Hulpverlener Mohammed uit Oeganda heeft beter vervoer nodig om kinderen met een handicap naar school te helpen. Stichting MIVA vraagt namens hem om een nieuwe extra bus, zodat kinderen op tijd hun school bereiken en geen halve dag hoeven te missen.
Kinderen met een handicap wonen in Oeganda meestal niet in de stad. Veel vaker wonen zij op het platteland, bijvoorbeeld bij hun grootouders, zodat hun ouders in de stad kunnen blijven werken en voor een inkomen kunnen zorgen.
Dat brengt wel een groot probleem met zich mee: het wordt voor deze kinderen, die toch al de nodige uitdagingen in hun leven hebben, zo heel lastig om naar school te kunnen gaan.
Gelukkig zijn er mensen als hulpverlener Mohammed. Hij werkt in het gebied rond de stad Mukono, in Centraal-Oeganda, op 21 kilometer van de hoofdstad Kampala. Armoede is het grootste probleem in het gebied: 49 procent van de bevolking leeft onder de armoedegrens.
“Mijn oudere broer is geboren met epilepsie en autisme, dus ik ben altijd begaan geweest met anderen die deze aandoeningen hebben.”
Tweet dit!
Mohammed werkt voor een organisatie die zich inzet om kinderen met een handicap kwalitatieve zorg, revalidatie en onderwijs te geven, zodat zij een onafhankelijk leven kunnen leiden.
In onder meer Oeganda hebben mensen met een handicap vaak met stigma’s te maken. De organisatie probeert deze mensen juist te sterken en te inspireren om op te komen voor hun rechten.
Ouders, verzorgers en gemeenschappen worden daarbij betrokken, zodat ze gaan inzien hoe belangrijk het is dat kinderen op jonge leeftijd de juiste zorg krijgen om zich te kunnen ontwikkelen. Dat begint met het in staat stellen van jongeren met een handicap om een keuze te maken en de loop van hun leven in eigen handen te nemen.
“Mijn oudere broer is geboren met epilepsie en autisme, dus ik ben altijd begaan geweest met anderen die deze aandoeningen hebben”, vertelt Mohammed, die als ergotherapeut en sociaal werker bij de organisatie betrokken is.
Uit eigen ervaring weet hij hoeveel impact een kind met een beperking heeft op de rest van het gezin en dat er hoge kosten aan verbonden zijn. “Medicijnen zijn duur en er is extra zorg nodig. Dat kan lang niet iedereen betalen. En wanneer je dat niet kan betalen, komt je kind vaak thuis te zitten en gaat hij of zij dus ook niet naar school. Daarom ben ik een opleiding tot ergotherapeut gaan volgen. Ik wil iets betekenen voor deze kinderen.”
Mohammeds organisatie bestuurt een centrum voor speciaal onderwijs in de regio, waar kinderen van twee tot en met zestien jaar oud terechtkunnen. Ze krijgen daar natuurlijk gewoon vakken als lezen en rekenen en zoals andere kinderen kunnen zij ook knutselen en spelen op school.
Het centrum biedt daarnaast echter ook heel veel speciale zorg, zoals fysiotherapie, logopedie en gebarentaal, en toegang tot gespecialiseerde artsen en chirurgen. Revalidatieartsen leggen huisbezoeken af en begeleiden ouders bij de zorg voor hun kind. Ook verstrekt het centrum medicatie voor de zestig leerlingen die dagelijks medicijnen nodig hebben.
Wanneer de kinderen klaar zijn met de basisschool, kunnen ze hier ook een opleiding volgen, bijvoorbeeld tot lasser, naaier of kapper. Daarbij krijgen ze begeleiding om te kunnen toetreden tot de arbeidsmarkt.
Naast een programma voor kinderen met een handicap biedt de organisatie ook ondersteuning aan andere groepen; in de eerste plaats hun ouders, maar ook kwetsbare vrouwen, alleenstaande moeders, en kwetsbare en werkloze jongeren.
Mohammed gelooft dat alle mensen, onafhankelijk van hun handicap, gender, afkomst of sociaaleconomische status het recht hebben om te kunnen bloeien in het leven, geeft hij aan.
Om een volwaardig en tevreden leven te hebben, waarbij ieders potentieel wordt benut. “Ik zie zoveel vooruitgang bij de kinderen. Het zou zo mooi zijn als we dat voor veel meer kinderen kunnen waarmaken. Dat zij een zelfstandig leven kunnen leiden.”
Daarvoor vroeg hij Stichting MIVA (Stichting Missie Verkeersmiddelen Actie) om beter vervoer. Al bijna negentig jaar ondersteunt deze stichting mensen over de hele wereld die zich inzetten voor kwetsbaren, door hen aan passende vervoersmiddelen en communicatiemiddelen te helpen.
Het centrum bedient een uitgestrekt gebied dat zes dorpen beslaat, wat het vervoer van de leerlingen tot een uitdaging maakt. Ruim zestig kinderen tussen de twee en twaalf jaar hebben dagelijks vervoer naar school nodig, omdat ze vanwege hun handicap de reis niet zelfstandig kunnen maken.
“Ik zie zoveel vooruitgang bij de kinderen. Het zou zo mooi zijn als we dat voor veel meer kinderen kunnen waarmaken.”
Tweet dit!
De organisatie bezit een oud, klein busje, dat elke dag langs verschillende opstappunten rijdt om de kinderen op te halen en weer thuis te brengen. Het busjes rijdt iedere ochtend en iedere middag drie routes van elk ongeveer twee uur. De laatste kinderen komen zo pas om 12 uur aan op school en missen dus een halve dag onderwijs.
Elke keer gaan er zo’n twintig kinderen mee, terwijl er eigenlijk maar plek is voor veertien. Het busje zit dus standaard overvol.
Omdat het busje ook wordt gebruikt voor huisbezoeken en groepsbezoeken aan het ziekenhuis in Kampala, gaat er geen dag voorbij waarop het voertuig minder dan honderd kilometer aflegt.
Dit busje heeft geen vierwielaandrijving, en is daardoor eigenlijk niet geschikt voor de slechte zandwegen die het Oegandese platteland kenmerken. Zeker niet in het regenseizoen. Onderhouds- en benzinekosten rijzen de pan uit door de slechte conditie van de wegen in en rond de kleine dorpjes. Daarom vraagt Mohammed om een extra bus, zodat meer kinderen op tijd naar school kunnen.
De indrukwekkende transformatie van Nakato
De negen jaar oude Nakato is geboren met cerebrale parese en is spastisch in alle gewrichten. Ze lijkt veel jonger door haar handicap. Ze woont in Kakoola met haar ouders en haar zusje. Haar vader is motortaxichauffeur en haar moeder werkt op het land van buren. Vier jaar geleden kwam ze voor het eerst naar de organisatie van Mohammed. Ze kon toen nog heel weinig. Ze kon niet zitten, niet kruipen, niet lopen en niet praten. Ze werd beschouwd als een behoorlijk ernstig geval. Dankzij veel therapie en oefening kan ze inmiddels zitten en een pen vasthouden. “Voordat ze hulp kreeg, kon ze alleen maar liggen en spendeerde ze hele dagen alleen in huis. Nu kan ze staan! En ze heeft een speciale stoel waarmee ze rechtop kan blijven zitten”, vertelt haar moeder glunderend. Nakato’s ontwikkeling verloopt zo voorspoedig, dat ze al kan beginnen met haar eerste loopoefeningen. “Nu Nakato naar school gaat, kan ik werken op het land van de buren om wat geld te verdienen. Ook heb ik tijd om zelf groenten te verbouwen”, legt haar moeder uit. “Voorheen ging al mijn tijd en aandacht naar Nakato. Een groot verschil dus. Ze kan nu ook communiceren. Ze vertelt me bijvoorbeeld wat ze heeft gedaan op een schooldag. En ze heeft een eigen sociaal leven met vriendjes op school.” Nakato’s familie woont in een eenvoudig huisje aan de weg. De schoolbus stopt elke dag voor de deur om haar op te halen en weg te brengen. Zonder vervoer zou Nakato niet elke dag naar school kunnen. U kunt bijdragen aan een nieuwe bus voor de organisatie van Kamya Mohammed, zodat kinderen als Nakato naar school kunnen en gespecialiseerde zorg kunnen ontvangen. Kijk daarvoor op www.miva.nl. |
Dit artikel kwam tot stand in samenwerking met Stichting MIVA.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
