Al bijna negentig jaar ondersteunt Stichting MIVA mensen die zich wereldwijd inzetten voor de meest kwetsbaren. Heel concreet, met het ter beschikking stellen van passende vervoersmiddelen en tegenwoordig ook communicatiemiddelen. Sanne van Neerven reisde begin dit jaar af naar Kenia, om met eigen ogen te zien welk verschil goed vervoer kan maken.
“MIVA gelooft in mensen die zich inzetten om anderen te helpen”, aldus de website van MIVA (Stichting Missie Verkeersmiddelen Actie). Contentspecialist Sanne van Neerven (36) is verantwoordelijk voor alle uitingen in tekst en beeld van MIVA. Samen met een collega fondsenwerving en een fotograaf bezocht ze in Kenia zuster Silvi. Zij maakt samen met haar medezusters deel uit van de ‘Society of Nirmala Dasi Sisters’, een katholieke zusterorde uit Trichur, een aartsbisdom in India.
“Zoals zo vaak zijn het op dit soort plekken de allerzwaksten, zoals kinderen met een handicap, die het meest lijden”
Tweet dit!
Sanne van Neerven: “Een zeer kwieke zuster. Ik denk dat ze zo halverwege de dertig is. Ze is heel verlegen, maar wel daadkrachtig. Samen met vier andere zusters zorgt ze in hun eigen zorgcentrum voor zo’n dertig kinderen in de leeftijd van drie tot twaalf jaar. De kinderen wonen echt bij de zusters. De meesten zijn door hen gered uit schrijnende situaties. Ze zijn heel verschillend. Sommigen hebben het syndroom van Down, anderen cerebrale parese. Zuster Silvi is overal. We noemden haar ‘de rennende zuster’: steeds weer vloog ze weg om iemand te helpen of een probleem op te lossen.”
“In Isiolo, een gebied midden in Kenia, ten noorden van de hoofdstad Nairobi. Het ligt zeer afgelegen en er zijn nauwelijks voorzieningen. Het is kurkdroog, dus er groeit niks. De zusters hebben de grond van de overheid gekregen. Op het terrein ligt een waterput en er wordt geprobeerd wat groenten te verbouwen. Maar vlakbij ligt een natuurpark met wilde dieren. Iedere ochtend komen olifanten, hyena’s en soms zelfs leeuwen af op het weinige groen. De zusters en de kinderen moeten uit veiligheid dan binnen blijven. Vaak wordt het hek vernield.”
“De zusters leven zelf heel sober, maar voor de kinderen zijn er iets meer faciliteiten. Er zijn klaslokalen, een zaal voor fysiotherapie en ruimtes om te spelen en te knutselen. Alle zusters hebben de Keniaanse taal geleerd en kunnen dus communiceren met de kinderen en hun families. Ook zijn ze allemaal verpleegster. Ze beheersen de basisvaardigheden en kunnen de kinderen begeleiden bij fysieke oefeningen. De liefde van de zusters voor de kinderen straalde ervan af; die kon ik echt zien en voelen. Die liefde is ook nodig in een land waar kinderen met een handicap nauwelijks liefde ontvangen.”
“De armoede is enorm. Mensen leven in lemen huisjes. Veel kinderen hebben wit uitgeslagen gezichtjes en bolle buiken. Om hen heen hangt vaak een zwerm vliegen. Het gebied waar ze leven is ook niet veilig. Behalve de gevaarlijke dieren is het ook een gebied waar veel nomadische stammen leven, die regelmatig de strijd met elkaar aangaan. Zoals zo vaak zijn het op dit soort plekken de allerzwaksten, zoals kinderen met een handicap, die het meest lijden. Wat de zusters voor elkaar krijgen is daarom ongelofelijk. Ik zag blije kinderen. Ze spelen, zingen en zijn ondeugend. Er wordt veel gelachen, ook in de klas. Ze zijn trots op wat ze nu kunnen, zoals lopen met een prothese. Dat is prachtig om te zien. Een meisje achter een looprekje straalde: ‘Kijk eens naar mij’, spraken haar ogen.”
“Door haar werk voelen de kinderen weer dat ze er mogen zijn. Dat is zoiets groots. Zuster Silvi is verlegen en bescheiden, maar wanneer ze een seintje krijgt van een kind in nood, gaat ze er direct op af. Dan realiseer je je ook hoe belangrijk een goed vervoersmiddel voor haar is. Het is er zo uitgestrekt en de wegen zijn zo slecht; wij hadden in een paar dagen al twee keer een lekke band.”
“Kort voor mijn vertrek liepen we samen een stukje op. ‘Geloof je zelf ook?’, vroeg ze me. Ik antwoordde dat ik geen geloof aanhang, maar wel geloof in het goede van de mens. Dat ik iets voor anderen wil betekenen en daarom dit werk doe. Daarop sprak ze een bijbeltekst: ‘Als iedereen anderen liefheeft zoals men zichzelf liefheeft, zouden er geen problemen zijn in de wereld.’ [vrij naar Leviticus 19,18 – red.]. Dat vond ik mooi. De zusters praten nuchter over wat ze aantreffen, maar dat is zelfbescherming. Ze doen zoveel goeds. Door deze reis kan ik in mijn werk nu veel beter overbrengen wat nodig is en waarom. Ik heb met eigen ogen gezien waarom dat wat MIVA doet zo belangrijk is.”
MIVA-kerstactie wil kinderen als Nixon helpen
De twaalfjarige Nixon is een vrolijk ventje met grote ogen en een stralende lach. Netjes gekleed en vol levenslust. Hoe anders was dit een jaar geleden, voordat zuster Silvi hem na een tip vond. Ze trof Nixon vastgebonden aan een boom aan. Hij leefde bij zijn tante, en zij was bang dat hij weg zou lopen of verdwalen. Dan zouden de wilde dieren hem kunnen aanvallen. Goed bedoeld, maar diep schrijnend en mensonterend. Nixon was vervuild, verwaarloosd en graatmager. Hij gedroeg zich agressief en vertrouwde niemand. Bovenal was hij doodsbang. Hij heeft cerebrale parese, waardoor hij moeilijk loopt en andere beperkingen heeft. Net als de tante van Nixon weten veel mensen in Kenia niet hoe ze met een kind met een handicap moeten omgaan. Ze worden onttrokken aan het dagelijks leven. Zelfs de meest basale zaken als eten of naar het toilet gaan worden aan hen niet geleerd. Soms worden deze kinderen achtergelaten om te sterven of zelfs vermoord. Uit onwetendheid, wanhoop en onmacht. Nixon werd gevonden door zuster Silvi. Ze nam de jongen mee naar haar zorgcentrum en begon hem te verzorgen, te voeden en les te geven. Bovenal gaven Silvi en haar medezusters Nixon liefde en geborgenheid: de basis voor een menswaardig bestaan. “Nixon is een vrolijke en vriendelijke jongen”, vertelt Van Neerven, die de jongen leerde kennen tijdens haar bezoek in Kenia. “Hij lacht veel en is trots op wie hij nu is.” Inmiddels is Nixon alweer een keer op bezoek geweest bij zijn tante. Ook zij wordt ondersteund door zuster Silvi en haar team. Zij helpen niet alleen kinderen met een handicap, maar ook hun families, door ze meer te leren over de omgang met deze kinderen. Wat hebben ze nodig en hoe kan dit geboden worden? Zuster Silvi helpt misvattingen de wereld uit, een essentiële stap op weg naar blijvende verbetering. Het is juist in de meest afgelegen gebieden van Kenia dat het lijden van kinderen met een handicap het grootst is. De kinderen worden niet opgemerkt, kennis en zorg ontbreken. Zuster Silvi kan daadwerkelijk iets betekenen voor kinderen als Nixon. Essentieel hiervoor is goed vervoer. Om tijdig ter plaatse te kunnen zijn en verantwoord de grote afstanden over de moeilijk begaanbare, onverharde wegen te kunnen afleggen, is een sterke terreinwagen absolute noodzaak voor het zorgcentrum. Hier kan Stichting MIVA voor zorgen. Daarom richt de kerstactie van de stichting zich dit jaar op het inzamelen van geld om die terreinwagen voor zuster Silvi en haar team aan te schaffen. Omdat er nog veel meer kinderen als Nixon zijn, die allemaal een menswaardig leven verdienen. U kunt bijdragen aan deze actie via de website van Stichting MIVA: www.miva.nl. |
Dit artikel kwam tot stand in samenwerking met Stichting MIVA.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
