden. “Ik droeg het dag en nacht. Het was echt mijn talisman.”
Voor het slapengaan bad de familie Bakkum tot broeder Everardus. Ze riepen hem aan wanneer er iets was en ook het rozenhoedje baden ze met hem in gedachten. “Ons leven was echt met dat van hem verweven. Everardus was een rots binnen onze familie.”
“Zelf zal ik zijn zaligverklaring niet meer meemaken, maar ik vind het heel fijn dat ik hem persoonlijk heb gekend”
Tweet dit!
De liefde voor het Bruurke gaf Bakkum door aan haar eigen kinderen. Oudste dochter Mieke is bij het gesprek aanwezig en zegt: “Ook wanneer wij als kinderen gingen slapen baden we tot hem. ‘Broeder Everardus, zorg goed voor ons…’, en dan volgden onze namen. Het grote beeld van Everardus dat in mijn ouderlijk huis stond, staat nu bij mijn oudste broer, die in Amerika woont.”
Pratend over de mogelijke zaligverklaring klapt Bakkum van blijdschap in haar handen. “Dat vind ik zo mooi, het is zo’n grote eer! Zelf zal ik het niet meer meemaken, maar ik vind het heel fijn dat ik hem persoonlijk heb gekend.” En, geëmotioneerd: “Eigenlijk was hij als een tweede vader voor me.”
Wie was Everardus Witte?Jan Witte, in 1868 geboren in Hoorn, trad in 1899 als broeder Everardus in bij de franciscanen in het Brabantse Megen. Hij werkte er als portier en huisschilder maar stond vooral bekend om zijn diepvrome aard en intense gebedsleven. Heel zijn leven bood hij aan ieder die het nodig had een luisterend oor en bemoedigend woord.
Foto: KN – Hettie van der Ven Everardus – ook bekend als het ‘Heilig Bruurke van Megen’ – overleed op 22 december 1950. Zijn grafmonument staat in een aparte kapel naast het klooster. Tot op de dag van vandaag bezoeken dagelijks pelgrims zijn graf om er te bidden, kleine briefjes met daarop intenties tussen de handen van het beeld van Everardus achter te laten, kaarsen te branden en bloemen te plaatsen. Na eerdere pogingen in de periode 1958-1993 hebben de franciscanen samen met Stichting Everardus Witte Fonds het proces tot zaligverklaring van Everardus Witte weer in gang gezet. Vanuit Rome is hiertoe inmiddels groen licht gegeven. |
Dit artikel kwam tot stand i.s.m. het Everadus Witte Fonds.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
