Monniken – en kluizenaars in het bijzonder – worden nogal eens bespot en voor clowns aangezien, wat zeer goed is voor hun ziel. Aan de andere kant worden ze ook nogal eens op een voetstuk gehesen, waar ze dan, als ze enig verstand hebben, zo snel mogelijk weer vanaf willen.

Vrome vrouwen

Dat is nog niet zo eenvoudig, want er zijn gelovigen die zeer gemotiveerd zijn om je er met een heel arsenaal aan bevestigingsmiddelen op vast te krammen. Soms zijn er vrome vrouwen (sorry, maar het zijn altijd vrouwen) die zich komen verlustigen aan de zoetheid van mijn heiligenschijn.

Ik moet mij dan bedwingen om niet opzichtig in mijn neus te gaan peuteren en de opgedolven snotjes voor hun ogen te verorberen met een slobberend geluid. Helaas kan ik daar zelf net zo slecht tegen als de vrome vrouwen, dus het is niet echt een optie. Het is wat het is. “Had je maar een vak moeten leren,” zou mijn vader zeggen.

Saaie man met saaie zonden

Het helpt ook niet om ze uit te leggen dat ik noch heilig, noch van de duivel bezeten ben, maar in feite een best saaie man met best saaie zonden die net zo treurig zijn als die van ieder ander. Ik heb mijn biechtvader nog nooit overstuur weten te krijgen, maar ook nog nooit bijzonder gesticht, vermoed ik. Ik beperk mij dus bij een uitbraak van zwijmeloma-overlast tot het overdenken van mijn eigen morele nietszeggendheid en sla mij daarmee de gêne van het lijf.

Iets anders is het wanneer mensen mij vragen om bijzonder voor ze te bidden. Daar is mijn soort voor geschapen en daarover voel ik mij niet in het minst bezwaard. Wie een kloosterzuster, priester of monnik vraagt om gebed vraagt de Kerk om gebed. Wij zijn geroepen om wandelende plaatsen te zijn waar de goede God altijd met zekerheid te bereiken is.

Dat klinkt pretentieus, maar dat is het helemaal niet. Iedere gek kan een loket bemannen, je hoeft er alleen maar te zijn (en te blijven, wat wel iets meer moeite kost, maar dat is het dan ook). Dit alles functioneert immers niet omdat wij heilig zijn, maar omdat de Kerk dat is.

Wij bidden ook niet vóór jou, maar mét jou. Jouw gebed wordt het gebed van ons allemaal samen, de Bruid van God, die Hij nooit zomaar iets weigert. Ik ben daarin in de loop van de jaren ook bevestigd. De mensen die bij mij kwamen hadden vaak een groter geloof dan ik, en dat had een wonderlijke, genezende werking op mijn zelfverstaan.

Frustratie

Dit alles werd dan ook steeds natuurlijker en vanzelfsprekender voor mij tot in 2010 of daaromtrent de schandalen rond het kindermisbruik in de Kerk losbraken. Ik ben daar jaren beroerd van geweest, en heb me serieus afgevraagd of dat niet het definitieve bewijs was dat mensen in geen enkele situatie geschikt zijn om God te bemiddelen.

Nog steeds kamp ik met de frustratie dat ik soms word gemeden en gewantrouwd vanwege gruwelijkheden waar ik part nog deel aan had, en Jezus en Maria al helemaal niet. Enfin: de dienaar is niet beter dan zijn Heer en moet er maar tevreden mee zijn uit dezelfde beker te drinken. En die Heer kruipt nu eenmaal maar steeds weer in aarden kruiken.

Pater Hugo is kluizenaar te Warfhuizen (zie beslotentuin.nl). Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.