De komende drie jaar verzorgt kunstenares Davide Meindersma de omslagafbeeldingen van de liturgische boekjes van Berne Media. Met haar werk, dat voortkomt uit haar persoonlijke relatie met God, wil ze een “gezicht geven aan een mysterie”.

De drukpers die kunstenares Davide Meindersma (46) pontificaal in haar Antwerpse atelier heeft staan, zal de komende drie jaar weinig rust kennen. Vanaf de eerste zondag van de adventsperiode drukt de geboren Groningse op het gevaarte omslagafbeeldingen voor alle liturgische uitgaven van Berne Media. Dat betekent dat zowel de beide wekelijkse misboekjes, als de drie liturgische handreikingen en de twee gezangenoverzichten die de uitgeverij jaarlijks uitbrengt van haar kunst worden voorzien.

‘Verantwoordelijkheid’

Die misboekjes worden iedere week door zo’n 44.000 kerkgangers ter hand genomen. Meindersma vindt het dan ook “nogal een verantwoordelijkheid” om de omslagen van de boekjes te ontwerpen. “Mensen komen zo’n kerk binnen en zien die boekjes liggen, nog voordat de priester heeft gesproken. Ik hoop dat dat een vraag oproept, of een sfeer creëert waarin de mensen misschien wat ontvankelijk kunnen worden.”

“Gezicht geven aan een mysterie” is wat Meindersma met haar werk poogt te doen. Daarvoor put ze onder meer inspiratie uit de traditie van de iconen, maar probeert ze tegelijkertijd het hedendaagse niet uit het oog te verliezen: “Ik vind dat ik van een traditie moet uitgaan, maar daarbij ook dat het iets van vandaag moet zijn.”

In het klooster

Als kunstenaar put Meindersma uit haar persoonlijke relatie met God, geeft ze aan. “Ik vind het belangrijk dat ik de mensen die die boekjes ontvangen niet vervreemd, omdat het van iets persoonlijks uitgaat. Het moet niet alleen iets van mij zijn. Ik moet een brug kunnen leggen. De iconen komen dan het meest in de buurt.”

“Ik denk dat je, als je vandaag de dag een gelovig mens bent, dat niet een beetje kunt doen. Ik heb in het verleden wel grotere of duidelijkere vormen daarvan gezocht en gevonden.” Meindersma trad na haar studie aan de kunstacademie in bij een klooster. “Daar kon ik dag en nacht vorm geven aan mijn toewijding.” Kunst bleef haar manier om haar band met God uit te drukken, maar dat bleek niet te combineren met het religieuze leven. Daarom verliet ze het klooster uiteindelijk weer.

‘Verwondering’

“In de wereld is dat moeilijker, die toewijding. Maar evengoed is dat niet iets wat je maar bij momenten doet.” Ze geeft aan dat niets “mooier en groter is dan dat toch proberen uit te drukken”.

Als kunstenaar wil ze het hebben over “de verwondering over de relatie tussen God en mens”, zegt ze. “Je voelt dat er iets groters is, dat je onderdeel bent van een mysterie. Daar wil ik het dan over hebben, daar ben ik dan naar op zoek. Ik ben bezig met God door letterlijk te zoeken naar het gelaat van Christus.”

Dat zoeken, dat doet ze het liefst zo concreet mogelijk, “door in mijn atelier te werken en beelden te maken. De toepassing van Berne is een hele mooie uitwerking daarvan”.

Zware klus

Drie keer 52 zondagen, plus nog een reeks beelden voor de andere uitgaven – Meindersma staat de zware klus te wachten om meer dan honderdvijftig werken af te leveren. Daarin de originaliteit bewaren is lastig, geeft ze toe, maar wel belangrijk. “Ik wil dat het hedendaags is, dat het voorbij het vanzelfsprekende en voorbij de clichés gaat.”

De druktechniek die ze hanteert, helpt daarbij, vindt ze. “Ik heb een bepaalde manier van werken, waarbij ik mijn afbeeldingen druk en veel kleur gebruik. Met perspectief en andere wetmatigheden in de kunst heb ik niet direct te maken, daardoor is het allemaal wat vrijer. De behoorlijk heftige kleuren geven het een wat frissere uitstraling, waardoor ik wel wat clichés en wat vanzelfsprekendheden ontloop.”

Traditie

“Het gaat nog wel even goed over God en over de mens”, benadrukt ze. “We hebben een eeuwenoude traditie met bijbelteksten die onveranderd zijn gebleven. Die tekst is hetzelfde, God is hetzelfde. Wij en de wereld zijn juist veranderd. Daarom kijk ik om me heen en vraag ik me af wat we vandaag moeten zien.”

De kunstenares wil ervoor waken dat het daarbij lijkt alsof ze zaken probeert te uit te leggen. “Het is niet mijn rol om iets te verklaren. Dan doe ik denk ik niemand recht, en zeker niet het Evangelie.” Wat ze dan wel kan en wil doen? “Het gezicht van Christus richten op degene die zo’n boekje in zijn handen houdt – waardoor die persoon zich misschien ook gezien voelt.”